RUIS: Mes-in-je-rug tv
Ik mijmer weleens over deelname aan Expeditie Robinson. Niet dat ik nou zo’n BN’er ben, maar ze vragen tegenwoordig wel vaker columnisten voor tv-programma’s, en wie weet kan een keer bijna niemand anders.
Ik zou er na een dag uitliggen. Hoewel ik na twintig jaarlijkse sapkuren heel goed tegen honger kan en als yogi bijzonder lang stil kan staan/hangen, zou ik het bij vrijwel alle andere onderdelen moeiteloos afleggen tegen de andere kandidaten. Ik was in groep 8 al het enige kind dat met gym onderaan het touw bleef bungelen omdat ik mezelf geen millimeter omhoog kon trekken, en snel was ik ook al niet.
Bij Expeditie Robinson zou dat niet veel beter zijn. In puzzels ben ik redelijk goed, maar niet onder druk. Hier in Holland ga ik al kokhalzen als er een plekje op m’n aardbei zit, dus ik zou een eetproef met levende maden niet overleven. En breek me de bek niet open over zandvlooien en de ratten die ’s nachts over je heen lopen.
Ik vraag me weleens af hoe moeilijk of makkelijk het voor de redactie van Expeditie Robinson is om kandidaten te zoeken. Ik denk dat veel A-sterren vriendelijk bedanken voor de eer. Niet alleen is het voor hen agendatechnisch wellicht moeilijker om zomaar drie of vier weken weg te zijn, maar je laat natuurlijk een totaal andere kant van jezelf zien. Als je normaliter in glitterpak en stiletto’s van een showtrap schrijdt, moet je een drempel over als je nu met touwhaar en huilogen van de heimwee op het strand krabbend aan je vlooienbulten en klagend over diarree te zien bent.
Kijkers willen nog
weleens vergeten
dat het een spelletje is
In de Oranjezomer vroeg Hélène Hendriks Jeroen Pauw of het niet iets voor hem was. “Elke vorm van ergens aan hangen of een kuil graven, ik moet er niet aan denken, nee”, luidde het duidelijke antwoord. In hetzelfde gesprek vertelde Rutger Castricum dat hij elk jaar gevraagd wordt, maar altijd nee zegt. “Ik geef het een halfuur, dan zit ik bij een boom te janken. Verschrikkelijk.” Wat mij als kandidaat het ergste lijkt, is dat het Nederlandse publiek altijd één of twee zondebokken kiest die op social media tot op het bot worden afgebrand en zelfs doodsbedreigingen krijgen; kijkers willen nog weleens vergeten dat het een spelletje is.
Ooit schreef ik voor Veronica Magazine een stuk over het onverminderde succes van mes-in-je-rug tv. We veroordelen de backstabbende deelnemers massaal, maar genieten het meest van de vileine ruzies van de kandidaten onderling. Dat merk je ook op Twitter, waar elke keer een piek te zien is in het gebruik van de hashtag #ExpeditieRobinson als er weer een paar een fittie hebben. Ruzie is trouwens niks voor mij, nog een reden waarom ik het niet vol zou houden op dat eiland.
Een programma waar ik het trouwens wél tot het einde zou schoppen, is Wie is de Mol? Laat mij maar jokken en kaartlezen en als een kip zonder kop door historische stadscentra rennen (niet supersnel, maar snel genoeg). Op m’n lijf geschreven. Dus makers: als een keer niemand anders kan…
Suus Ruis
Suus Ruis is journalist, auteur, scenarioschrijver en RTV-kenner
