Timo Jepkema
2018 - week 37

Wat. Heb. Ik. Genoten.

Journalistiek ambacht in zijn puurste vorm. Dit zijn de mooiste dagen van mijn vak. Het is maandagochtend 20 augustus. Ik stamp met mijn grove werkschoenen door een zompig land vlakbij Bartlehiem. Telefoon aan mijn rechteroor, statief op de linkerschouder en aan mijn rug bengelt een linnen blauwe tas met ons logo erop.

Soms moet je woorden uit mensen trekken als verslaggever. Deze ochtend niet. Onder welke snuit ik de plopkap ook druk, mensen stromen leeg. Als een waterval. Dat maak ik niet vaak mee. De gewone man reageert vaak wat schuw, schoorvoetend of lauw als ik met een cameraman op pad ben. De koopkracht, de gevaren van social media of een ontsnapt wild beest, het maakt niet uit.

Daarom overval ik de meeste mensen dus dan maar gewoon en gebruik ik een interview gewoon niet als iemand echt niet in beeld wil. Dat scheelt tijd, kostbare tijd wanneer je radio, internet en tv moet bedienen, meestal zonder cameraman en het liefst binnen twee uren. Altijd met een kant en klaar verhaal, inclusief foto’s, voice-over teksten en een tekst voor internet.

Er is deze ochtend dan ook wel iets heel bijzonders aan de hand. Een bovenmenselijke prestatie, zeggen velen. Reusachtig, schreeuwt weer een ander. Een wat oudere man blijft wel rustig wanneer ik mijn cameraman aan zijn jasje trek en naar hem toe draai. “Ik heb dit al drie keer meegemaakt, dat ze hier rijen dik stonden. Maar ik woon hier.” Ja. Dat verklaart een hoop.

Dan klinkt er gejuich. Hij komt voorbij. Een vrouw voor mij barst in tranen uit. Heel even vergeet ik waarvoor ik kom. Ik kom los uit mijn objectieve schulp. Mijn arm gaat omhoog. Drie keer. Ik schreeuw ook. Iets van: Doohoorgaan! Dan schrik ik en herstel mij. Ik ben weer journalist. Ik kijk om me heen naar de volgende persoon die een waterval aan woorden kwijt wil.

Als Maarten van der Weijden dan het Elfstedenbruggetje voorbij is gezwommen, kijk ik cameraman Evert aan. Hebbes. We hebben een prachtig verhaal. Die avond doe ik een live bijdrage vanuit de Friese hoofdstad Leeuwarden. Ik voel me trots. Niet vanwege de live bijdrage, die verloopt voor mijn gevoel wat rommelig. Ik sta in een bak herrie en ik kan de presentator niet zo goed horen.

Wel vanwege het kippenvelmoment bij het bruggetje van Bartlehiem en de mooie verhalen die we met hulp van alle collega’s konden maken. Trots dat ik deze wereldprestatie bij de mensen thuis in de woonkamer mag brengen.

Timo Jepkema
Presentator/verslaggever Omrop Fryslân

De week van Timo Jepkema

2018 - week 37