Nuance en agressie

De machtsstructuren zijn veel gelaagder en ingewikkelder dan wij vaak denken. Rudy kon redelijk vrij opereren, interviewde zelfs kritische sprekers en profileerde de Iraanse zangeres Negin Parsa die niet mag zingen in het openbaar.
Ook afgelopen week konden we kritische geluiden uit Iran in Nieuwsuur aan het woord laten. Vorig weekend bijvoorbeeld, toen een dappere journalist van een staatsgelieerd tv-kanaal kritiek uitte na de raketaanval op het Oekraïense verkeersvliegtuig. Tegelijkertijd wil je ook de kant van het regime laten horen. Hoor en wederhoor immers, volledig informeren, de kijker alle invalshoeken presenteren: de kern van ons werk.

Daarom halen we af en toe hoogleraar Marandi in de uitzending die dicht bij het regime staat en dus die kant kan belichten. Maar anno 2020 geeft dat overspannen reacties op sociale media. En niet alleen maar van trollen. Geloof het of niet, onder de afzenders van onjuiste en soms zelfs opruiende tweets zit bijvoorbeeld ook een ex-Kamerlid. Of een hoogleraar.
Ik noem hun namen voor de verandering een keer niet. Zodat we neutraal tot ons kunnen laten doordringen wat er af en toe gebeurt. Zo roept zo’n academicus of ex-parlementariër doodleuk dat Nieuwsuur bepaalde beelden niet laat zien, terwijl wij die gewoon hebben uitgezonden. Maakt men ons verdacht. Of miskent men dat belichten van alle kanten óók betekent dat er in de journalistiek soms meningen te vinden zijn waar je het niet mee eens bent. En niet met de minste termen. ‘Wat Nieuwsuur u niet vertelt’. ‘U wordt opzettelijk onvolledig geïnformeerd’. ‘Nieuwsuur gedraagt zich als nuttige idioten voor het regime’.

Geen misverstand: ook in de journalistiek, en ook bij Nieuwsuur worden wel eens fouten gemaakt. Verkeerde inschattingen. Geen goede balans. Te weinig reflectie, ik schreef er eerder deze week over. Maar dit is de tragiek van de doorgeslagen emotie, van het niet meer kunnen of willen zien waar de journalistiek voor staat, van kwaadaardigheid verheffen tot doel, een leger aan trollen voedend.
Ik weet het: twitter is niet heel Nederland. En SCP-onderzoeken laten steeds weer zien dat driekwart van de Nederlanders zich zorgen maakt over het verlies aan nuance en de toenemende agressie in het debat. Wat zou het helpen als ook de weldenkenden op sociale media zich dat af en toe realiseren. Over reflectie gesproken.

Joost Oranje
Hoofdredacteur Nieuwsuur