Toen nog on-Nederlands

Vandaag neem ik jullie nog een keer mee naar het azc in Ter Apel. Naar de nacht waarop voor iedereen duidelijk werd dat het flink mis was. Het is 10 mei 2022, rond 22.00 uur. Mijn telefoon gaat. “Martijn, je hebt dit niet van mij…”, zegt iemand aan de andere kant van de lijn. “Er liggen honderden asielzoekers voor de poort in Ter Apel. Niemand weet of ze vannacht onderdak krijgen.”

Ik blijf even stil. En niet lang daarna spring ik in de auto. Al maanden stond de situatie op springen. De regio is dan al een tijdje bezig om aandacht te vragen voor de ‘ramp in slow motion’, zoals ze het zelf noemen. Terwijl ik onderweg ben, denk ik dat het misschien nog wel zal meevallen. Maar niets blijkt minder waar. Bij aankomst hoor ik direct veel rumoer en zie ik tientallen asielzoekers richting het hek van het COA rennen.

Aan de andere kant van het hek staan COA-medewerkers, die dekens en flesjes water over het hek gooien. Als leeuwen stormen asielzoekers erop af. Een andere groep heeft eerder al een dekenpakket bemachtigd. Terwijl ik op het grasveld loop, hoor ik snurkgeluiden. Ik kijk waar het geluid vandaan komt en zie een aantal asielzoekers snurkend tegen een boom ligt.
Alles bij elkaar was het een surrealistisch tafereel om te zien. Dit hadden we nog nooit eerder meegemaakt in Ter Apel. De foto’s en beelden die ik toen maakte, gingen de hele wereld over. Het was de start van de asielcrisis. En ook de start van een periode maandenlang verslag doen van de toen nog on-Nederlandse situatie. 

Martijn Klungel
Winnaar Gouden Regiohelden Award 2024