Dromen
Ieder mens heeft het natuurlijk. Iets wat je heel graag wil. Vaak is het een toekomstbeeld, de ene keer realistischer dan de andere keer. Vroeger droomde ik altijd over later. Ik ben nu verslaggever in hart en nieren, maar wilde ooit brandweerman worden.
Dat veranderde wel eens, zoals dat gaat als je jong bent. Zo wilde ik ook graag bij de gemeente werken. Ik vond schoffelen en in een grote gele wagen met zwaailicht zitten zo mooi. Weer wat later wilde ik graag weerman worden. Dat werd uiteindelijk een grote passie en hobby.
En ik droomde over die éne scout die mij toch per ongeluk een keer ontdekte op het voetbalveld. Ik denk dat heel veel jongetjes die voetballen stiekem dromen over een plotsklapse wending in hun prille voetballeven.
Ik ben altijd realistisch geweest, profvoetballer worden zat er voor mij niet in. Mijn penalty’s: belabberd. Mijn schot: zwak. Een schaar? Nou, dat ging nog net. Nee, ik moest het hebben van hard werken, zwoegen en inzicht. Dat mijn passjes niet aankwamen, dat nam ik maar voor lief. En toch bleef altijd die fantasie dat je op een dag heel goed werd. Alsof Klaas Vaak himself je in je slaap de benen van Zinedine Zidane zou geven.
Toen ik twintig werd, begon zo langzamerhand het besef echt wel in te dalen dat die scout niet meer zou komen. Mijn carrière blijft beperkt tot het vierde elftal van Blauw Wit ’34 . Ook geen schande natuurlijk. Dus ontstaan er nieuwe stiekeme dromen. Eentje daarvan wil ik best verklappen.
Mijn vader schaatste drie keer de Elfstedentocht. In 1985, 1986 en 1997. De Elfstedenkruisjes blinken in de kast. Ik heb ze wel eens uit het blauwe doosje gehaald, gewoon om te voelen hoe dat voelt, zo’n kruisje. Het is een blinkende medaille, niet groter dan je duim, maar ze voelen als enorme trofeeën in je handen. Het idee dat je 220 kilometer hebt moeten zwoegen op je ijzers om over de finish op de Bonkevaart te komen.
Een ultieme droom. Het gegeven dat het al zo lang geleden is dat de Tocht der Tochten gehouden werd, maakt de gedachte aan het uitrijden van de Elfstedentocht alleen nog maar magischer. Ik hoop dat het mij nog een keer mag overkomen. Ik ben lid en mag starten.
Misschien moet ik mijn droom een eindje op weg helpen door de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in Oostenrijk te gaan schaatsen. Als ik er een jaar de tijd voor neem om te trainen zou het moeten lukken. Met een beetje fantasie droom ik die finish op de Bonkevaart er wel bij!
Timo Jepkema
Presentator/verslaggever Omrop Fryslân