Ik denk terug aan de laatste woorden op het podium: “Er zijn nog zoveel mooie onvertelde verhalen die verteld moeten worden.” En dat is zeker zo bij de regionale omroep, die dicht bij mensen staat. En waar kijkers en luisteraars vertrouwen in hebben.
Maar daarvoor heb je als regionale omroep wel moed, passie en tijd nodig. Niet alleen bij journalisten en makers, maar ook bij de leidinggevenden. Want de gedachte op redacties is al snel: de radio- en televisie-uitzendingen moeten wel gevuld worden. En weg zijn de mooie ideeën voor een docuserie of een ander lange–termijnproject waarmee je verborgen onvertelde verhalen kan blootleggen.
Toch is het bij RTV Noord wél gelukt om ruimte te krijgen voor een maandenlang project met uiteindelijk een Gouden Regiohelden Award als kers op de taart. Hoe? Door vrijheid van leidinggevenden, een beetje financiële hulp en door het gewoon te doen.
Het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten heeft allerlei regelingen om van je journalistieke idee werkelijkheid te maken, bijvoorbeeld door een tegemoetkoming voor een vervangende kracht. Ook het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek heeft vergelijkbare regelingen, maar je moet daar wel even goed kijken wanneer je je kunt inschrijven.
Als regionale journalistiek echt wil blijven verbinden, inspireren en vooral onthullen, dan moeten we verder kijken dan de dag van vandaag. Dan zul je de vrijheid moeten krijgen zodat je tijd hebt om écht iets te begrijpen. Alleen zo kunnen we de diepere onvertelde verhalen toch vertellen. Als je dat doet, zie ik je misschien volgend jaar wel op het Regiohelden Festival.
Martijn Klungel
Winnaar Gouden Regiohelden Award
Onontdekte parel
Een aantal jaren mocht ik voor RTV Noord verslag doen van verschillende gemeenten. Maar één gemeente sprong eruit: Westerwolde. Een onontdekt pareltje. Het is een gebied waar de historie op je af komt. Het 15e-eeuwse Kruisherenklooster, waar vrijwilligers nog steeds op zoek zijn naar de restanten van een gebouw dat op eeuwenoude schilderijen te zien is. De Giezelbaarg, waar vroeger ‘heksen’ werden verbrand en waar inwoners de gebeurtenis nog steeds herdenken.
Of wat dacht je van de Burcht in Wedde of vestingdorp Bourtange, waar Bommen Berend langskwam toen hij de stad Groningen ging bombarderen. Westerwolde heeft iets unieks, wat lastig onder woorden te brengen is. Het is de een combinatie van ongerepte natuur, de vele plekken met een verhaal en mensen die naar elkaar omkijken.
En soms is Westerwolde meer dan we tot nu toe weten. Want wat Joscha op zijn grondradar zag, bleek later een gebouw te zijn. Niet het gebouw dat op de eeuwenoude schilderijen te zien was. Het was namelijk niet het enige gebouw dat gevonden werd. Er bleek vroeger een nederzetting rondom het klooster te staan, iets wat nog niet bekend was. Een verborgen stukje geschiedenis.
Maar niet alle geschiedenis van Westerwolde wordt met trots omarmd. Want vlakbij het klooster, waar vroeger vluchtelingen werden opgevangen tijdens de Eerste Wereldoorlog, staat het landelijke aanmeldcentrum voor asielzoekers. Geen mystiek verleden, geen verhaal dat Westerwolders graag vertellen, maar een hoofdstuk dat nog wordt geschreven.
Martijn Klungel
Winnaar Gouden Regiohelden Award 2024
Toen nog on-Nederlands
Vandaag neem ik jullie nog een keer mee naar het azc in Ter Apel. Naar de nacht waarop voor iedereen duidelijk werd dat het flink mis was. Het is 10 mei 2022, rond 22.00 uur. Mijn telefoon gaat. “Martijn, je hebt dit niet van mij…”, zegt iemand aan de andere kant van de lijn. “Er liggen honderden asielzoekers voor de poort in Ter Apel. Niemand weet of ze vannacht onderdak krijgen.”
Ik blijf even stil. En niet lang daarna spring ik in de auto. Al maanden stond de situatie op springen. De regio is dan al een tijdje bezig om aandacht te vragen voor de ‘ramp in slow motion’, zoals ze het zelf noemen. Terwijl ik onderweg ben, denk ik dat het misschien nog wel zal meevallen. Maar niets blijkt minder waar. Bij aankomst hoor ik direct veel rumoer en zie ik tientallen asielzoekers richting het hek van het COA rennen.
Aan de andere kant van het hek staan COA-medewerkers, die dekens en flesjes water over het hek gooien. Als leeuwen stormen asielzoekers erop af. Een andere groep heeft eerder al een dekenpakket bemachtigd. Terwijl ik op het grasveld loop, hoor ik snurkgeluiden. Ik kijk waar het geluid vandaan komt en zie een aantal asielzoekers snurkend tegen een boom ligt.
Alles bij elkaar was het een surrealistisch tafereel om te zien. Dit hadden we nog nooit eerder meegemaakt in Ter Apel. De foto’s en beelden die ik toen maakte, gingen de hele wereld over. Het was de start van de asielcrisis. En ook de start van een periode maandenlang verslag doen van de toen nog on-Nederlandse situatie.
Martijn Klungel
Winnaar Gouden Regiohelden Award 2024
Asielzoeker H.R.
Eén van hen was H.R. Zijn volledige naam was bekend, maar hij wilde destijds dat we alleen zijn initialen gebruikten. Tegen de huisregels van het COA in maakte hij foto’s en video’s in de noodpaviljoens, die in de maanden voor de asielcrisis al overvol zaten. Een crisis die zich al achter de schermen afspeelde, nog voordat het grote publiek er iets van meekrijgt.
Twee screenshots uit de beelden die H.R. destijds deelde.
Bijna dagelijks gaf H.R. updates over de situatie in de noodpaviljoens. “Het is hier koud. De dekens zijn te dun en er zijn geen kussens meer”, stuurt hij via WhatsApp. Bijgevoegd een video waarop een moeder met 2 kinderen te zien is. De moeder gebruikt een opgevouwen deken als kussen. Haar kinderen delen een te klein dekentje, waarbij hun voetjes er onderuit steken.
In de noodpaviljoens mogen maximaal 275 asielzoekers verblijven. Maar volgens H.R. verblijven er al snel 500 mensen. “Mannen, vrouwen en kinderen slapen allemaal in dezelfde tenten en de bedden staan dicht op elkaar. Het is overleven hier.” Maandenlang stuurt H.R. alles door. Tot hij opeens verdween.
Mijn berichten komen niet meer aan. Zijn nummer, met een buitenlandse landcode, was uit de lucht. Ik kreeg geen contact meer met H.R. Waar zou hij uithangen en hoe zou het nu met hem gaan? Op die vraag krijg ik op 21 april 2024 om 23:19 een antwoord. Het is H.R. met een (nieuw) Nederlands nummer. Ik vraag hoe het gaat. Goed, zo blijkt. “Ik woon al een jaar in een huis in Nederland en werk nu bij de McDonald’s”, schrijft hij.
Sindsdien heeft hij geen foto’s meer gestuurd van misstanden.
Martijn Klungel
Winnaar Gouden Regiohelden Award 2024
Achter de Poort
De afgelopen dagen kreeg ik vaak de vraag: hoe kwam je op het idee? Het begon in 2019, toen ik voor het eerst kennismaakte met het COA in Ter Apel. Als kersverse nieuwsverslaggever mocht ik mij storten op verhalen uit de regio Westerwolde, waar Ter Apel ook onder valt. Een COA-medewerker vertelde mij toen: “Op feestjes durf ik niet te vertellen waar ik werk.” Ik keek haar verbaasd aan.
De meeste Nederlanders hadden op dat moment nog nooit van Ter Apel gehoord. En toen was ook nog niet duidelijk dat het aanmeldcentrum 3 jaar later wereldnieuws zou worden. Dat werd het in 2022 wel, toen er geen plek meer was voor nieuwe asielzoekers. Er ontstond een tentenkamp, honderden asielzoekers moesten buiten slapen en de meest wilde verhalen deden de ronde over wat er allemaal op het terrein zou gebeuren.
De verbazing over het onbegrip, geslotenheid en de manier waarop politici zelf een inkleuring geven aan de situatie, is mij altijd bijgebleven. Ik wilde daarom laten zien wat er écht gebeurt en maakte een plan. We willen ‘all-access’ filmen bij het COA in Ter Apel om de mooie kanten, maar ook de nare kanten te laten zien. Het COA ging akkoord.
Waarom? Dat is mij vaak gevraagd, maar het eerlijke antwoord is dat ik het niet precies weet. Dat ik het jaar daarvoor regelmatig bij nacht en ontij voor de hekken heb gestaan, heeft daar misschien aan bijgedragen. En de medewerkers hadden er ook behoefte aan.
Het resultaat is een serie die laat zien hoe medewerkers stoeien met de beperkte plekken, het onveiligheidsgevoel dat bij sommige medewerkers leeft, hoe minderjarigen zonder ouders naar Nederland komen en hoe er wordt geworsteld met asielzoekers die het land moeten verlaten.
Dat vakcollega’s de serie zo bijzonder vonden dat ze een Gouden Regiohelden Award toekenden, maakt mij trots. Net zoals de reacties van COA-medewerkers: “Ik word er nog regelmatig op aangesproken”, laat een van de medewerkers in de serie weten. De medewerkers van het COA Ter Apel durven nu wel te zeggen waar ze werken.
Martijn Klungel
Winnaar Gouden Regiohelden Award 2024
Foto: Eric Brinkhorst
Sport, media en weekendplezier
De hele week ben ik me eigenlijk al aan het voorbereiden op de start van Formule 1. En daar hoort maar één ding bij: Drive to Survive kijken! Natuurlijk is dat één grote dramaserie, alles is zo gemonteerd dat het lekker geframed wordt. Maar toch blijft het leuk om te kijken. Afgelopen seizoen stonden veel coureurs op de wip, dus dit seizoen van Drive to Survive biedt veel inzichten in wie met wie om tafel heeft gezeten om de puzzel voor dit jaar compleet te maken.
Dit weekend is het tijd voor de eerste race van het seizoen, waarin we gaan zien hoe iedereen zich houdt in de nieuwe teams en auto’s. Daarbij wordt er ook nog regen voorspeld tijdens de race, dus dat belooft spannend te worden! De race start om 05.00 uur – dat is mij ‘iets’ te vroeg, dus het wordt uitgesteld kijken.
Daarnaast is dit weekend het WK schaatsen in Hamar. Omdat ik zelf ook schaats, heeft dit toernooi direct mijn interesse. Het is het laatste grote schaatsevenement van het seizoen en tegelijkertijd het voorseizoen van de Winterspelen in Milaan volgend jaar. Wie pakt hier de titel en laat zien dat hij of zij goed op weg is in de voorbereiding? Kan Kjeld Nuis meedoen met zijn geblesseerde voet? En kunnen de Nederlandse vrouwen laten zien dat ze de ploegenachtervolging onder de knie hebben?
Je merkt het al: ik zit er diep in. Dus alle wedstrijden zullen worden gekeken – of ik nu thuis ben of langs het voetbalveld sta bij mijn vriend, de schaatswedstrijden staan zeker aan. Gelukkig kan ik multitasken (al zullen de meningen daarover verdeeld zijn).
Op zondag is er nóg een wedstrijd die absoluut op de planning staat: Ajax-AZ. Dat is er altijd eentje om te kijken. Zelf kom ik uit de buurt van Alkmaar, de thuisbasis van AZ. Veel familieleden zijn fanatieke AZ-supporters, dus we hopen natuurlijk dat AZ wint. Hoewel ik geen enorme voetbalfan ben, zijn dit soort wedstrijden wél momenten om even goed voor te gaan zitten.
Al deze sporten in de media hebben één ding gemeen: als je live kijkt, wil je als eerste alles zien. Als eerste een goal, als eerste een geslaagde inhaalactie in de F1, en als eerste de tijd van Femke Kok op de 500 meter. Latency is hier een enorm belangrijke factor: hoe kan je als online mediadistributeur ervoor zorgen dat de vertraging zo laag mogelijk blijft zonder dat de kwaliteit van de stream achteruitgaat? Uiteindelijk wil je dat gebruikers naar jouw platform kijken, omdat ze daar als eerste de goals, races en tijden te zien krijgen. Met het WK voetbal in 2026 in het vooruitzicht, is de slogan: ‘Wij juichen het eerst door te kijken naar…’ precies wat je wilt horen. En bij Triple hebben we daar zeker oren naar – ons product moet achter die quote komen!
Nou, dat was ‘m alweer: De week van Shyanta Vleugel. Het was een waar genoegen om jullie een kijkje te geven in mijn week, zowel binnen als buiten het werk bij Triple | Part of Hypersolid.
Shyanta Vleugel
Tech Lead bij Triple I Part of Hypersolid
Van Hilversum tot huiskamer
Een dag naar Hilversum begint voor mij altijd vroeg. Zelf kom ik uit de regio Alkmaar, dus er staat een flinke autorit op de planning. Voor 07:00 uur probeer ik in de auto te zitten en je raadt het al, dat lukt lang niet altijd. Vanmorgen leek het voorspoedig te gaan, tot ik zag dat mijn ramen bevroren waren. Krabben geblazen dus. Iets na zeven stapte ik alsnog in: telefoon in de houder en aan de lader, podcast en Google Maps aan, en rijden maar.
In de auto kun je op allerlei manieren media consumeren, en voor mij is het elke dag weer een kleine strijd. Heb ik zin in de radio, een podcast op Podimo, of toch gewoon mijn eigen Spotify-lijst? De keuze is reuze, en alles is interessant. Vandaag viel de keuze op de podcast ‘Geuze & Gorgels’ op Podimo, slappe humor, hard meelachen in de auto, verstand op nul, en gaan.
Dit brengt me meteen bij een irritatiepuntje: tijdens het rijden start ik logischerwijs ook Flitsmeister op. Mijn telefoon is via Bluetooth verbonden met de auto, dus ik kan makkelijk iets afspelen. Maar wat mij irriteert, is dat Podimo bij een ander geluidje (zoals een melding van Flitsmeister) de podcast niet pauzeert, maar het volume slechts verlaagt. Op de Nederlandse snelwegen in de spits heeft Flitsmeister het nogal druk: om de haverklap zijn er werkzaamheden, flitsers of andere meldingen. Bij muziek is het verlagen van het volume niet zo’n probleem, maar bij een podcast mis je direct één of twee zinnen. Een verbeterpuntje voor Podimo dus…
Eenmaal in Hilversum weet ik dat de dag vooral zal bestaan uit praten, dat is eigenlijk altijd het geval als ik bij NLZIET op kantoor ben. Veel vragen stellen aan elkaar, nieuwe features uitdenken… Dat werkt toch fijner als je naast elkaar zit en direct naar een oplossing kunt toewerken. Verder besteed ik op dagen als deze veel tijd aan JIRA: alle besproken ideeën meteen technisch uitwerken, zodat we ze met het team kunnen refinen, inplannen en, het allerbelangrijkste, bouwen!
Voor de terugweg heb ik nog aardig wat afleveringen van ‘Man man man, de podcast’ in te halen, dus die gaat aan op de rit naar huis. Hopelijk verloopt de terugreis net zo soepel als de heenreis, dat zou fijn zijn!
Na zo’n dag is er niets lekkerder dan op de bank ploffen en een film of serie aanzetten. Maar het meest frustrerende hieraan? Bedenken wát je gaat kijken. Begrijp me niet verkeerd: ik heb zo’n beetje elk abonnement dat je kunt verzinnen, dus ik heb toegang tot een gigantisch aanbod. Maar vinden wat waarop staat? Dat blijft een ramp. Ja, Google of ChatGPT kunnen je helpen, maar dan staat er dat een film op Prime Video staat, en blijkt die vervolgens in Nederland niet beschikbaar te zijn.
En het meest irritante? Filmreeksen waarvan alleen het laatste of één na laatste deel beschikbaar is. Waarom?! Een beetje een first world problem, maar als ik lekker Mamma Mia wil kijken, dan wil ik natuurlijk eerst deel 1 zien voordat ik aan deel 2 begin. Logisch toch?
Shyanta Vleugel
Tech Lead bij Triple I Part of Hypersolid
Chromecast zal altijd blijven
Hoewel Google heeft aangekondigd te stoppen met de productie van de Chromecast en zich te focussen op de Google TV Streamer, is het apparaat zelf nog lang niet ‘afgeschreven’. Er zijn ontelbaar veel Chromecasts geproduceerd, verkocht en nog steeds in gebruik. Het is een device dat je kocht om je ‘simpele’ tv minder simpel te maken. Of zoals ik het altijd zeg: als je tv niet ‘smart’ is, dan maak je hem zelf smart. Natuurlijk kan dit ook met een Fire TV Stick of een Apple TV, maar jarenlang was de Chromecast de meest budgetvriendelijke optie. Je gebruikt je telefoon om te verbinden en de stream op de tv te krijgen.
De Chromecast was afgelopen maandag veel in het nieuws: de tweede generatie leek ineens niet meer te werken. Vermoedelijk kwam dit door een certificaat dat door Google niet op tijd was verlengd. Wat mij hierdoor vooral opviel, was hoeveel mensen nog steeds een tweede generatie Chromecast gebruiken. Mensen schaffen het apparaat aan en gebruiken het vervolgens zo lang mogelijk.
Toen mij werd gevraagd of wij als Triple nog wel tijd moesten investeren in het bouwen van Chromecast-applicaties, aangezien de productie stopt, was mijn antwoord meteen en zonder twijfel: ‘Ja, dat moeten we nog steeds.’ Mijn aanname, die nu opnieuw wordt bevestigd, is dat mensen hun Chromecast kopen en deze blijven gebruiken zolang dat kan.
Denk aan alle vakantiehuisjes, jongeren die hun computerscherm ook willen gebruiken om tv te kijken, en ga zo maar door. Zelf ben ik al jarenlang een trouw gebruiker van de Chromecast en ik wil dan ook dat het goed blijft werken.
Binnen Triple besteden wij dan ook veel aandacht aan het opzetten van een solide Chromecast Receiver, waarbij we vooraf al zoveel mogelijk scenario’s in overweging nemen. We onderzoeken of alles naar behoren werkt en, belangrijker nog, welke functionaliteiten Google zelf biedt die wij kunnen benutten.
Hier experimenteren we graag mee, zodat we experts blijven op het gebied van Chromecast. Vandaag staat er een demo op de planning van onze interne Receiver, waarin we bekijken hoe alles is ingebouwd en of dit naar wens functioneert.
Om wat dieper in de technische kant te duiken: een Chromecast lijkt voor de buitenwereld heel veel te kunnen. Je kunt bijna alles streamen, en het werkt! Maar technisch gezien is het een klein apparaatje met weinig werkgeheugen. Hier moet je dus zuinig mee omgaan. Voor een developer betekent dit: hoe minder code je hoeft te schrijven voor een Chromecast Receiver, hoe beter. Uiteindelijk is de Chromecast Receiver ‘maar’ een website die via websockets luistert naar signalen die een mobiele applicatie stuurt. Alles wordt gebouwd rondom het basisframework van Google, waarbij de vuistregel is: hoe minder je zelf bouwt, hoe beter!
Naast mijn rol als Tech Lead ben ik voor Chromecast nog steeds nauw betrokken bij het development proces. Ik heb hier jarenlang als developer aan gewerkt en help graag andere developers verder. Er zijn maar weinig dingen zo frustrerend als ontwikkelen voor een Chromecast—het blijft een grote black box.
Debugger te lang open? Geheugen vol, Chromecast valt uit.
Te breed netwerk met veel devices? Je kunt je eigen Chromecast niet vinden om naartoe te casten.
Nog zo’n netwerkissue: je kunt de debugger niet vinden en dus niet openen.
Er is wél een debugger te vinden, maar die toont niet de huidige sessie.
Zet je de tv uit? De Chromecast heeft een eigen stroomtoevoer en blijft gewoon actief. Zonder een timeout aan de receiverkant blijft hij eindeloos doorspelen.
Al deze uitdagingen maken het werk soms frustrerend, maar het geeft des te meer voldoening als het uiteindelijk wél werkt. Werk moet ook een beetje uitdagend zijn. Wat het voor mij zo leuk maakt? Iedereen om me heen weet wat een Chromecast is, en velen gebruiken de apps waar ik aan heb gewerkt. Er is niets leuker dan te kunnen zeggen: ‘Hé, wat je nu gebruikt, heb ik gebouwd!’
Shyanta Vleugel
Tech Lead bij Triple I Part of Hypersolid
Niets is leuker dan teruggeven
Hoe goed we sinds Covid ook zijn geworden in remote werken, en hoe efficiënt we online en vanuit huis kunnen werken, er is weinig dat kan tippen aan het gevoel van samen in één ruimte zijn. Het ‘koffiehaal’-praatje komt vaker voor, maar vooral meetings zoals een retrospective, waarin we terugblikken op wat goed ging en wat beter kan, zijn perfect om fysiek te houden.
Het sentiment komt beter over, je ziet iemands gezichtsuitdrukking terwijl die feedback geeft, en er wordt sneller een grapje tussendoor gemaakt. Het doet het teamgevoel veel goeds om elkaar eens in de zoveel tijd weer echt te zien. Om ook buiten werk iets samen te doen, sluiten we het bezoek van onze collega’s af met een competitief kart-uitje, waarin we elkaar ‘vriendelijk’ van de baan proberen te rijden.
Over voorkeur voor fysieke bezoeken gesproken: deze week stond ook in het teken van een bezoek aan een opleiding aan de HvA. Al zo’n 5 jaar ben ik betrokken bij 2 technische opleidingen daar. Ik ben zelf bij Triple begonnen als stagiair, wat het extra leuk maakt om hier weer terug te komen. Ik weet als geen ander hoe het voelt om student of stagiair te zijn en vooral hoe het is om radeloos te worden omdat je de nieuwste lesstof niet in één keer begrijpt.
Daarom benaderde een docent, mijn oude stagebegeleider, mij met de vraag of ik wilde helpen met lesgeven. Dit begon bij CMD (Communication and Multimedia Design), de opleiding die ik zelf ook heb gevolgd. Intussen is dit gewisseld naar een nieuwe opleiding: FDND (Frontend Design and Development), een AD-opleiding met een nog sterkere focus op techniek. Hier help ik met lesgeven en zijn wij als Triple ook betrokken als opdrachtgever voor zowel eerste- als tweedejaarsstudenten.
Er is niets leuker dan iets terug te kunnen geven aan studenten, hen laten zien dat het oké is om nu nog moeite te hebben met alles begrijpen, en dat het uiteindelijk allemaal goed komt. (Kijk naar mij, tenminste, ik denk dat het best goed met mij is gekomen.) Ik vertel ze over wat ik bij Triple heb geleerd en wat de uitdagingen in het vak zijn. Het is fantastisch om te zien hoe bepaalde kwartjes bij hen vallen, dezelfde kwartjes waar ik zelf destijds zoveel moeite mee heb gehad.
Wanneer ik over Triple vertel, laat ik vooral zien dat ik mij voornamelijk bezighoud met media. Zo werk ik al jaren aan NLZIET, zowel als developer als Tech Lead. Ik leg in grote lijnen uit hoe wij als Triple naar media kijken en dat het veel breder is dan je misschien denkt. 5 jaar geleden moest ik nog uitleggen wat NLZIET was, terwijl nu iedereen knikt en het platform kent. Maar media is niet alleen tv, het is veel meer dan dat. Linda!, &C, NH Nieuws, AT5 en nog veel meer horen er ook bij. En om af te sluiten: wat ik nu aan het schrijven ben, is natuurlijk ook gewoon een bijdrage aan de media!
Shyanta Vleugel
Tech Lead bij Triple I Part of Hypersolid