Oi!
Waarom lukt het de Britten wel? De juiste representatie in het tv-aanbod dus. Van sportpresentatie tot bumpers tot intro, de content in Groot-Brittannië spreekt de jongere cultureel diverse kijker aan.
Bijvoorbeeld een avond de voetbalsamenvattingen kijken bij Match of the Day. Je krijgt een intro van een zwarte spoken word artiest die ondersteund wordt door beelden van voetbalemotie en communities die ‘club x’ ondersteunen. En dit alles terwijl je beelden ziet van zwarte supporters, sikh supporters die fish & chips naar binnen werken met een lager lurkende Welshman (het stond groot op zijn shirt dus waarom zouden we twijfelen?) en een Hijabi moeder die met haar kinderen naar het stadion gaat. Gewoon, omdat het de realiteit van de samenleving is.
De series van de Britten zitten ook altijd boordevol culturele diversiteit, omdat het logisch is gezien de bevolkingssamenstelling van pak ‘m beet Londen, Manchester of Birmingham. Producties met Aziatische vrouwen in de lead zonder stereotyperingen, een Irakese vader die zich bekommert om zijn dochters, géén terrorist is en ten opzichte van zijn Amerikaanse en Britse medeacteurs de held is (gezien de rol van die twee in de Golf-oorlogen niet geheel fictie).
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het is de reden dat ik liever kijk naar het aanbod van Sky, iTV, BBC of Channel 4 zelfs. Nederlandse tv en haar producenten blijven simpelweg hangen in oude formules die geen aansluiting vinden bij de cultureel diverse Nederlander. De Koerdische-Irakees uit Schagen boeit het niet wat Holland bakt, de Nigeriaanse Amsterdammer zit niet te wachten op Chateau Meiland. Die kijkt liever Famalam op de BBC.
Streamgiganten Netflix en Amazon misschien in mindere mate, weten te verassen met LGBTQIA+ representatie, zwarte, Turkse, Spaanse, Franse en Italiaanse producties die voor ieder wat wils bieden. Al slaat ook Netflix de plank soms mis zoals onlangs de hashtag #CancelNetflix trending was op Twitter om de omstreden film Mignonnes eraf te halen. Twerkende elfjarigen was zelfs voor Nederland te veel.
Hoe komt het dan toch dat in ons land zo langzaam wordt geanticipeerd op verandering? In aanbod, in de manier van je doelgroep bereiken en simpelweg de tone of voice? Voordat het slecht onderbouwde en te makkelijk gebruikte argument (‘we kunnen ze niet vinden’) op komt borrelen: we zijn er wel.
Dus waarom is er in Nederland behalve FunX niet één radiozender die Nederlanders van kleur weten te boeien met inhoud en muziekkeuze? En nee, we doelen hier niet op ‘Urban muziek’ maar gewoon kwalitatief gelijkwaardige zenders die platform bieden aan zwarte en bruine makers en presentatoren.
In Amerika gaan presidentskandidaten tegenwoordig langs bij de show The Breakfast Club op radiozender Power 105.1 om verantwoording af te leggen aan de hosts en hun luisteraars. En dus een interessante doelgroep. Om zo ook de politieke betrokkenheid van de jeugdige generaties te vergroten. En waarom wordt er gedacht dat als je Ali B of Gordon ergens bij betrekt je meteen alle diversiteits boxes gecheckt hebt?
Kan het zijn dat tunnelvisie en de eigen bubbel de media uitdaagt maar zij het antwoord schuldig blijven? Worden nieuwe makers en nieuwe concepten waar nog wat aan geschaafd kan worden, meteen weggezet als niet herkenbaar omdat het anders is? Is anders zo slecht? Is anders niet juist hetgeen wat als geniaal gezien wordt op het moment dat het aanslaat?
Wie neemt eens het risico en haalt de toekomstige moguls van Nederland in huis om mee te kijken, schrijven, regisseren en produceren? Want de opmars van de creatieve ‘doe-het -zelvers’ is al op gang, community content wordt gemaakt in de vorm van films, Instagram Live talkshows, podcasts en series.
Ook wij hebben genoeg ideeën en verhalen en tel daarbij een pool op die na tien jaar best wel uitpuilt van de talenten. Want zolang iedereen dezelfde veilige formule blijft hanteren, zapt een groot gedeelte van het land weg.
Khalid Ouaziz, Mr Oasis
Creative director Mr & Mrs Oasis