Jeroen Kijk in de Vegte

Een logisch gevolg van het ‘werken bij de radio’ was blijkbaar ook dat je tv-voice-over zou moeten kunnen zijn. Ik had er nooit echt over nagedacht dat het één het gevolg van het ander was. Maar ik zag het veel radiocollega’s doen en vond het eigenlijk wel interessant.
Bij Veronica sprak ik wel eens wat zelfgemaakte jingles in en dus was ik volgens televisiecollega’s ‘een stem’. Zelf was ik het daar niet per se mee eens, want ik had geen diepe bas of doorrookt timbre. Ondanks dat voltrok zich het klassieke scenario: een collega kon op een dag niet en of ik hem dan als voice-over zou kunnen vervangen. ‘Natuurlijk!’ zei ik. Zonder te weten wat dat dan precies in zou kunnen houden. En dat het echt wel iets anders is dan een paar kreten voor een jingle inboeren.
Ik moest me melden bij Valkieser Post Production (voorloper van wat nu United is) op de Koninginneweg en een tv-special over jonge mensen met een handicap inspreken. Mijn bravoure (ach, dat doe ik wel) en de weerbarstige realiteit (’t is toch best lastig) waren het gevolg.
Ik vond het vreselijk pijnlijk dat de teksten keer op keer over moesten omdat ik de goeie toon niet kon pakken, of me gewoon steeds versprak. Ik was lang niet zo goed als ik dacht. De regisseur en de editor waren geduldig en na een lange avond stond alles d’r op. Het voelde als de eerste keer invoegen op de ring van Amsterdam.

Ik werd daarna, wonderlijk genoeg, gevraagd voor andere programma’s en in de zomer van 1996 zelfs de stem van het illustere ‘Eigen Huis en Tuin’ voor RTL4. Een miljoen kijkers per week. En vooral ook het idee om voor zoveel mensen wekelijks onderdeel van zo’n belangrijk zaterdagavondfamiliemoment te zijn duizelde me.
De hobby liep wat uit de hand. Ik werd de zenderstem van Veronica televisie. Alfred Lagarde (“Het Veronicablad is ZOOO dik, het past niet eens meer door je brievenbus!!”) deed de filmtrailers en ik ‘de rest van de programma’s’. Alfred was op vrijdag altijd voor mij in de studio om zijn aandeel in te spreken. Expres kwam ik vaak wat te vroeg, zodat ik de staart van de sessie met hem kon meemaken.
Het gemak, het briljante, zijn fijne omgang met de editors en de regisseurs. Wat een inspiratie. Dat ik de grootmeester zelf zo in actie heb mogen meemaken, is nog altijd iets waar ik heel erg dankbaar voor ben. En dat hij ondertussen zo’n vreselijk aardige, attente en grappige kerel was, is voor mij onvergetelijk.
Zijn plotselinge overlijden sloeg een gat in het Veronica van die dagen. Mag ik nog eens pleiten voor een standbeeld voor ‘Big Bad Al’ op de rotonde voor Hotel Laapershoek? Nooit van Alfred gehoord? Check bigbadal.nl.

Voice-overen is verhalen vertellen. En wat mij betreft dus niet: letterlijk statische, zielloze schrijfteksten oplepelen. Een idee dat ik, met Alfred in het achterhoofd, dagelijks bescheiden in de praktijk probeer te brengen bij de tv-programma’s waar ik ‘de stem’ van ben. Waaronder nog steeds Eigen Huis & Tuin. En RTL Boulevard.
In die acht jaar dat ik nu de stem van dat feuilleton ben, geen dag op de automatische piloot. Eigenlijk geen dag met tegenzin. Graag misbruik ik deze regels om alle collega’s een virtuele high five te geven. Omdat ik soms met de pest in m’n lijf rondloop omdat iemand weer eens ‘iets’ van het programma meent te moeten vinden en dat ik dan ’s middags de redactie spreek en het gewoon weer vol enthousiasme gaat over de verhalen die we die avond gaan vertellen.
En dat we zo’n gaaf gesprek met die-en-die in de uitzending hebben.
En dat d’r zo’n leuke tekst bij dat-en-dat item gemaakt is.
En dat ik dan zo graag de slagroom op de show ben.
*tatadadadaaaaaa BAM!* (geluidseffect Boulevard-bumper)

Jeroen Kijk in de Vegte