Sta eens stil

Achter de deur uit het tot woonhuis omgebouwde oude meelfabriek verschijnt een kwieke dame van in de zeventig. “Wat leuk dat jullie er zijn, kom binnen.” De regisseur loopt voorop en doet het woord (naast de gebruikelijke complimenten van de audiotechnicus en mij over de mooie inrichting van de woonkamer). Het is binnen enorm donker en ik vraag mij af hoe ik de dag door ga komen met de sluiter van de camera op honderd en maar twee ledlampen.

Na de welkome bak koffie (thee voor mij) verplaatsen we ons naar buiten voor het eerste shot op de gestabiliseerde camera voor het loopje van binnen naar buiten. Deze lange take moet in zijn geheel gebruikt kunnen worden en na de derde keer zijn zowel de regisseur als ik tevreden. Dat gaat lekker, op naar het eerste interview.

De zoomlens eraf en de groothoeklens erop. In de buitenlucht achter op de veranda met uitzicht op het water maak ik een beeld van het pand inclusief mevrouw. Vol energie vertelt ze hoe deze oude meelfabriek jaren geleden een aantal kilometers verplaatst is naar zijn huidige locatie. Groothoek eraf en zoomlens erop. Een medium-shot. “En hoe bijzonder is dat u in een oude meelfabriek woont?” Terwijl de vrouw haar verhaal doet, loopt ze in en uit het shot. Nu is dat met een correctie zo opgelost, ware het niet dat het format van het programma bestaat uit ‘vaste shots’. De energieke dame heeft ADHD zo blijkt en in overleg met de regisseur maak ik ‘wijdere shots’. Op deze manier vertelt het meer over de persoon met behoud van integriteit. Weer wat geleerd.

“Als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit te werken.” En hoe oneens ik het als puber met mijn ouders kon zijn, moet ik ze nageven dat dat absoluut waar is. Ik doe wat ik het liefste doe; verhalen vertellen met inspirerende mensen op de meest bijzondere uithoeken van de wereld. Met dank aan iedereen in het medialandschap met wie ik de afgelopen jaren heb mogen werken, lachen, ontroeren en leren. Fijn weekend!

Willem Spooren
Camera operator The Crew