Geef je droom nooit op!
Voor mij bestond de zondag uit opstaan, een snelle hap en dan voetballen. En na het voetballen veel, met de nadruk op veel, voetbal kijken. Maar sinds anderhalf jaar is alles anders.
Als kind fantaseerde ik altijd dat ik bij Studio Sport werkte. Elke maandag interviewde ik mijn klasgenoten over hun sportweekend. Meestal met een banaan. Die droom bleef mij achtervolgen. Ja, ik wilde sportjournalist worden. Maar helaas, na de basisschool werd ik naar de LTS gestuurd. Mijn Cito-score was goed genoeg voor HAVO/VWO, maar mijn leraar overtuigde mijn vader dat de LTS een goede school was waar je wordt opgeleid om met je handen te werken. “Misschien automonteur?”
Mijn pa had daar wel oren naar. Een eigen garage beginnen, dat was zo verkeerd nog niet. Er was alleen één probleem. Ik had twee linkerhanden! Het werden vijf lange jaren op de LTS, LEAO en 1 jaar op de MEAO. Ik was inmiddels 17 jaar en dacht: is dit wat ik wil? Ga ik later op een kantoor werken, van 9 tot 5 uur?
En toen ging de knop op. Ik besloot om alles op alles te zetten om journalist te worden. Ik ging MAVO versneld doen, daarna HAVO versneld, werd uitgeloot voor journalistiek en deed toen VWO. Het jaar daarop had ik meer geluk. Ik werd toegelaten op de School voor Journalistiek in Utrecht. En vier jaar later studeerde ik af. Eindelijk kon ik mijn droom najagen.
Verder dan een aantal freelance opdrachten bij de sportredactie van het Brabants Dagblad, waar ik ook stage had gelopen, kwam ik niet. Gelukkig was ik meer dan alleen sport. In de tussentijd heb ik voor hele mooie programma’s mogen werken zoals Pauw en De Halve Maan. Maar in de zomer van 2016 kwam mijn droom dan werkelijk uit, dankzij Ozcan Akyol, die m’n naam dropte. En na een paar gesprekken kreeg ik te horen dat ik welkom was om voor het programma Studio Voetbal te werken als redacteur.
En toen werd mijn droom werkelijkheid. Een droom die na bijna 30 jaar toch uitkwam. Dus durf te dromen! De eerste dag voelde ik mij als een kind die een uur lang in de snoepwinkel Jamin mocht doorbrengen. Wat een feest. Die nacht in bed heb ik nog een traan gevoeld. Ik was heel trots en had verdriet dat ik mijn geluk niet met mijn vader kon delen. Die was helaas een jaar nadat ik was afgestudeerd overleden.
Terug naar mijn zondagse werkdag. Rond half een ben ik op de redactie en maak ik mij klaar voor de eerste voetbalwedstrijd; er zullen er nog drie volgen. In de rust vergaderen we over de mogelijke onderwerpen van de uitzending. Het nieuwe Nederlands elftal, afscheid van Wesley Sneijder, Ajax, de degradatiestrijd. Verder moeten we op zoek gaan naar een Facetime gesprek. Ik heb de coach van VVV, Maurice Steijn, bereid gevonden om het over Lennart Thy te hebben. Zijn spits was de afgelopen week in Duitsland om stamcellen te doneren. Ook niet iets wat je vaak hoort in de voetbalwereld.
Rond 20.15 uur gaan we weer zitten en wordt het draaiboek doorgenomen. De puntjes worden op de i gezet voor een mooie uitzending. De gasten gisterenavond waren onze vaste gast Pierre van Hooijdonk, schrijver Ozcan Akyol en de trainer van Heracles John Stegeman. En na de uitzending tijd voor de borrel. Rond 1.30 uur lag ik in bed, een beetje fantaseren hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen dat ik voor Studio Voetbal werk…
Nordin Ghouddani
Senior Redacteur BNNVARA