London Calling: Burn rate en drijfzand
Rondom de millenniumwisseling werd driftig geïnvesteerd in bedrijven die als ‘nieuwe media’ te boek stonden. Sommige daarvan zijn de tech-giganten die we nu kennen: Amazon, Facebook, Google. Klinkende successen die enorme aandeelhouderswaarde creëerden.
Maar er waren ook veel bedrijven die het niet hebben gered en het loodje legden. Bijzonder in die tijd was dat grote risico’s werden beloond met extra investeringen. Zo ontstond het begrip burn rate: de hoeveelheid geld die een bedrijf per tijdseenheid (dag, maand of jaar) verliest. Je zou zeggen: gekker moet het niet worden, maar zo gek was het in die tijd wel.
De recente streaming boom in de mediawereld leek volgens hetzelfde patroon te verlopen. Gedreven door de nieuwe Heilige Graal, abonneegroei, zijn streamers heftig gaan investeren in content. De miljarden vlogen de bedenkers van al die content om de oren, er was eigenlijk geen grens meer. Door het succes van Netflix gingen de traditionele mediabedrijven geloven dat vooruit investeren in direct-to-consumer activiteiten een goede investering was. De goede voorbeelden daargelaten (vroege intreders als RTL Nederland met Videoland) is dit langzamerhand een tranendal geworden. Immers, rode cijfers worden overal geoogst, vooral door diegenen die laat aan de dis verschenen.
Harde ingrepen die door de aandeelhouders
van deze bedrijven worden gewaardeerd
Aangezien traditionele mediabedrijven niet houden van burn rates zal dit jaar heftig in de kosten worden gesneden. Warner Discovery was de eerste met een bezuinigingspakket van 3.5 miljard (!) dollar, Disney volgt nu deze weg en gaat er nog een stukje overheen. Maar liefst 5,5 miljard dollar aan ombuigingen heeft de teruggekeerde CEO Bob Iger aangekondigd, zevenduizend arbeidsplaatsen worden geschrapt. Harde ingrepen die door de aandeelhouders van deze bedrijven worden gewaardeerd.
Er is echter een domein waar verliezen nog altijd een geaccepteerd verschijnsel zijn. De sportwereld heeft zo zijn eigen wetten, met name het voetbal. In het Amerikaanse systeem worden clubeigenaren van de grote Amerikaanse sporten (honkbal, basketbal) nog enigszins ingetoomd met fair play-regels. In het voetbal gelden kennelijk andere wetten. Daar worden verliezen van clubs gecompenseerd door eigenaren die op legale maar vaak ook illegale wijze de clubkas aanvullen. Bezitters van voetbalclubs lijken helemaal geen problemen te hebben met de burn rate van hun speeltje.
De kroon wordt gespannen door sportstreamer DAZN (spreek uit als Da-zoon). Een jaar of zes geleden gelanceerd door de Russische miljardair Lech Blavatnik als de ‘Netflix van de sport’. Het bedrijf publiceerde onlangs dramatische resultaten die alle records verslaan. Op een omzet van 1,6 miljard dollar werd in 2021 een verlies gedraaid van 2,9 miljard dollar. Bedenk daarbij dat sportrechten alleen maar een dure lening vormen, want ze blijven altijd van iemand anders, en je kunt je voorstellen dat DAZN op drijfzand is gebouwd.
De geplande beursgang werd afgelast, maar niettemin houdt CEO Segev vol dat hij op een goudmijn zit. “The Netflix story, the Amazon story — I think DAZN is going there as well.” Een avontuur gebouwd op het drijfzand van een magnifieke burn rate zal het echter nooit redden.
Oege Boonstra
Oege Boonstra is internationaal media consultant en founding partner van management adviesbureau 3Rivers
