André van Duin is één van de grootste entertainers die Nederland ooit heeft gekend. Waar hij leerde voor het worden van automonteur, brak hij in 1964 door bij het talentenjacht-programma De Nieuwe Oogst, waarna meer dan 50 jaar als komiek volgde. Eerst was hij ‘gekken-bekken-trekker’ over audiobandjes en later had hij eigen theatershows. Hij had onder andere hits met de nummers Er Staat Een Paard In De Gang, Willempie en Als De Zon Schijnt en programma’s als Animal Crackers, De Dik Voor Mekaar Show en Jan Wijdbeens.
In de afgelopen jaren blijkt de lach echter niet áltijd meer nodig te zijn voor impact. Zo speelde hij in Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen, presenteert hij Heel Holland Bakt en Bij van Duin op de Achterbank en gaf hij in 2021 de 4 mei toespraak om de Dam. Hoe verklaart André zijn transformatie, van het spelen van typetjes en het krijgen van de lach naar het meer zijn van zichzelf in ook serieuzere rollen? Wat heeft hij geleerd over humor en hoe verhoudt zich dit tot gunnen? En waarom is er nooit een controverse ontstaan door André? De antwoorden van André van Duin op onder andere deze vragen hoor je in de BMY Podcast van deze week!
Tim Oliehoek regisseert eerste Nederlandse film voor Disney+
De film vertelt het verhaal van Gaby, een 37-jarige kippenhouder die met haar 6-jarige zoon Kuif, haar norse moeder Mientje en de depressieve haan Bouillon op een boerderij woont. Haar leven wordt op zijn kop gezet wanneer een ballonvaarder op het land naast haar boerderij neerstort.
Oliehoek maakte eerder series als De Zaak Menten, Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen en films als Vet Hard en Wiplala. “Na vijf bioscoopfilms heb ik mezelf beloofd dat ik alleen weer een speelfilm wil regisseren als het echt nodig is. Ik geloof dat ik die noodzaak als regisseur in dit verhaal heb gevonden”, aldus Oliehoek, wiens nieuwe serie Arcadia vanaf 19 maart te zien is bij KRO-NCRV op NPO 3.
De ballonvaarder die uit de lucht kwam vallen wordt geproduceerd door de Nederlandse producent Elbe Stevens Films en geschreven door Benny Lindelauf. De cast is nog niet bekendgemaakt.
Barbara Bredero, bekend van de Mees Kees-films, Dikkertje Dap en Taal is zeg maar echt mijn ding, regisseert de serie, die is geschreven door scenarioschrijfster Patty Stenger. De opnames van de serie moeten in augustus beginnen, waarna Maud en Babs in 2021 in première gaat op NPO 1.
Loes Luca speelt in de serie de 80-jarige Babs, een beginnend dementerende vrouw die mantelzorg krijgt van Maud, haar dochter die ook nog een gezin en een eigen bedrijf runt. Het eerste seizoen bestaat uit acht afleveringen vol humor en drama. De serie Maud en Babs is de opvolger van Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen, over een groep senioren in een verzorgingshuis.
Het kloppend hart van Hollands Licht heeft zich in het Amsterdamse onderkomen verzameld om de strategie toe te lichten. Het kwintet merkt het zelf ook al op: ze zitten, aan weerskanten van de tafel, opgesplitst in team Warner (Furstner en Godschalk) en team BlazHoffski (Musch-Elzinga, Blazer en Van Dijk). Alsof Hollands Licht uit twee kampen bestaat. Niks van waar, vinden ze unaniem, hoewel de samenwerking wel even nodig had om van de grond te komen. “In feite waren we concurrenten van elkaar,” licht Musch-Elzinga toe. “Toen Eyeworks werd overgenomen door Warner, was BlazHoffski er al onderdeel van. We behoorden tot hetzelfde moederbedrijf, maar streden wel om dezelfde tijdslots. Heel raar eigenlijk.”
Zorgde dat weleens voor frictie? Blazer: “Ja! Het is vreemd om in hetzelfde pand te werken met een partij die je altijd hebt beschouwd als de concurrent. Maar gaandeweg kwamen we erachter dat er ook hele leuke mensen tussen zaten. Daar is dit vijftal het resultaat van.” Furstner: “We zijn ook wel organisch gegroeid. Scripted projecten zijn veelal projecten van de lange adem. Daar krijg je in-huis dus wel het één en ander van mee. Zodoende merkten we dat we elkaars werk best konden waarderen en een vergelijkbare blik hadden. Door ieders specifieke inbreng te bundelen, zijn we er alleen maar sterker op geworden.” Blazer: “Wij zochten al een tijdje naar een Hoofd Drama en die bleek best moeilijk te vinden. Toen we eenmaal met Mark en Erwin in gesprek raakten, dachten we: we zouden ook gek zijn om het niet op die manier intern in te vullen.” Godschalk: “De gesprekken waren vanaf het eerste moment ook goed. De meningen lopen niet ontzettend uiteen, waardoor we nog niet lijnrecht tegenover elkaar zijn komen te staan. En als we een keer een meningsverschil hebben, dan zal dat wel een doel hebben. Maar ik denk dat het gevoel vanaf het eerste moment bij iedereen goed is geweest.”
Hollands Licht: waar komt die naam eigenlijk vandaan? Godschalk: “Het refereert aan de Hollandse lucht die als inspiratiebron diende voor de oude schildermeesters.” Musch-Elzinga: “Ambacht, smaak en kwaliteit, daar staat het voor. Mét een Nederlands tintje.” Furstner: “Ik denk dat het goed beschrijft wat we doen: verhalen vertellen door ons licht ergens op te laten schijnen, verankerd in onze Hollandse verteltraditie. En hopelijk komen makers naar ons als Hollands Licht om geïnspireerd te worden, net zoals de schilders dat vroeger deden.”
Geven jullie daarmee het signaal af dat de focus voornamelijk op de Nederlandse markt ligt? Godschalk: “Dat is niet de bedoeling, hoewel vanuit Nederland opereren wel altijd de basis zal zijn.”
En nu alle ballen op Red Light, de serie van én met Carice van Houten en Halina van Reijn? Musch-Elzinga: “Nee, want we hebben veel meer lopen dan alleen Red Light. Denk aan Hendrik Groen, Flikken, Toren C, Dertigers en Sluipschutters. Er gebeurt van alles en dat kunnen we in deze samenstelling goed aanvliegen. Zo focussen Mark en Erwin zich op Red Light en ontfermen Dan en Maarten zich over andere projecten.” Furstner: “Daar gaan veel van onze gesprekken ook over: waar willen we op inzetten en hoe verdelen we de aandacht? Welke titel willen we vanaf nul ontwikkelen? Waar is behoefte aan een nieuw seizoen? En soms wil je iets nieuws maken, maar wel met dezelfde makers van een andere productie en bovendien in hetzelfde genre. Zoals we nu doen, eigenlijk.”
O? Tipje van de sluier graag! Van Dijk: “Er komt een nieuwe titel aan waar we inhoudelijk helaas nog niks over mogen zeggen. We maken het met Team Hendrik Groen en in hetzelfde genre, maar het is een compleet nieuwe productie. We zijn al een aardig eindje op weg! Mede dankzij Erwin overigens, die nu onderdeel is van het team en er echt iets aan heeft toegevoegd. Hij combineert creativiteit met een bak aan ervaring op het gebied van film- en serieproductie. Vergelijk het maar met het Nederlands elftal. Dat ging ook ineens beter draaien toen Frenkie de Jong erbij kwam. Erwin is de Frenkie de Jong van Team Hendrik Groen.”
Is het succes van Het geheime dagboek van Hendrik Groen voor jullie de bevestiging dat lineaire televisie nog toekomst heeft? Musch-Elzinga: “Zeker. Er gaat veel veranderen, maar lineaire televisie is nog niet dood!” Furstner: “De oorlog tussen streamingdiensten is in alle hevigheid losgebarsten en daar kijken wij wel ter inspiratie naar. Uiteindelijk willen we vanuit een soort passie verhalen vertellen en dat verspreiden via alle mogelijke kanalen. Het liefst maak je een programma dat zowel lineair als on demand slaagt. Dan heb je als maker dus genoeg aandacht getrokken dat mensen bereid zijn om tegelijkertijd voor de buis te gaan zitten, maar kan het daarnaast ook nog een leven leiden op non-lineaire platforms. Het is mooi als het én-én is.”
Hoe proberen jullie dat voor elkaar te krijgen? Hoe gaan jullie je onderscheiden? Blazer: “Ik denk dat we dat al doen met de series die we nu maken. We volgen onze eigen smaak. Dat is ook het leuke: iets vanuit je eigen passie ontwikkelen. Neem Hendrik Groen, dat is een serie met een bepaald thema, maar het wordt bekeken door jong en oud. Inclusief uitgesteld kijken komt het bij 2,4 miljoen mensen binnen. Dat vind ik wel bijzonder.” Godschalk: “Met Red Light denk ik dat we net zo goed gaan scoren. Het is een flinke ambitie, maar wel haalbaar. Het gaat over drie vrouwen van veertig die op een keerpunt in hun leven komen. De thematiek is herkenbaar, maar we brengen er met beeldtaal meerdere lagen in aan.” Furstner: “Het is, net als veel van onze andere producties, geschikt voor het grote publiek, maar dan nét een beetje anders. Vanwege de personages of door de manier van vertellen, bijvoorbeeld. Het is vaak met een twist.” Van Dijk: “Dat komt omdat wij macht aan de makers durven te geven. Een voorbeeld: in Hendrik Groen vindt een ruzie plaats tussen Hendrik en Evert. Ze schreeuwen niet tegen elkaar, komen ook eigenlijk helemaal niet boos over en toch voel je een ongelooflijke spanning. Ik vroeg aan regisseur Tim Oliehoek: ‘hoe kan het toch dat ik dat toch zo voel?’ Hij zei me de scene nog een keer te kijken en dan goed op het camerawerk te letten. Bleek dus dat toen voor het eerst in twintig afleveringen een scene niet van statief maar vanaf de schouder is gedraaid, waardoor je die onrust zo goed merkt.”
“Het was ook Tim die bij het draaien van aflevering 1 vroeg of we het goed vonden als alles en iedereen trager bewoog, Hendrik krommer liep en het beeld minder kleurrijk was, tot het moment dat Hendrik zijn dagboek opende. Dat leek een eeuwigheid te duren, maar kwam zo geweldig uit de verf! Ik geloof in dat soort talentvolle makers, schrijvers, regisseurs, komedianten en acteurs. Uiteindelijk zijn zij onze beste vrienden en willen we hen de mogelijkheid geven om met hun gaafste verhalen bij ons te komen, omdat wij durven het op hun manier uit te voeren. We geven mensen de ruimte om niet met de mainstream mee te gaan. En dat verschil ga je merken.”
Het draagvlak van de publieke omroep werd ooit geschraagd door enorme ledenaantallen en gebrek aan ander aanbod. De ledenaantallen dalen en het aanbod blijft groeien. De NPO heeft structureel verzuimd haar draagvlak slim aan de tijd en omstandigheden aan te passen. Alleen kijkcijfers scoren is niet genoeg.
Het is daarom dat de NPO regelmatig geconfronteerd wordt met een of andere nieuwe of bestaande Jan Klaassen met Haagse aspiraties die denkt electoraal gewin te kunnen halen door het maatschappelijke nut van de publieke omroep ter discussie te stellen. Als zo’n Jan Klaassen dat doet, reageert NPO veelal bij monde van zijn eigen Jan.
In eigen zendtijd oreert hij “het is al de goedkoopste publieke omroep van de wereld” en “dan moet u straks die mooie programma’s missen” en meer van dat soort dunne retoriek. Onze gezondheidszorg, pensioenstelsel en onderwijs behoren tot de beste van de wereld. Daar stoppen we ook niet met optimaliseren onder het motto: het is al zo goed. Uitstekende NPO-programma’s besteden er regelmatig zendtijd aan.
Iedereen in Nederland kent inhoudelijke redenen dat er meer geld moet naar onderwijs en zorg. Die sectoren leggen dat kennelijk goed uit. De publieke voorziening met de beste communicatiemiddelen communiceert het slechtst of in ieder geval het minst inhoudelijk over haar eigen bestaansrecht.
Je kijkers worden
maatschappelijke
ambassadeurs met
inhoudelijke argumenten
De politiek heeft NPO ook niet gedwongen of geholpen. Zij heeft louter gepolderd en aangemodderd. Toen RTL Veronique de markt betrad, had een moedig politicus moeten zeggen: “Vanaf nu ligt het primaat steeds meer bij de markt. De overheid moet de markt niet verstoren, maar reguleren en aanvullen. Zoals we musea en het Nationaal Ballet wel subsidiëren, maar bowlingbanen en de Dolly Dots niet.”
Voor het overgrote deel van de NPO-programmering geldt dat je heel goed kunt uitleggen waarom we het met publiek geld maken. Communiceer daar nou eens wat slimmer over. Helder en eerlijk met argumenten die gaan leven onder de belastingbetalende kijker.
Zet voor elk programma kort in beeld waarom het met publiek geld gemaakt is. Dan worden je kijkers maatschappelijke ambassadeurs met inhoudelijke argumenten. Die zijn veel waardevoller dan mensen die maandag € 7,50 overmaken voor een lidmaatschap en dinsdag op de partij van een Jan Klaassen stemmen. Er zou denk ik snel draagvlak zijn voor meer geld naar de NPO. Voorbeelden? Zembla: Onderzoeksjournalistiek houdt politiek en maatschappij scherp. In de volgende 25 minuten uitzending zit 6 maanden bureauredactie, 15 draaidagen en 3 buitenlandse reizen.
Het Geheime dagboek van Hendrik Groen: De commerciëlen maken mooi Nederlands drama maar met alleen commercieel drama zou het aanbod kwantitatief en kwalitatief te beperkt zijn.
Spuiten & Slikken: Jongeren objectief in hun eigen taal voorlichten over seks en drugs is belangrijk. Bijvoorbeeld ter voorkoming van verslaving en tienerzwangerschappen. Commerciële omroepen geven daar niet voldoende invulling aan.
Maestro: Een programma waarin aandacht wordt besteed aan klassieke muziek zoals Podium Witteman weet geen breed publiek te bereiken. De kosten van bijvoorbeeld het orkest maken dat commerciële partijen dit programma niet kunnen maken.
Heel Holland Bakt: Tsja, dat programma was waarschijnlijk wel door RTL aangekocht…
Het lijkt wel of je sommige standpunten niet mag verkondigen. Not done. Dat is echt een probleem. Het verkokert de discussie. Men durft te weinig een bommetje te gooien. Laat ik dat eens proberen. Ik vind dat Matthijs van Nieuwkerk meer moet verdienen. Niet alleen Mathijs trouwens. Frans Klein ook. Dat hij met zijn broer samen kleine crediteuren in de vangrail drukt en of dat wel samengaat met eindbaas zijn over programma’s als Opgelicht en Radar dient openlijk te worden besproken. Dat iemand met zijn programmatische gave meer zou moeten verdienen ook. Mensen die zeuren over NPO-salarissen bedrijven populisme. If you pay peanuts, you get monkeys. Er is géén causaal verband tussen capaciteiten en marktwaarde. Wel correlatie. Tot zover de kleine bommetjes. Nu zwaarder geschut.
Stop het geld in
programmamakers
als Matthijs, niet in
distributietechniek
en salesmensen
De NPO heeft recent overwogen zich terug te trekken uit NLZIET en een overeenkomst met Netflix blijft in de la liggen. Daarnaast houdt ze krampachtig vast aan drie netten met zelf verkochte reclame.
Hoeveel geld zou de NPO kunnen besparen als ze – zonder minder programma’s te maken – zou stoppen met lineaire doorgifte van NPO 2, NPO 3 en zelfstandige reclameverkoop door de Ster? En nu we toch bezig zijn: stop ook met het bouwen van eigen videoplatforms als NPO Start. Ik herhaal voor de zekerheid: zónder minder programma’s te maken. Stop het geld in programmamakers als Matthijs, niet in distributietechniek en salesmensen.
NLZIET is een goed coöperatief platform. RTL en Talpa betalen mee aan de ontwikkeling. De perfecte publiek-private samenwerking. De markt betaalt mee en de NPO (lees: de overheid) versterkt met zijn gesubsidieerde product de positie van het bedrijfsleven (lees: RTL en Talpa) in de reclamemarkt. Dat is goed, want ook RTL én Talpa zijn cruciaal voor de pluriformiteit van het Nederlandse landschap.
Je wilt natuurlijk niet afhankelijk zijn van één platform. Gelukkig is daar de Ziggo Go app die is ontwikkeld met Liberty Global-geld. Heerlijk. En dan zijn er ook nog YouTube/Google, Facebook, Netflix, Dplay en lokale helden als Videoland en KIJK. Maak daar distributiedeals mee, waarbij je de lokale partijen een bescheiden voorsprong geeft.
Talpa, RTL, Facebook en Google kunnen echt wat als het gaat om videodistributie en reclameverkoop. Zelfs het machtige Ziggo laat zijn reclameverkoop over aan RTL’s Triade Media. Samenwerking is cruciaal. Zorg dat NPO-producten in alle schappen liggen. Bouw geen eigen winkels. Doet Unilever ook niet. Een NOS Nieuws app is nuttig, maar proberen een beter videoplatform te bouwen dan NLZIET of Ziggo GO? Proberen efficiënter reclame te verkopen dan Talpa, BrandDeli of Google? Dat is echt overmoedig. Je hoeft als NPO geen eigen techniek en sales te hebben anno 2019.
Eén lineair goed geprogrammeerde ‘etalagezender’: NPO 1 met door een derde verkochte reclame. Een superkanaal, voor nieuws en late night, voor evenementen en calamiteiten. Daarnaast het hele aanbod on demand beschikbaar maken op NLZIET en andere platforms in gezonde hybride advertentie- en/of abonnementsmodellen. Uiteindelijk zal de NPO dan veel meer mensen bereiken dan in de NPO Start (Plus) bubbel.
Nieuwe dramaserie Dit zijn wij met audiodescriptie
Dit zijn wij volgt verschillende unieke karakters die worstelen met hun persoonlijke uitdagingen. Naast dat ze op dezelfde dag jarig zijn, hebben de hoofdpersonen nog één ding gemeen: ze zijn allemaal op zoek naar liefde, waardering en voldoening in hun leven. Hoofdrollen worden vertolkt door Fockeline Ouwerkerk, Vincent van der Valk, Esmée van Kampen, Kay Greidanus en Romano Haynes.
Speciaal voor blinden en slechtzienden wordt de nieuwe dramaserie uitgezonden met audiodescriptie. Een stem beschrijft tussen de dialogen door wat er in beeld te zien is, bijvoorbeeld de personages, gezichtsuitdrukkingen, locaties en ontwikkelingen in de verhaallijn.
NPO voorziet vaker programma’s van audiodescriptie. In de afgelopen jaren waren dat onder andere Flikken Maastricht (AVROTROS), de tweede serie van Klem (BNNVARA), De Luizenmoeder (AVROTROS) en de onlangs gestarte tweede serie van Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen (MAX). Daarnaast worden sinds 2016 alle Telefilms op NPO 3 en Teledocs met audiodescriptie aangeboden.
Het script van de afspraak: een regenachtige vrijdagochtend in het restaurant van Pension Homeland, Amsterdam. Het weekend gloort, maar daar is Oliehoek nog helemaal niet mee bezig. Hij is druk aan het monteren en splitste zich de afgelopen maanden in tweeën. De ene dag draaide hij voor misdaadserie Stanley H. een vinnige schietscène, het andere moment stond hij oog-in-oog met een handvol bejaarden voor seizoen twee van Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen.
‘Een weirde situatie’ volgens de ijverige regisseur. “Dit moet ik niet te vaak doen, dacht ik soms. Ik werd er weleens koekoek van. Het is niet dat ik dingen door elkaar haalde en Kees Hulst als Hendrik Groen met Stanley’s machinegeweer op de set liet komen, maar je moet wel je hoofd erbij houden. Stanley is meer actie, maar Hendrik Groen filmen en zo’n verzorgingstehuis klaarstomen, gaat ook niet vanzelf.”
“Je moet aan het eind van de dag toch gewoon je doelen halen. Een liquidatie filmen of een pan mosselen laten serveren: het is beide gedoe. Filmen is knokken en het grootste obstakel is tijd.”
Ontwikkeld
Oliehoek debuteerde op het witte doek met de lompe actiefilm Vet Hard!, oogstte lof met Shouf Shouf!, ging op zijn muil met de komische actiefilm Spion van Oranje (“Daar ben ik niet trots op, maar ik heb er ook geen spijt van!”) en maakte, na onder meer PizzaMaffia en Wiplala, een volledige ommezwaai. Hij werd door Omroep MAX gepolst om dramaserie De Zaak Menten, over oorlogsmisdadiger Pieter Menten, te regisseren. Hij won daarmee een Gouden Kalf voor Beste Dramaserie en kreeg vlot daarna het verzoek Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen te maken. Met zijn veertig jaar is Oliehoek nog steeds een jonkie in het regisseursgilde.
Op welke periode kijkt hij het liefste terug?
“Dan toch het nu. Maar dat heeft er gewoon mee te maken dat ik langzaam een ouwe lul word, haha! Menten en Groen had ik als beginnende regisseur waarschijnlijk heel saai gevonden. ‘Een bejaardenserie? Rot op! Alles moet ontploffen en gek doen!’ Ik ben, denk ik, meer ontwikkeld.”
Hoe is dat gegaan?
“Dat heeft voor een groot deel te maken met de omgeving waarin je leeft. Ik groeide op in Stompwijk, een dorpje in Zuid-Holland, en werd opgevoed met films als Die Hard en James Bond. Ik wist op dat moment niet dat er meer was, tot ik naar de Filmacademie ging en met nieuwe vrienden naar een ander soort films ging kijken. Ook interessant! Er zijn natuurlijk zoveel smaken. Al sluit ik niet uit dat ik ooit weer een hele botte actiefilm ga maken.”
Je vond het een eer om Hendrik Groen te regisseren. Waar zat dat ‘m in?
“Ik heb het boek verslonden en het bevat veel thema’s die mensen belangrijk en herkenbaar vinden. Bij het lezen van een boek bepaal jezelf hoe iemand klinkt, je bent je eigen regisseur. Als je die tekst op beeld brengt, loop je het risico de magie te verbreken. Dan moet ik opeens voor iemand anders bepalen wie de hoofdpersoon is en hoe hij praat.”
Je hebt de touwtjes in handen. Iets wat je als 18-jarige, aan het begin van je carrière, zo graag wilde, toch?
“Haha, als ik daaraan terugdenk, zie ik vooral een jonge gast die zichzelf wat woorden heeft aangeleerd. Dan wil je regisseur worden, omdat je heel hard op de set ‘Actie!’ kunt roepen. Je wordt helemaal opgewonden van een volle set, met cranes, een greenscreen en alles. Nu denk je: die tools hebben we nodig om mee te werken. Dat is het. Ik ben juist geen schreeuwerige regisseur. Ik ben wel aanwezig, maar op een functionele manier.”
Wat is jouw belangrijkste doel om een film of serie te maken?
“Er moet een absolute noodzaak zijn om iets te laten zien. Het moet de reden zijn dat ik opsta en naar de set loop. En op het moment dat ik aan het filmen ben, is niets anders belangrijker dan dat. Ik wil het liefst een mooi verhaal vertellen.”
Fladderen
Quentin Tarantino, Steven Spielberg, Woody Allen: het zijn stuk voor stuk gerenommeerde regisseurs en ze hebben allemaal hun eigen stijl. Maar wat typeert een Tim Oliehoek-productie? “Daar heb ik nog nooit over nagedacht. Uiteindelijk interpreteer ik gewoon een scenario en dan denk ik niet: hoe kan ik iets van mij daarin stoppen?”
Je mag toch wel een beetje ijdel zijn?
“Zeker, maar misschien op een andere manier. Het is meer dat ik per project een stijl zoek om een verhaal te vertellen. Bij bijvoorbeeld Hendrik Groen ga je heel erg kijken welke films je gebruikt als inspiratiebron, met welke kleuren en waar gaan we uit de hand filmen of juist vast? Zijn het schilderijtjes of laten we de acteurs fladderen en volgen we ze gewoon? Daar kijk ik vooral naar.”
Er is bestaat dus geen typisch Tim Oliehoek-shot?
“Hmm, in Vet Hard! zie je Jack Wouterse wel vaak ‘dicht op de camera’ spelen. Op de as. Dat doet Kees ook als Hendrik Groen en Jeroen Spitzenberger als Stanley Hillis. Dan moeten ze echt ín de lens acteren. Daar hou ik wel van en dat komt dus vaker terug. Kees Hulst is daar een ster in.”
Karakters Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen is één van Oliehoeks grootste successen. Hij beschrijft de combinatie Kees Hulst – André van Duin als het geheim van de serie. “Ik zou niet weten wat ik zonder Kees had moeten doen. Hij is iemand die elke facet van filmmaken snapt, ook de meer technische facetten. Dat komt niet vaak voor.”
Is dat zo zeldzaam?
“Nou, sommige acteurs zeggen, als ik de mooiste shots zie, dat ze iets écht moeten voelen. Dan denk ik: ik voel het wel, want ik zie het. Kees heeft dat nooit, die gaat gewoon.”
Dat lijkt me een lastige discussie.
“Kijk, je hoeft natuurlijk niet echt te sterven om te kunnen sterven op beeld. Dat is gewoon acteren. En ik moet daar als kijker intrappen. Als acteur wil je altijd tegenspel krijgen van je mede-acteur, dat is ook hoe het hoort. Maar soms staat de camera zo dichtbij, dat het praktisch onmogelijk is. Kees is in staat in z’n eentje tegen een sticker naast de lens te acteren. Dat kan niet iedereen. Je ziet elk glinstertje in zijn ogen, zo knap, zo klein, zo dichtbij. Waar ‘ie het soms vandaan haalt, is mij een raadsel. Tijdens het draaien, zit ik dan echt te smullen.”
Is seizoen twee net zo goed als één?
“Dat durf ik wel te zeggen, ja. Ik heb af en toe met natte ogen zitten kijken. Zeker in de montage gaat het werken. Het voelt als thuiskomen. Je beste vriendjes en vriendjes van Omanido zijn er weer en je beleeft weer van alles met ze.”
Wereldwijd publiek Wat staat er nog op je to make-list?
“Ik zou nog steeds wel een Bond-achtige film willen maken of een Die Hard. Maar ik hou ook van nieuwe dingen. Zoals die regisseur van The Hangover (Todd Phillips, red.) die nu opeens Joker heeft gemaakt. En een Netflix Original? Dat zou ik superspannend vinden, maar graag! Ik mag in mijn handen knijpen met het bereik dat we halen, maar een wereldwijd publiek zou ook gaaf zijn.”
En werken in het buitenland?
“Dat lonkt wel, maar dan zie ik mezelf het liefst een wat kleinere productie doen. Niet de nieuwe X-Men of zo. Engelstalig lijkt me tof, maar op dit moment is het niet aan de orde. Er komt al zoveel op mijn pad. Ik ben op dit moment bezig met een vierluik samen met de makers van Stanley H. en verder nog een soort Goonies-achtige bioscoopfilm. Het belangrijkste is, en dat heb ik inmiddels wel geleerd, dat de personages kloppen. Jurassic Park is heus niet zo goed omdat die dino’s briljant zijn. Nee, de karakters zijn fantastisch. Daar draait het om. Dát is filmmaken.”
Hij had al toen hij 18 jaar was, met behulp van zo ongeveer zijn hele geboortedorp, zijn eerste film geregisseerd: Buy or Die. De film duurde 2,5 uur, haalde de nationale pers en alles zat erin, van aanrijdingen tot ontploffende auto’s. Daar kwamen onder andere de films Wiplala, Vet Hard en Spion van Oranje bij en de series De Zaak Menten en Het geheime dagboek van Hendrik Groen (die hem allebei een Gouden Kalf opleverden).
Vandaag de dag kun je twee keer per week klaar zitten om van zijn producties te genieten: op maandagavond het tweede seizoen van Het geheime dagboek van Hendrik Groen en op zondagavond Stanley H, een serie over de topcrimineel. Wat is de gemene deler tussen al deze verschillende projecten? Hoe bereidt hij zich voor op een project en wanneer gaat deze controle over in loslaten? Hoe haalt hij het beste uit alle mensen op een set? Joost krijgt de antwoorden op al deze vragen van Tim Oliehoek.
