‘Nieuw’ in de media

Reden dat ik in mijn blog toch schreef over mijn ontgroening in de media, ligt net in het feit dat ik voorheen werkte voor datzelfde KPN. Want ondanks een aantal serieuze pogingen blijkt telkens weer dat de focus van ‘s lands oudste telecomboer toch echt op modems, zendmasten en kabels ligt. Dit werd weer duidelijk bij de recente release van de laatste KPN-serie Fenix. Die nogal kleinschalig te noemen was voor een verhaal van dat niveau. Dat neemt echter niet weg dat de serie een absolute aanrader is voor iedereen die van kwaliteit, spanning en Brabantse gemoedelijkheid houdt.

Met KPN Presenteert waren we wel degelijk aan het knokken tegen de traditionele media met ons gloednieuwe on demand-platform. En hoe succesvoller we hiermee werden, hoe meer we het gevoel kregen dat we de wereld een heel klein beetje aan het veranderen waren. De Nederlandse mediawereld in ieder geval. Wij stonden er enigszins buiten. Overigens niet vanuit de producenten gezien. Alles behalve zelfs. We hadden een serieuze zak met geld en geen net-coördinatoren, zendermanagers of dramaturgen. Als wij iets een goed idee vonden, de makers vertrouwden en de kosten klopten, gingen we het gewoon doen.

Natuurlijk hebben we op die manier leergeld betaald. Maar het succes van het platform als geheel en van series als ‘TOON’ en ‘Brussel’ in het bijzonder, maar ook van bijvoorbeeld ‘De Luizenmoeder’, tonen mijns inziens aan dat het nemen van risico’s zich terugbetaalt. Ik besef me pas achteraf dat die aanpak van de verantwoordelijken wel ballen vraagt. Je hebt tenslotte veel minder controle over het eindproduct. Maar het is toch echt onze belangrijkste les geweest.

Heb dat vertrouwen en geef makers de ruimte. Zoek de juiste mensen die vanuit hun eigen motivatie in een project stappen. Dan is de kans zoveel groter dat er mooiere dingen ontstaan, dan wanneer een creatieve afdeling op basis van een doelgroepindeling en in het verleden behaalde successen een volgend format uitpoept met een inwisselbare presentator en/of een acteur. Die uiteraard zijn kunstje alleraardigst doet, anders had de zender hem/haar nooit aan zich gebonden, maar toch prik je er als kijker doorheen. Je voelt het. Dit is niet ‘van hem’. Hij presenteert of speelt het wel, maar hij haalt er niet uit wat Ewout uit de gevangenis, of Ruben uit China, of Toon uit zijn serie haalt.

Natuurlijk is er een tussenweg te bedenken. Laat je presentator echt meedenken vanaf de start van het creatieve proces om de chemie zo veel mogelijk te laten ontstaan. Als de tijd daar al niet voor wordt gemaakt zegt dat genoeg.

Het lijkt een logische stap om vanuit deze rol naar RTL MCN te gaan. En dat is het ook. Op YouTube zijn het tenslotte ook de makers zelf, die zonder tussenkomst van wie dan ook, zich rechtstreeks tot de kijker richten. Ze vertellen het verhaal dat zij willen vertellen. Niet dat van een ander. Zou dit dan niet ook het succes van dit platform zijn?

Boudewijn Smals
Zakelijk Manager RTL MCN