Melancholie

Dat heerlijke accent dat mij als kindje al bekoorde toen ik de vakantiedagen doorbracht bij familie in Sittard. Met de boemeltrein van Nijmegen naar het bronsgroen eikenhout. Kloppend hart. Ik was straalverliefd op mijn nichtje, Trudie. Dat had, behalve met haar prille schoonheid, toch vooral te maken met de klankkleur van haar stem. Zo zangerig dat zelfs een zinnetje als “ben je d’r weer” leek te zijn besprenkeld met sterrenstof.

Later heb ik veel reportages gemaakt in het Limburgse. Nadat de PVV er overweldigend had gewonnen, ging ik voor Brandpunt op zoek naar het waarom. ‘Van God naar Geert’ heette de uitzending. Er waren veel Limburgers geweest die zich kennelijk hadden herkend in de brute klaagzangen van Wilders. Niet vanwege een overmaat aan allochtonen. Of grimmige afkeer van migranten.

Welnee. Eindelijk was er een Limburger opgestaan die ze daar in Holland een poepie liet ruiken, was de strekking van mijn reportage. Die Wilders, dat was zoiets als hun eigen carnavaleske ‘buutreedner’, met zachte G en harde toon, het soort opstandigheid dat eeuwenlang was verdreven door pastoor en directeur. “Hou jij ze arm, dan hou ik ze dom.” Iemand uit eigen kring die de vuist uit de broekzak had gehaald.

Ik heb niks met Wilders. Maar ik heb wel iets met Limburg. Die zoetgevooisde bescheidenheid, dat on-Nederlandse heuvelland, het nooit bruuskerende gevoel voor humor en Trudie dus. Zou het nog zo zijn? Geen idee. Ik kom er zelden nog. Behalve om mijn kinderen heen en weer naar oma te rijden. Met oma, Mazarine en Fons jr. zet ik mij aan de Limburgse vlaai. Net als destijds bij Trudie thuis. De wereld draait door, maar sommige dingen veranderen echt nooit.

Fons de Poel
Tv-maker, producent en schrijver