Frank en Sinan

De jazzy uitvoering van Jingle Bells. Pfff. Dat vreselijke Rudolph the red nosed reindeer. Die namaaksneeuwvlokken in al die decors. En ik heb sowieso nooit verlangd naar een White Christmas.
Het gekke is: nu het nieuwe jaar net is aangebroken, ben ik weemoediger dan ooit. Zou het door de pandemie komen? Of door het boek dat ik net heb geschreven over Willibrord Frequin, met wie ik ook in diepe persoonlijke herinnering ben afgedaald naar onze thuisstad Nijmegen? Ben ik er eindelijk achter gekomen dat ik binnenin een ontheemde zuiderling ben, verdwaald Gooise carrièredrang? Of is het gewoon de bijwerking van ietsje ouder worden?

Vandaag had ik Frank Boeijen aan de lijn. We kennen elkaar al zo lang. Ik was een jaar of vijftien, toen ik met wat vrienden en vriendinnen een cabaretgroepje begon. Frank is twee jaar jonger. Hij zong in het voorprogramma. Verlegen jongen met een gitaartje. En de stem van een schorre kraai, toen al. Wonderschoon. En oh zo melodieus.
Wij zijn beiden de jongste kinderen uit grote gezinnen. Mijn ouders hadden acht kinderen. De zijne moesten tot tien tellen. We wilden allebei dichter worden. Het is hem gelukt. Ik werd journalist en televisiemaker.

We hebben elkaar te lang niet gezien, was de strekking van ons gesprekje. Volgende week in Nijmegen? Samen met Sinan? Sinan Can, onze bevriende collega die namens de VARA zoveel oorlogsgeweld opzoekt. Maar ooit heeft uitgesproken dat hij eigenlijk burgemeester van Nijmegen wil worden. Mocht dat ooit gebeuren, dan zal ik speechen. En Frank hem toezingen. Dit wordt een jaar om na al die Covid-stilte weer eens roedels om mij heen te verzamelen.

Fons de Poel
Tv-maker, producent en schrijver