Jermaine Ellenkamp
2018 - week 50

Nicky

Het is zondagavond 26 augustus 2018, ik lig languit op de bank en kijk naar de serie Game of Thrones. Mijn telefoon begint te trillen. Peter R. de Vries staat als beller op het beeldscherm.

Ongewoon, zo’n telefoontje op dit tijdstip. “Ik zou je bellen als het zover was,” zegt Peter, gevolgd door een stilte van tien seconden. “Ze hebben ‘m.” Het is gelukt. De politie heeft met dank aan een tip de 55-jarige Jos B. opgepakt in het buitengebied van Castellterçol, een plaatsje in de provincie Barcelona met 2350 inwoners.

Op dat moment denk ik aan de velen keren dat we hebben gesproken over de zaak Nicky Verstappen, waarvoor de arrestatie dé doorbraak is. De vele gesprekken die op de redactie en daarbuiten zijn gevoerd, maar ook de vele items die aan de zaak zijn besteed. Eerder die maand stonden we stil bij het feit dat Nicky twintig jaar geleden, op 10 augustus 1998, overleed.

Daar lag hij, met een Ajax pyjamabroek en een omgekeerde onderbroek op de Brunsummer heide. Op ruim een kilometer afstand van het jeugdkamp waar hij op dat moment verblijft. En nu zit een man in de cel. Hij die volgens het Openbaar Ministerie de dader van het gruwelijke misdrijf moet zijn. De nabestaanden hebben hoop door de arrestatie, hoop om te beginnen aan de verwerking van het vreselijke drama. Zonder antwoorden op de vele vragen kunnen zij daar niet aan beginnen.

Direct boek ik vliegtickets voor mijn cameraman Hans-Peter Akkerman en mijzelf richting Barcelona. Een half uur later zit ik in de auto naar Schiphol, waar rond 06.00 uur het vliegtuig zal vertrekken. Vele collega-journalisten kom ik tegen, terwijl we meerdere reportages maken bij bijvoorbeeld de rechtbank, de gevangenis, het politiebureau en de plek waar Jos B. verbleef. Natuurlijk begrijp ik dat vele media afreizen naar Spanje, want ook de aandacht bij verschillende persconferenties in Nederland was enorm. Het blijkt een voorbode voor een van de grootste mediazaken ooit.

De zaak Nicky Verstappen heeft een speciaal karakter. Niet alleen is het enorm lang geleden, maar velen kunnen zich ook inbeelden wat het leed van de nabestaanden moet zijn. Een jongetje dat midden in de nacht verdwijnt op een jeugdkamp, anderhalve dag vermist is en vervolgens dood wordt aangetroffen. De politie merkt meerdere personen als verdachten aan, maar geen van allen blijkt de vermoedelijke dader te zijn.

Door de vondst van dna, deze week bleek in De Telegraaf dat het om zeventien sporen gaat, kon een dna-verwantschapsonderzoek worden gestart. En succesvol, zo lijkt het nu. Na een zoektocht is er een 100% match met het profiel van verdachte Jos B. Al deze dingen maken het voor de media interessant.

Maar waar een zaak in de rechtbank wordt uitgevochten, is ook een proces in de media aan de gang. Een proces van beeldvorming. Gerald Roethof is de advocaat van Jos B. De raadsman van de man die nu ruim twintig jaar zwijgt. Hij heeft weliswaar ontkend iets met ontvoering, verkrachting of de dood van Nicky te maken te hebben, maar hij verklaart niet hoe het dna op zeventien plekken op het lichaam en de kleding van het jongetje terecht zijn gekomen.

Bij vrijwel alle vragen beroept de man zich op zijn zwijgrecht. Maar de advocaat doet dat niet. Hem is er alles aan gelegen om Jos B., die door een deel van de Nederlandse bevolking niet als verdachte maar als dader wordt gezien, te verdedigen in de media. Of ik dat vind kunnen, weet ik niet. Ik werk er immers zelf aan mee, we vragen Roethof regelmatig om een reactie en hij zegt in vrijwel alle gevallen toe.

Natuurlijk moet hij als raadsman iets tegenover de verdenkingen zetten. Al zijn de media optredens nog voor de eerste openbare zitting niet op twee handen te tellen. Waar ik op hoop, is dat Jos B. het voorbeeld van zijn advocaat volgt. Om niet te zwijgen, om te verklaren over hoe het dna van hem bij Nicky terecht is gekomen. Zij kenden elkaar niet, hadden voor zover bekend geen enkele link met elkaar. En was die link er ook maar niet geweest.

Jermaine Ellenkamp
Misdaadverslaggever RTL Boulevard