CERN
Vandaag bezoeken we de deeltjesversneller van het CERN. Normaal merk je weinig van de 27 km lange tunnel onder onze voeten. Als je goed kijkt, zie je soms wat condens opstijgen uit de koeltorens die verspreid door het landschap liggen.
En de grote hoogspanningsleidingen blijven ook wel indrukwekkend als je er onderdoor fietst; 1,3 Terawattuur aan elektriciteit vereist wat meer dan een verlengsnoertje. Maar verder geen gezoem, geen trillingen en al helemaal niet het einde van de wereld zoals ook vorig jaar bij de herstart weer was aangekondigd.
Wat het CERN Genève wel oplevert, is onder meer wereldfaam, beter openbaar vervoer en sinds kort ook een nieuw museum: de Science Gateway. Nu heeft na het Evoluon (tijdens het Debat van het Zuiden dwaalde mijn hoofd steeds weer af naar de talloze keren dat ik als kind die attractie bezocht) geen enkele technische uitstalling me echt meer kunnen bekoren. Om ultrakleine deeltjes en ultragrote versnellers aantrekkelijk te presenteren, moet je van goeden huize komen.
Dat moeten ze bij CERN ook gedacht hebben en dus vroegen ze architect Renzo Piano, de man achter onder andere het Centre Pompidou, het gebouw vorm te geven. Het resultaat is een ruimteschipachtige buisconstructie waarin je jezelf bijna een deeltje voelt als je er instapt. Ik ben benieuwd!
Frans de Jong
Senior Engineer – European Broadcasting Union (EBU)