Als je thuis geen tv hebt…

Het blijft toch iets aparts. Voor een camera staan, weinig beleven en tegen een apparaat praten terwijl duizenden mensen je kunnen zien en horen.

Een tijd lang hikte ik er tegenaan: ik wilde niet live op televisie. Een paar keer was ik er al onderuit gekomen en nam een andere collega de klus voor zijn rekening. Opgelucht haalde ik dan adem, maar, wist ik ook, ooit komt er een keer dat ik wel moet.

En op een dag was het zover, inmiddels ruim twee jaar geleden. Een bommelding bij het casino in Assen. Omdat ik op dat moment met langlopende zaken bezig was, werd ik erheen gestuurd. ‘Ga maar even kijken wat er aan de hand is’, luidde de boodschap.

Eenmaal ter plekke bleken meerdere straten afgezet en konden inwoners hun huis niet in. Het was al vier uur ’s middags en alles was nog onduidelijk. Ik voelde het al aan mijn water, dit wordt een live bijdrage in de tv-uitzending van vijf uur. Even later werd mijn voorgevoel bevestigd door middel van een telefoontje.

Cameraman kwam eraan en opstellen maar. Ondertussen bleek de melding vals te zijn, maar omdat het zo krap voor onze uitzending was, moest ik dat zelf maar vertellen. Prima. Gaan we doen.

De doorloop zoals dat heet, een generale repetitie, ging goed. Dus om vijf uur gingen we van start. Ik sta te vertellen tot er ineens een man op de fiets achter de cameraman gaat staan. ‘Niet kijken, in de camera blijven kijken en doorpraten’, zeg ik tegen mezelf.

Eenmaal klaar, een paar minuten later, raak ik met hem aan de praat. ‘Waarom ging u daar staan?’, vraag ik de man. ‘Nou, ik vroeg mij al af wat er gebeurd is omdat er allemaal politie stond. Ik heb thuis geen tv, maar door jullie ben ik nu weer helemaal op de hoogte’, zei hij.

En dus vertelde ik het nieuws niet alleen via de camera tegen het kijkend publiek thuis, maar ook tegen de man die mee stond te luisteren. En elke keer voor ik nu live ga, denk ik daar even aan terug.

Janet Oortwijn
Verslaggever RTV Drenthe