Onvergetelijkheid
Het is weer vrijdag, de week is weer voorbij. Op deze zin volgt in mijn hoofd automatisch: de enige echte, alle 40 op een rij. Ik weet niet of die zin nu nog steeds wordt gebruikt, want ik luister al een aantal jaar niet meer naar de Nederlandse Top 40. Toch is deze intro bij mij al die jaren blijven hangen. Die Top 40 associeer ik daarom ook nog steeds met Erik de Zwart, later Jeroen Nieuwenhuize, en de hits waar je op wacht. De Nederlandse Top 40… op 538!
Dat ik dit na al die jaren nog steeds herinner vind ik best bijzonder. Ik vraag me oprecht af of mijn generatiegenoten (begin Millennials volgens Wikipedia) dit net als ik feilloos kunnen opdreunen. Voor mij gaat dit ook gepaard met prettige, nostalgische beelden op mijn netvlies: vlak voor de zomervakantie naast mijn radiocassetterecorder zitten voor de Top 40, met een ‘bandje’ van Franse les in mijn hand. Die had ik immers toch niet meer nodig en hergebruik was toen al relevant door hier Top 40 hits overheen te nemen. Ik heb het me nooit beseft, maar mijn moeder zal wellicht gedacht hebben dat ik in de zomervakantie mijn Frans wilde opkrikken. Niets was minder waar.
Het opnameproces was zo makkelijk nog niet. Het was op het juiste moment tegelijk indrukken van de twee specifieke knoppen ‘play’ en ‘record’ (1). Als dat was gelukt moest je scherp zijn, want na een x aantal minuten moest je de cassette snel omdraaien voor kant B. Herhaal daarna de opname instructie (1) en je kon ook op kant B verder genieten van je favoriete nummers. Met een gat van 5 tot 10 seconde, dat dan weer wel.
Dat dit proces van opnemen niet altijd vlekkeloos verliep zal menigeen uit mijn generatie wellicht herkennen, met mogelijk grote gevolgen van dien: op de Belgische snelweg wakker worden in de auto en vol vreugde je walkman pakken. Je deed je koptelefoon op (zonder iets van basversterking of noise cancelling) en drukte vol verwachting op de knop ‘play’. Na 2 minuten ruis te horen besefte je je dat de opname was mislukt en wist je één ding zeker: de autoritten zouden de rest van de vakantie voor je gevoel nog vele malen langer worden. Er zat niets anders op dan te luisteren naar de Belgische en daarna Franse radio, met chansons van onder anderen Edith Piaf. Of als je qua frequentie een beetje geluk had: Manau met La Tribu de Dana.
Goed. Hoe deze trip down memory lane iets te maken heeft met mijn huidige werk, geen idee. Het heeft me wellicht mede gevormd tot wie ik nu ben en het maakt mij blij en trots om in die tijd te zijn opgegroeid. Ik denk er af en toe met weemoed aan terug, om vervolgens voor de 800e keer die de dag Instagram te openen en volledig mee te gaan in de huidige media- en contentconsumptie. En wat consumeren we veel he, tegenwoordig. Daarom vind ik het zo knap wat de bedenkers van de Top 40 intro hebben bereikt: onvergetelijkheid. Wat volgens mij geen woord is, maar voor mij dekt het de lading.
Ik sluit daar deze week mee af en vond een feest om mijn gedachtes de afgelopen dagen met jullie te delen. Ik hoop dat jullie veel leesplezier hebben gehad en geef het stokje graag door aan mijn opvolger. Dank aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt en ik wens jullie allen een fijn weekend. Tot ziens!
Rutger Bergsma
Commercial Lead New Business bij Bindinc.