De typemachine
Ik sta zaterdagochtend bij het zwembad te wachten om mijn zoontje Manu op te halen, als mijn mobiel gaat.
“Met mevrouw Ronkes. Sorry dat ik je bel op zaterdag, maar misschien lees je je mail niet. Ik moet echt even iets weten.” Mevrouw is 92 jaar en is een van de ‘sprekers’ op het MAX Kerstconcert dat we maandag opnemen in Studio 21.
Ze wil graag weten of haar vriendin die meekomt, wel overal mee naar toe mag, of dat zij in de kleedkamer moet blijven zitten. Dat zou de 85-jarige vriendin niet prettig vinden. Ik had de mail al doorgestuurd naar onze producers, maar weet eigenlijk wel wat het antwoord zal zijn. ‘Nee, geen extra mensen op de vloer. Coronaregels, et cetera.’
Ik stel dat antwoord nog even uit en geef mevrouw Ronkes aan dat ik haar zondagavond zal bellen of het kan, nadat we de studiodoorloop hebben gedaan. Mijn antwoord stelt mevrouw gerust.
Ze is één van de drie sprekers, naast prof. mr. Pieter van Vollenhoven en Tweede Kamer-voorzitter Khadija Arib. Allemaal hebben ze een column geschreven over hoop. Het thema van ons kerstconcert dat we op eerste kerstdag, na de toespraak van de koning, uitzenden. (dat is dus niet live. Spoiler, wij zijn ook graag thuis met de kerst.)
Alle drie de columns zijn verschillend, maar allemaal inhoudelijk sterk en prachtig verwoord. Toch is die van mevrouw Ronkes extra bijzonder. Die is namelijk getypt op een ouderwetse typemachine. Ze zou ‘m via de post naar mij toesturen. Dan kon ik even lezen en reageren of de inhoud naar mijn smaak was. Overigens was de enige eis van mevrouw om mee te werken aan het concert dat ze de Here God wilde noemen. Nou prima, dat sluit mooi aan bij de samenzang die Jan Slagter steevast in de line-up zet.
Uiteraard was het even een paar dagen wachten op de brief van mevrouw Ronkes, maar toen ik ‘m opende, was ik blij verrast. Over de inhoud – persoonlijk, bemoedigend en ongelofelijk veerkrachtig, precies zoals mevrouw is – maar ook nog met een lief plaatje van Sneeuwwitje erbij geplakt. Zo een als je vroeger in je poëziealbum kreeg. Mevrouw Ronkes had er duidelijk de tijd voor genomen.
Het minste dat ik terug kan doen, is zondag iets regelen met mijn collega’s en zorgen dat deze twee vriendinnen een mooie dag bij MAX hebben. Samen!
En dan moet ik gauw ophangen omdat mijn zoontje in z’n badjas naar buiten loopt. De zwemles is afgelopen. Nu door naar voetbal om m’n oudste zoon op te halen.
Yvonne Mencke
Eindredacteur MAX