#5

Nachten- en jarenlang had BBC4 mij al in de greep met schitterend gestileerde dagboeken van groten der aarde zoals Fleetwood Mac, Steely Dan, Ginger Baker, Oasis of Sinatra en ons eigen Holland Doc (2Doc nu) doet ook al jaren mee met prachtige eigen makelij. En natuurlijk veel breder dan alleen muziek.

Het puur menselijke, het maatschappelijke, het recht voor zijn raap en de onzichtbaar gemaakte lijn tussen onontkoombare humor en onafwendbare droefenis is wat een goeie documentaire brengt. Heel kort even over mijn column van gisteren waarin ik een aantal genomineerde schrijvers kwootte dat de hang naar realisme steeds groter lijkt te worden. Niet vreemd in deze tijden van nepnieuws maar voorál van hyperrealisme; dingen die we vroeger pas een week later afgedekt in het nieuws zagen, dragen we nu, een minuut nadat ze gebeurd zijn, al onge-edit en live bij ons, als we ons kind staan op te wachten bij het hek van school.

Precies zo kwam tot mij het nieuws van Alicia, de documentaire die gisteren getoond werd en is ingeslagen als een bom. Bij mij op papier al. In de Volkskrant app las ik alleen nog maar de omschrijving en ik brak in duizend stukken. Dat er veel aan de hand (lees: mis) is in de zorg weten we, maar deze docu toont het hartverscheurende beeld van een meisje dat op haar 5e haar peetvader verliest (ze was eerder al door haar moeder afgestaan) en vanaf dat moment belandt in kindertehuizen van waaruit ze iedereen weer ziet vertrekken behalve zichzelf.

Leg dat een kind uit? De wereld klopt niet. Of in elk geval de realiteit niet. En daarom zal ik deze ook altijd blijven mengen met wat fictie. Voor de pijn. Voor mijn kind. Geniet van jullie weekend, het was mij een waar genoegen deze week!

Kasper van Kooten
Producent Formatters Media

Foto: Bop Mulder