Het hier en nu

Wat het gaat worden, weten we nog niet, maar het hartje klopt vol verwachting. Een aantal dagen geleden bracht de koning een werkbezoek aan Ahoy. Babbeltje hier, babbeltje daar, fotootje, videootje, selfie. De vorst toonde zijn interesse. Spectaculair en wereldnieuws zou het zijn geweest, als hij als rigger in een tuigje langs het lichtplafond zou zijn gesuisd om een spotje op te hangen. Zowel voor hem als voor de internationale promotie van Nederland een gemiste kans. Jammer, maar niet erg.
Het programma biedt kansen genoeg op een baanbrekende, spectaculaire show. Ik denk aan de mogelijkheden met holografie, augmented reality, CGI, touch-ups, deep fake, tracking markers, drone-flights en andere spectaculaire technieken die het publiek kunnen overrompelen. Iedereen weet inmiddels wel dat we het van de liedjes niet moeten hebben. Neem de laatste tien jaar. Wie kan de winnende liedjes daarvan nog zingen of fluiten? Okay, vijf jaar? Drie? Nou dan!

Een cameravoering waarbij kranen van links naar rechts en van rechts naar links zwaaien, camera’s die inzoomen en tegelijk weer uitzoomen, de talloze shots zonder doel noch zin waarvan de gedachte moet zijn geweest ‘zolang het maar beweegt, is het wel goed’ en led screens die exploderen in kettingorgasmen, hebben we nou toch wel zo’n beetje gehad. De liedjes zijn er niet veel beter op geworden, maar sinds elk land met een zelf ontwikkeld cameraconcept de eigen regie kan voeren, is de presentatie in elk geval afwisselender en interessanter.
Wat het commentaar bij de uitzending betreft was de ‘post Duys-periode’ niet makkelijk. Cornald Maas doet het heel goed. Heeft zijn eigen meer journalistieke approach en een flux de bouche om prettig en vlot relevante informatie te geven. Naast hem zat Jan Smit. Ik weet niet waarom. Zoals ik al zei: vol verwachting klopt mijn hart. We gaan het zien. En wie van broccoli houdt, komt prima aan zijn trekken.

Bob Rooyens
Regisseur-producent-auteur