Monument voor de zorgers

De situatie in de huiskamer: achter een laptop zit darling Hester, noodgedwongen thuisblijvende DWDD-producer. Ze is met tientallen collega’s verbonden met het grote tv-scherm in de lege studio. Voor de allerlaatste uitzending dansen ze virtueel met Matthijs op de tonen van Aretha Franklin. Tijdens de uitzending zwaaien Matthijs en zijn team uitbundig naar elkaar. Na de uitzending zijn daar de tranen.

Na vijftien jaar is het voorbij. Over en uit. Hester huilt. Ik film.
Niemand wil graag betraand in beeld, dus Hester zwaait afwerend naar mijn camera. Ik loop langzaam achterwaarts en zie met haar traanvocht jarenlange prestatiedruk van haar afglijden.
Op uitzenddagen dertien uur in touw, ’s morgens opstaan en niet weten wat er die dag wordt bedacht, afgeschoten, geregeld moet worden. Een opera binnen twee dagen? Tuurlijk. Vier vleugels in de studio? Over twee uur graag! Die gast uit Parijs heeft zijn vliegtuig gemist, maar zit toch op tijd aan tafel.

Tussendoor koekjes en kopjes thee voor de presentator, een ingestorte redacteur opbeuren, naamtitels checken, afwasmachine uitruimen, deadlines bewaken, files checken, kas beheren, jezelf wegcijferen.
Tv-producers zijn de zorgsector van het vak. Altijd dienstbaar en paraat. Vaak ondergewaardeerd, onzichtbaar. In de met ego’s en adrenalinejunkies gevulde wereld van broadcasting zijn ze als Haarlemmerolie voor presentatoren, regisseurs en redacteuren.

Onmisbaar smeermiddel, het fundament onder elk radio- en televisieprogramma. Vanaf mijn eerste stappen in Hilversum, midden jaren tachtig, bewonder ik de mannen en vrouwen die dag en nacht oproepbaar zijn voor het programma en het team. Ik zie hoe Aad van den Heuvel vaart op het kompas van zijn producer Lia Stok. Han van der Meer geen stap buiten zet zonder Anneke Lubberts. Gerda Ottervanger en Mirjam de Heus elk Brandpunt/Reporter-team veilig door de wereld loodsen. Moeder Theresa meets Xaviera Hollander.

Daarom is deze laatste blog een monument voor de producers die de film- en omroepwereld laten doordraaien. Die aan alles denken, 24/7. Die de vloer dweilen als de afterparty is afgelopen. Die lege flessen verzamelen, als laatste het licht uitdoen en de sleutel nooit kwijtraken.
Een monument vraagt om namen. Dit zijn de mijne uit 35 jaar persoonlijke omroepgeschiedenis: Alet, Sophia, Anna, Boudewijn, Zelda, Mandy, Nanda, Colette, Yvonne, Miriam, Karin, Mirjam, Michiel, Catherina, Merel, Astrid, Marnieke, Menno, Marinde, Barbara, Joyce, Malva, Jessica, Julia, Elize, Floor, Judith, Linde, Laura, Roland, Jerney, Jonathan, Taco, Coby, Maaike, Marjan, Iet, Rinus, Karin, Sander, Bram, Myléne, Monique, Zoë, Jiske, Ellen, Maria, Marloes, Irene, Annemieke, Bep, Sacha, Pieter, Mia en alle anderen die dagelijks zorgen dat de mediawereld doordraait.

Dirk Jan Roeleven
Documentairemaker/eindredacteur/schrijver