De sfeer wordt grimmiger

Nou, zo gaat het hiernaast bij de vrouwen. Kunstenaar Don ervaart WE STOPPEN! als boeiend sociaal experiment. Als stoppende roker zit hij er middenin en dan vallen de verschillen tussen mannen en vrouwen – op de slaapzaal slechts van elkaar gescheiden in aparte vertrekken door metershoge pipe ’n drapes – wel op. De vrouwen willen een notoire snurkster naar een aparte ruimte verbannen wat de dame in kwestie geenszins van plan is: “Je zult het geloven of niet, maar ik slaap hier eindelijk door. Dat lukt me thuis nooit terwijl ik daar twee tot drie pakjes per dag rookte.”

“Dit is mijn zus en stinken naar de róók dat ze doet joh…!” Het valt het de stoppers tijdens het bliksembezoek van familie meteen op dat rokers uit hun omgeving de rookgeur wel erg om zich heen hebben hangen. Stopcoach/verslavingsarts Robert van de Graaf: “Het is dag 4, je ziet dat de deelnemers vermoeid raken. Je hebt allemaal onbekende mensen om je hen, je ligt met elkaar op een slaapzaal. Niet je eigen bed. Je raakt vermoeid, geïrriteerd. En daarbij zijn ze natuurlijk ook echt aan het afkicken van hun rookverslaving.”

Stefan gaat de kazerne verlaten. Hij zit er doorheen en denkt dat hij wel rookvrij is. Coach Maartje denkt daar anders over: “Je hebt vrijdag een feest in Duitsland. Je zit twee uur in de auto, komt langs veel benzinestations en gaat naar een feest waar alcohol wordt geschonken. Dat zijn al drie triggers in vier uur. Hoe ga jij daarmee om?” Als Stefan vertelt dat zijn vrouw ‘hopelijk’ ook gestopt is, trekt hij zelf toch een vertwijfeld gezicht: “Misschien dan maar geen bier drinken…?”

Waar de een afhaakt om naar eigen haard te kunnen, ergert de ander zich groen en geel aan dit gedrag. John: “Ik ben echt pissed. Ik zie mensen weggaan waarvan ik denk ‘Waarom ben je hier gekomen als je niet mee wilt doen aan het programma? Vandaag kan ik hier echt heel slecht tegen. Ik zou er bijna een sigaret van gaan opsteken.”

Voor WE STOPPEN! livestreamen we 24/7 en dat blijkt uniek binnen medialand. Waar AVROTROS-collega’s Jacob de Vries en Anouk Onderwater doorgaans live events een uur of twee achter elkaar streamen, gebeurt dat hier 24/7. Ook ’s nachts dus en met 6 vaste en 2 mobiele camera’s. In de regieruimte worden de diverse camera’s continue geschakeld en getiteld zodat familie en stoppers thuis het programma helemaal kunnen meebeleven. Zie hier de lange aflevering op Zorg.nu.

Tijdens het checken van de eindmontages voor Zorg.nu en teasers voor Pauw en ad.nl gaat de telefoon. Een voetbaltrainer belt om onze jongste te vragen als keeper voor een wedstrijd van het eerste team. Een keepen kan ie, maar inmiddels voetbalt hij. De kleine man blijkt ‘in vergadering’ te zitten als trainer van nog kleinere jongetjes. In het donker moet hij naar huis fietsen.

Zelf had ik ‘m met de fiets opgehaald met zijn elf jaar, maar oma ziet hier geen probleem in. Het is nog geen kilometer. Loslaten dus, ik ben er zelf ook groot mee geworden. Ik heb weleens het idee dat wij ouders van nu meer werken, maar tegelijkertijd in de vrije tijd die ons rest meer bovenop onze kinderen zitten dan onze eigen ouders. En vrijheid dat schijnt ook voor kinderen een groot goed te zijn. ‘Mám, bemoei je er niet mee, dat regel ik zelf’ is dus een veelgehoorde kreet bij ons thuis die ik zelf ook veel gebruikte.

Op de set blijkt dat de aparte slaapkamers die we kandidaten hebben aangeboden – we zitten hier in een oude kazerne waar ook honderden asielzoekers woonden, dus ruimte zat en het contact met de verhuurder bijzonder goed-nauwelijks worden afgenomen. De grootste naggers – het is ze door hun afkickproces alweer vergeven – binden opeens in als we zeggen dat ze daar fijn hun rust kunnen pakken en daarmee tegelijkertijd die van anderen respecteren. Mooi om hieruit te kunnen concluderen dat zij aan zij afkicken en slapen dus blijkbaar écht verbindt. Dat wordt nog huilen morgen bij het afscheid…

Ellen Danhof
Managing director LND Media