Dropvla en kathetersigaretten bij Omroep Gelderland
Wat doe je als je dol bent op drop, maar de patiënten waar je voor zorgt geen drop meer kunnen eten? Verpleegkundige Marja koos een bijzondere oplossing: ze knipte zachte drop in stukjes en pureerde ze met slagroom: dropvla. Het is een opvallende scène in de documentaire Dropvla en kathetersigaretten die sinds kort te zien is bij Omroep Gelderland.
Marja zorgt voor mensen met de ziekte van Huntington. Een slopende ziekte; erfelijk en dodelijk. Het tast alles in je lichaam aan: bewegen, praten, slikken, denken, gedrag. Een medicijn is er niet. Een unieke plek waar alle kennis en zorg bij elkaar komt wel: verpleeghuis Heemhof in Apeldoorn. Het enige expertisecentrum in Gelderland en één van de drie landelijke.
Achter gesloten deuren
Documentairemakers Freke Remmers en Annemieke Schakelaar kregen een intiem inkijkje in deze mini-samenleving die normaal verborgen blijft. Ze volgen de verzorgers van het zachtjes wakker maken van de bewoners tot een voetbalavond met ingedikte wijn en gepureerde chips. Zoals Coen (21, baard, tatoeages en piercings) die zorgt voor Thérèse (46, getrouwd, moeder van twee tieners). Thérèse praat nauwelijks verstaanbaar, maar Coen lijkt haar toch te begrijpen en spuit haar favoriete luchtje op. “Het verandert je beeld op het leven wel. Ik ben echt blijer met wat ik heb.”
Aangrijpende verhalen en hechte banden
De bewoners worstelen met een genadeloze ziekte die verwoestend is voor je lijf. En voor je familie. Want door de erfelijkheid zitten in Heemhof vaak leden van dezelfde familie. Als verzorger Inge bewoner Saskia helpt met het roken van een sigaret door een katheterslangetje (want zelf een sigaret vasthouden gaat niet meer) zegt ze: ‘Ik ken Saskia al van toen ze als klein meisje hier haar moeder kwam bezoeken. Die is hier overleden. Net als haar broer. Nu zorg ik voor Saskia.”
Een indrukwekkend verhaal, net als dat van Marloes die haar moeder Corinne bezoekt. Corinne zit in een rolstoel, maakt de hele dag ongecontroleerde bewegingen en praat heel moeilijk. Marloes is getest en dat ze ziek gaat worden staat vast. Ze vertelt hoe het is om, als ze bij haar moeder is, naar haar eigen toekomst te kijken. “Als ik er elke dag bij stil zou staan, zou ik gek worden.”
Hoe is dat: zorgen voor (jonge) mensen met kinderen die het ook hebben? Die soms zo agressief worden dat je de noodknop in moeten drukken? Waar je een hechte band mee opbouwt, maar die onherroepelijk dood gaan? En waar je alles voor wilt doen. Marja: “Als ze maar gelukkig zijn.”
De documentaire Dropvla en kathetersigaretten is hier te zien. Of de versie met de Engelse ondertiteling op YouTube.
Bron: Omroep Gelderland/BM
