Lege glazen en volle herinneringen

Donderdag 18.00 uur. Een belangrijke pot staat op het programma. De coach en Elias willen de opstelling meedelen, maar het team is het er roerend mee oneens. Nick zal en moet pas later worden gewisseld en Nanne wil per se op ‘10’. Meningen… Het zijn net poepgaatjes, iedereen heeft er één. Dit maakt het er niet makkelijk op voor Elias en de coach. Ze kijken elkaar aan. Wat te doen? Voet bij stuk houden of het team laten beslissen? Als de soldaten de macht krijgen, is de oorlog verloren. En dus besluiten ze dat het team in deze het onderspit delft.
Helaas blijken de coaches aan het kortste eind te hebben getrokken, want in het veld houdt niemand positie. Afnan speelt weer alsof hij de schoenendoos nog om zijn schoenen heeft zitten. En Marc wordt vaker met een kluitje in het riet gestuurd dan Pepijn de krokettenballen door zijn handen laat glippen. Ook de scheids is wederom niet helemaal zuiver op de graat. En met halve waarheden en hele leugens fluit hij ons dan ook naar de nederlaag van deze avond. Een gevoel van teloorgang en trots maakt zich meester van het veld. Elias en de zijnen zijn deze avond niet onomstreden op de velden gebleven.
We zitten in de kantine en de blessuretijd is weliswaar al lang voorbij, maar voorlopig hopen we allemaal stilletjes dat deze tijd zo lang mogelijk mag duren. Schuivend met bierviltjes bespreken we hoe wij de volgende keer wél die drie punten mee naar huis kunnen nemen. Maar ja, wat maakt het ook uit. Wie ongelukkig is in het spel, is gelukkig in de liefde. En gelukkig in liefde zijn we zeker, als de barman ons harde gelach onderbreekt en moet vragen of wij nu eindelijk naar huis willen gaan. De kantine is leeg, en de glazen inmiddels is ook. Maar ons geheugen zit weer vol, vol met herinneringen. Want de avonden die je beleeft met je vrienden zijn het licht dat het pad achter je beschijnt.

Milan König
Redacteur CritiX en WorX