Jeroen Kijk in de Vegte

Goedemorgen!

Omdat ik niemand in ‘Hilversum’ kende, en m’n ouders ook niet, dacht ik dat de weg naar De Radio een lange zou worden. Ik was 17 en mijn scenario was ongeveer: eerst maar eens je HAVO afmaken en daarna Journalistiek. En dan misschien door een stage ergens blijven plakken. Of zo. Bovendien, zo dacht ik, iederéén wil wel bij de radio. Enfin…
In september 1992 stond er in de Veronica-gids een advertentie. ´Club Veronica zoekt radio- en tv-talent´. Club Veronica was het opleidingsinstituut voor jongeren binnen de omroepvereniging Veronica. In de advertentie werd duidelijk gesteld dat men niet op zoek was naar aspirant dj’s of aanstormende televisiesterren. Een opleiding in het pure ambacht van redactie, productie en verslaggeving werd geboden.

Zonder er al te veel van te verwachten, schreef ik een brief. Tot m’n stomme verbazing kreeg ik een paar maanden later antwoord. Ik was uitgenodigd om voor een kennismakingsdag naar Hilversum te komen. Het was een koude zaterdagochtend. Mijn moeder leverde me af op het Laapersveld en na een korte inleiding in de basics (wat is het verschil tussen een redacteur en een producer), moesten we zelf aan de slag. Een tekst maken. Een interview doen. Nog cooler dan Rob Stenders in het echt te ontmoeten, vond ik het om ineens tussen zoveel gelijkgestemden te zijn.

Blijkbaar beviel de kennismaking wederzijds. Ik mocht blijven en wat volgde waren magische jaren. Elke week een écht programma maken dat écht werd uitgezonden. We mochten fouten maken, we konden laten zien wat we in huis hadden. En natuurlijk gewoon zo veel mogelijk in die studio’s pielen. Heel even slapen op een bank in de kelder en de volgende dag weer door. De ‘collega’s’ uit die tijd reken ik nog steeds tot m’n beste vrienden.
Toen de nieuwe NPO Campus me laatst vroeg om mijn ervaringen te delen in een workshop en hier en daar één op één begeleiding van radiotalent, vond ik het te gek dat ik nu op mijn beurt iets kan doorgeven aan de nieuwe generatie. En natuurlijk kwamen bovenstaande herinneringen weer heerlijk scherp boven.
Ik bedacht me hoe waardevol een instituut als Club Veronica voor de omroep als geheel geweest is. Ik weet zeker dat ook jij maar een paar handshakes verwijderd bent van een ex ‘Clubkid’.

Op de uitreiking van de Radioring hoorde ik Iwan Reuvekamp van Qmusic zeggen dat ‘wij’ als ‘omroepoudjes’ (41) ons niet moeten bemoeien met de jonkies die op dit moment aan de poort kloppen. Want, zo zei hij, ze weten zelf dondersgoed wat ze willen en hoe ze het willen. Bovendien kunnen ze dat waarschijnlijk 10x beter uitvoeren dan wij ooit gedaan hebben. Ik was het gedeeltelijk met hem eens. Of het totaal vrij laten zwemmen de manier is, weet ik niet.

Zo was ik laatst bij FunX om een bakkie te doen met één van hun jonge talenten. Hij bruiste van de ideeën en inzichten, wist echt álles over radio, maar ik merkte ook dat hij het heerlijk vond om ervaringen uit te wisselen en te horen waar ik de mosterd ooit haalde. Gevolg was dat we beiden vol energie het pand weer verlieten.

En inderdaad: niet te veel aan willen schaven. ‘Ze’ weten dondersgoed wat ze willen en hoe ze dat gaan doen. Maar toch geloof ik dat het ook goed is om ze zo nu en dan mee te nemen in je ervaring. Gewoon, omdat er veel basisdingen zijn die op redelijk universeel van toepassing zijn. Al was het maar de infrastructuur van de studio’s of het podium dat de zender is. Of de basics van een interview of hoe je als producer je contacten onderhoudt. Ik noem maar wat. Of gewoon elkaar te inspireren. Want: hebben we niet allemaal de kunst afgekeken bij onze voorgangers om er vervolgens onze eigen draai aan te geven?

En het is voor mij een prachtige kans ze uit te horen over hun ideeën en plannen. Om daar dan weer zelf veel van te leren en te lenen. De workshop is morgenmiddag in het Filmcentrum. Zie je dan!

Jeroen Kijk in de Vegte
Twitter: @jeroenkidv