De denkbeeldige ladder

Gisteren schreef ik nog een pleidooi over hoe fijn het freelancen is. Vandaag haat ik het. De afwijzing, de honderden nee’s die je moet verwerken voordat je ooit weer een ja te pakken hebt en de eeuwige strijd om te zorgen dat je die nee’s niet te persoonlijk laat worden. Tegelijkertijd heel goed weten dat dat slechts coping is, het ís persoonlijk. Als ik iets geleerd heb in mijn werk is het dat ik nooit te vroeg moet juichen. Vaak vertel ik niemand over een nieuwe presentatie opdracht, dat brengt ongeluk. Pas als ik gezenderd wordt, durf ik ervan uit te gaan dat iets doorgaat zoals bedacht en zelfs dan kan het nog alle kanten op.

Het voelt soms als een denkbeeldige ladder. Je doet drie stappen omhoog en dan weer twee terug en waar gaat die ladder precies naartoe? Soms voelt iets als een enorme kans, maar blijkt het toch gebakken lucht. We zien vaak alleen maar de eindproducten, dat veel te gore maar toch ergens zo nodige LinkedIn bericht De mooie foto’s op social media van alles dat lijkt aan te waaien. Niet de weg ernaartoe. Want die is soms hobbelig en lang niet zo Instagrammable. Niemand wil horen over een denkbeeldige ladder van nee’s en toch zijn zij onderdeel van ons pad.

Ik bel mijn moeder, de enige op deze wereld van wie ik altijd in DeLaMar zou mogen staan, precies zoals een moeder betaamt. Ik mag teleurgesteld zijn, maar nu gaan we ook weer door, hoor ik haar zeggen. Aan het kleine tafeltje waar ik zojuist mijn eerste interview voor Broadcast Magazine afrond, spreekt Annelies, die in de volgende editie verschijnt, helende woorden. Ik doe het al, datgeen dat ik zo graag wil zijn. Ze heeft gelijk. Dit jaar nog geen DeLaMar voor mij, maar die denkbeeldige ladder staat geloof ik heus wel overeind. Het is aan mij om haar rug te rechten.

Sanne Savelsbergh
BM redacteur en presentator