Op televisie
Vandaag ben ik jarig; een kwart eeuw jong. Dit is voor mij een dag om naar uit te kijken. Taart, familie en gezelligheid. Maar ook de standaardpraatjes over mijn werk. Want als je journalist bent, moet je in elk geval toch op televisie komen of je naam bij een artikel hebben staan. Toch?
Soms heb ik het idee dat het dan pas telt. Dat het lijkt alsof ik geen journalist ben totdat ik in beeld ben of mijn naam in de krant staat. Van mijn opa tot m’n fysiotherapeut: ze snappen niet waarom ik liever achter de camera sta en niet ervoor. Totdat ik uitleg wat ik elke dag mag doen.
Ik praat elke dag met onbekenden. Ze vertellen mij verhalen, waardoor ze zich niet meer onbekend voelen. Grappige, serieuze en soms ook erg emotionele verhalen. De zoektocht naar een biologische vader, de zeldzame ziekte van een dochter. Of het verhaal van een meubelmaker die in twintig jaar tijd van één schuurmachine naar een complete loods is gegroeid, maar inmiddels ook een paar vingers mist.
Het verbaast me hoe snel het mij lukt om het vertrouwen te winnen van de mensen aan de andere kant van de lens. De meeste zal ik nooit ontmoeten. Maar toch voelt het alsof we elkaar een beetje kennen.
En als ik ’s avonds word geappt over de geboorte van een stel kuikens, waar we een dag later een reportage over gaan maken, kom ik gelijk weer in mijn rol. Ik heb de vrouw opgebeld. Ze had zorgen over één kuiken, of ze daar wel juist had gehandeld. Ik open Google, verzamel informatie en samen met de kuikenvrouw praten we het item rond.
De volgende dag krijg ik een appje: het kuikentje heeft het overleefd. En je raadt het al: die komt wél op televisie.
Marije Klijnstra
Coördinator Omrop Fryslân