Het voordeel van de twijfel
De zon is inmiddels al een aantal uurtjes uit haar slaap ontwaakt als ik aan de ontbijttafel zit. Met de zonsopkomst van vandaag is een stralend en geluidloos startschot gelost. Het is de aftrap van een maand waarin gelovigen onder andere opkomen voor minder bedeelden.
Een mooiere zonsopkomst zou ik mij niet kunnen voorstellen, denk ik terwijl ik mijn ontbijt rustig naar binnen schuif. Ik scroll door mijn Facebook tijdlijn als mijn oog valt op een comment over de Ramadan. ‘’Alsof je met je eigen honger iemand anders zijn leed gaat oplossen.’’ Blijkbaar schijnen mensen ook een ander licht op deze zonsopkomst te werpen. Maar waarom ligt het commentaar op een geloof vaak in de ratio ervan? En waarom moet iets eerst bewezen zijn voordat wij het willen begrijpen?
Daar waar bewijs eindigt, begint geloof. Dat vind ik zelf zo mooi aan een religie. Geen keiharde garanties, niks. Geloven is vertrouwen en vertrouwen is de mooie volwassen zus van controle. Geloven is lopen op een pad zonder een gegarandeerd uitzicht. Geloven is lopen op een bakermat van liefde, en liefde maakt blind. Daarom lijken geloof en liefde zo op elkaar. Als je zelf maar hard genoeg gelooft werkt het als een placebo voor de ziel. Geloof is een prachtig grijs gebied waar geen kleurtje aan hoeft te worden gegeven. Probeer niet alles te begrijpen, maar probeer twijfels te omarmen. Daar waar vraagtekens verdwijnen, schieten uitroeptekens als paddenstoelen uit de grond.
Milan König
Redacteur CritiX en WorX