De tussenruimte

Ik ontmoet nog steeds documentairemakers die bij het woord ‘reality’ hun neus ophalen alsof ze iets smerigs ruiken. Tegelijkertijd spreek ik programmamakers die met romantisch verlangen terugblikken op wat zij noemen ‘de gloriedagen van ongepolijste reality’, de rauwe typetjes, de meedogenloze montage. 

Zelf voel ik me thuis in de tussenruimte. En juist nu, terwijl de transformatie van het realitygenre in volle gang is, zie ik kansen voor makers uit alle hoeken van het non-fictie spectrum. De tijd dat we lachten óm in plaats van mét de deelnemers ligt achter ons. En godzijdank maar.

Barbie had nooit zo uitgekleed mogen worden. De familie Tokkie draagt hun stigma nog steeds. En ja, ik vraag me sterk af of Rapper Sjors een podium kreeg dat hem hielp. We kunnen niet langer volhouden dat het publiekelijk ontleden van kwetsbaarheid, het verheffen van menselijke tekortkomingen tot karikatuur, verdedigbaar is. 

Wat we nu zien, is een nieuw soort factual entertainment dat de kracht van het menselijke verhaal combineert met cinematografische kwaliteit. Een Huis Vol, Au Pairs, maar ook formats als Dream School bewijzen dat het publiek hongerig is naar content die zowel toegankelijk is als respectvol. Hier ligt een enorme kans voor makers die voorheen hun neus ophaalden voor ’tv’: de grens tussen documentaire, human-interest, factual entertainment en andere labeltjes vervaagt. 

Ik werk regelmatig met makers die uit de documentairehoek komen en verrast zijn door de creatieve vrijheid die ze krijgen binnen meer mainstream formats. Wat vroeger ‘infotainment’ heette, een term die vaak werd uitgesproken met licht dedain, is nu een complexe vertelvorm waar diepgang en bereik hand in hand gaan. De sleutel? Authenticiteit en respect voor je onderwerp, gecombineerd met een scherp oog voor ritme en structuur. 

Elk mens verdient het om met nuance bekeken te worden. Die nuance is niet saai of elitair, integendeel. Kijkers zijn slimmer en gevoeliger dan we vaak denken. Ze willen geraakt worden door echte verhalen, verteld door makers die hun ambacht verstaan en hun onderwerpen serieus nemen. 

In die tussenruimte, tussen het puur observerende van klassieke documentaire en het amusementskarakter van reality, ligt een wereld aan mogelijkheden voor makers die hun verhalen willen vertellen aan een breed publiek zonder concessies te doen aan integriteit. Wees niet bang om het midden te kiezen. De tussenruimte is waar de magie gebeurt.

Stephen Kearney
Creative Director bij Captains