Witfilm maakt jeugddocumentaireserie Van binnen stroomt het
De documentaireserie geeft een inkijkje in de spannende wereld van geheimen en gedachten van kinderen. Van binnen stroomt het wordt elke zondag vanaf 30 maart om 19.20 uur uitgezonden als ZappDoc bij KRO-NCRV op NPO 3.
In elke aflevering wordt een jonge danser in een slaapkamer geïntroduceerd. De danser geeft vorm aan het verhaal van een kind dat ons vertelt over persoonlijke gevoelens en ervaringen, ontdekkingen, twijfels, schaamte, eenzaamheid en verlangens. Het zijn geen normale slaapkamers. Muren kunnen bewegen, spiegels zijn magisch, en dromen komen tot leven. Door deze vorm worden documentaire en dans met elkaar verweven.
De KRO-NCRV-documentaireserie Van binnen stroomt het werd onlangs bekroond met een Cinekid Leeuw voor de meest originele jeugdserie. De serie is geregisseerd door Natalie Bruijns en geproduceerd door Witfilm in samenwerking met KRO-NCRV en kwam tot stand met steun van NPO-fonds.
Nederlandse acteurs vertellen over hun meest intieme scènes in Mag ik je aanraken?
Tegen de achtergrond van het streven naar een meer inclusieve en gelijkwaardigere samenleving, onderzoekt ze samen met verschillende acteurs hoe de verbeelding van intimiteit in films de afgelopen decennia tot stand kwam. Mag ik je aanraken? is op dinsdag 3 oktober om 22.40 uur te zien bij de NTR op NPO 2. Het programma is geproduceerd door Witfilm.
Diverse Nederlandse acteurs vertellen over hun ervaringen op de filmset. Wat ging er mis, wanneer ging het goed en hoe kijken we met de kennis van nu hierop terug? Een jonge generatie acteurs groeit op met de aanwezigheid van een intimiteitscoördinator op de set, werkt dat ook goed voor de oude garde? Wat is er nodig voor betere, mooiere en spannendere intieme scenes? Hoort ongemak er gewoon bij of hebben we onszelf dat wijsgemaakt? En wanneer gaat ongemak de grens over?
De acteurs in het programma zijn Alidtcha Binazon, Gijs Naber, Hanna van Vliet, Joes Brauers, Monic Hendrickx, Peter Faber, Gustav Borreman, Waldemar Torenstra, Jeroen Krabbé, Nora El Koussour, Hannah Hoekstra, Jeroen Spitzenberger, Minne Koole, Rifka Lodeizen, Lina Heijmans, Malou Gorter, Georgina Verbaan, Maria Kraakman en Emmanuel Ohene Boafo.
“Ik ben dan wel regisseur, maar ik ben óók een van hen. Voor mij voelde het maken van deze documentaire alsof we eindelijk iets bespreken waarover we het nooit echt hebben”, aldus Tamar van den Dop in een interview met de Volkskrant.
Credits Mag ik je aanraken?
Opdrachtgever: NTR, Het Uur van de Wolf
Productiebedrijf: Witfilm
Producent: Iris Lammertsma, Boudewijn Koole
Regie: Tamar van den Dop
Scenario: Tamar van den Dop
Uitvoerend producent: Julia van Schieveen, Lieke van den Ouwelant
Productieleiding: Annerose van Strijen
Eindredactie: Diana Tromp
Camera: Martijn van Beenen
Montage: Noa Zevenbergen
Geluid: Sander den Broeder, Mark Wessner
Muziek: Marijn Slager
Visagie: Sara Meerman
Lengte: 73 minuten
Aantal afleveringen: 1
Aantal draaidagen: 5
Locatie: Amsterdam
Co-financiering: CoBO, NPO-fonds, Nederlands Filmfonds
Datum uitzending: 3 oktober, 22.40 uur, NPO 2
Tamar van den Dop maakt film over het acteren van seksscènes
Mag ik je aanraken is te zien op 3 oktober om 22.40 uur bij de NTR op NPO 2. BM sprak met Tamar van den Dop.
Wat krijgen we te zien in deze productie?
Tamar: “Diverse Nederlandse acteurs vertellen over hun ervaringen op de filmset. Wat ging er mis, wanneer ging het goed en hoe kijken we met de kennis van nu hierop terug? Een jonge generatie acteurs groeit op met de aanwezigheid van een intimiteitscoördinator op de set, werkt dat ook goed voor de oude garde? Wat is er nodig voor betere, mooiere en spannendere intieme scènes? Hoort ongemak er gewoon bij of hebben we onszelf dat wijsgemaakt? En wanneer gaat ongemak de grens over?”
Was de NTR direct geïnteresseerd in het plan om Mag ik je aanraken te maken?
“De NTR heeft mij aanvankelijk gevraagd om een productie te maken over het nieuwe beroep van intimiteitscoördinator. Het was voor mij meteen heel helder dat ik geen film wilde maken waar ook #MeToo onderdeel van zou zijn, dat onderwerp heeft al veel aandacht gekregen. Toen heb ik voorgesteld om acteurs te gaan interviewen over het acteren van seksscènes. Al vrij snel werd dat plan goedgekeurd. Er is de afgelopen tientallen jaren enorm veel veranderd in de Nederlandse maatschappij. En ook op het gebied van film- en tv-producties. Juist maatschappelijk ligt het naakte lichaam meer onder een vergrootglas. Vroeger zeiden mensen niets als je topless op het strand lag, nu wel.”
“Ook binnen die veiligheid
moet er nog wel ruimte
blijven voor artistiek risico”
Wilden acteurs die jullie benaderden graag meewerken?
“Dat was aanvankelijk lastig, veel acteurs hebben angst om over dit onderwerp te praten. En ze zijn bang om details te melden die tot problemen kunnen leiden. Actrice Markoesa Hamer, die ook werkt als intimiteitscoördinator, heeft veel verteld en dat gaf een groot inzicht. Eerst was het de bedoeling om een fictiescène te laten maken met Markoesa erbij om te kunnen volgen wat je zoal tegenkomt bij het maken van een intieme scène. Maar helaas kwamen we in zwaar water met de film en hebben we dat onderdeel moeten loslaten. Deze film gaat over consent en kon ook alleen met toestemming van de acteurs worden gemaakt. Daarom hebben ze de eindmontage gezien en daarna pas formeel toestemming gegeven voor uitzending. Wat in het algemeen geldt, is dat acteurs behoefte hebben aan een veilige werkomgeving als ze aan een film- of tv-productie meewerken. Op dat gebied is er de afgelopen tijd beslist veel verbeterd. Maar het kan nog verder worden geprofessionaliseerd. Want ook binnen die veiligheid moet er nog wel ruimte blijven voor artistiek risico.”
Zijn in Mag ik je aanraken ook scènes te zien waarin de geïnterviewde acteurs spannende dingen doen?
“Nee, we hebben ervoor gekozen om alleen de audio van die scènes te laten horen en intussen de acteurs in beeld te houden. Dat lijkt goed te werken en we hoefden daardoor bovendien niet allerlei acteursrechten aan producenten te betalen. In totaal hebben we 22 acteurs geïnterviewd en daarvoor hadden we slechts vijf draaidagen. Dat waren intense dagen. In totaal zijn negentien acteurs te zien in de eindmontage. Ik zie Mag ik je aanraken als een ode aan de Nederlandse acteurs en hoop dat het programma bijdraagt aan een veilige werksfeer en goede discussies over omgaan met intimiteiten.”
Over Tamar van den Dop Tamar van den Dop (1970) debuteert in 1986 als actrice in de filmklassieker Op Hoop van Zegen en wordt tijdens haar studie genomineerd voor een Gouden Kalf voor haar rol in de film De Provincie. Ze is te zien in talloze films en televisieseries, zoals Karakter (winnaar van een Oscar voor beste buitenlandse film in 1998), Zwarte Sneeuw (waarvoor ze in 1997 een Gouden Beeld krijgt), Instinct en momenteel in Oogappels en De Droom van de Jeugd.
Daarnaast speelt ze bij diverse grote toneelgezelschappen als het Noord Nederlands Toneel en Toneelgroep Amsterdam en wint ze in 2000 de Colombina voor haar rol als Hanna in de voorstelling Schlemiel van theatergezelschap Het Groote Hoofd. Nu behoort ze tot het vaste ensemble van Het Nationale Theater.
Van den Dop behaalt ook succes als regisseur met de korte films Lot en Schat. Beide waren de Nederlandse inzendingen voor de Academy Awards in 2002 en 2004. In 2007 volgt haar speelfilmdebuut Blind met Halina Reijn in de hoofdrol. Haar tweede speelfilm, Supernova met Gaite Jansen in de hoofdrol, maakt ze in 2013. Momenteel werkt Van den Dop aan de ontwikkeling van haar nieuwste speelfilm, Mia.
Credits Mag ik je aanraken
Opdrachtgever: NTR, Het Uur van de Wolf
Productiebedrijf: Witfilm
Producent: Iris Lammertsma, Boudewijn Koole
Regie: Tamar van den Dop
Scenario: Tamar van den Dop
Uitvoerend producent: Julia van Schieveen, Lieke van den Ouwelant
Productieleiding: Annerose van Strijen
Eindredactie: Diana Tromp
Camera: Martijn van Beenen
Montage: Noa Zevenbergen
Geluid: Sander den Broeder, Mark Wessner
Acteurs: Alidtcha Binazon, Gijs Naber, Hanna van Vliet, Joes Brauers, Monic Hendrickx, Peter Faber, Gustav Borreman, Waldemar Torenstra, Jeroen Krabbé, Nora El Koussour, Hannah Hoekstra, Jeroen Spitzenberger, Minne Koole, Rifka Lodeizen, Lina Heijmans, Malou Gorter, Georgina Verbaan, Maria Kraakman en Emmanuel Ohene Boafo
Muziek: Marijn Slager
Visagie: Sara Meerman
Lengte: 73 minuten
Aantal afleveringen: 1
Aantal draaidagen: 5
Locatie: Amsterdam
Co-financiering: CoBO, NPO-fonds, Nederlands Filmfonds
Website: https://witfilm.nl/project/mag-ik-je-aanraken/
Datum uitzending: 3 oktober, 22.40 uur, NPO 2
Bron: BM
Foto’s: AmritaPanday, Annerose van Strijen
Stockhausen was een pionier op het gebied van elektronische muziek en liet ongekend veel sporen na in de muziekgeschiedenis. Hoogendijk maakt ons deelgenoot van zijn mystieke universum, waarin twee obsessies een rol speelden: zijn toewijding aan zijn werk en zijn eindeloze zoektocht naar liefde.
Stockhausen deed 26 jaar over het schrijven van de dagen durende larger-than-life opera Licht. Zijn magnum opus werd echter nooit uitgevoerd; het was productioneel te ingewikkeld, logistiek zo goed als onmogelijk en daarnaast simpelweg te duur. Tót in 2019 De Nationale Opera, Holland Festival, het Koninklijk Conservatorium en de Stockhausen Foundation for Music de uitdaging aangingen om de operacyclus op te voeren.
De documentaire Licht is op 23 februari te zien om 23.13 uur op NPO 2.
Credits
Omroep: NTR
Productiebedrijf: Witfilm
Producent: Iris Lammertsma
Regie: Oeke Hoogendijk
Scenario: Oeke Hoogendijk & Fabie Hulsebos
Uitvoerend producent: Jantien Ekkes
Eindredactie: Oscar vd Kroon
Redactie: Diana Tromp
Camera: Gregor Meerman NSC
Montage: Sander Vos NCE
Geluid: Tim van Peppen
Muziek (componist/uitvoerenden): Michel Schöpping
Lengte (in minuten): 90
Aantal afleveringen: 1
Locatie: Nederland, Duitsland
Website: https://witfilm.nl/project/licht-2/
Datum eerste uitzending: 23 februari, 23.13 uur, NPO 2
“Ik ben op een prettige manier aan het radicaliseren”
De Ruiter begon ruim 25 jaar geleden als filmmaker voor NCRV’s Dokument, destijds onder leiding van Ger van Dongen. “Toen Ger ziek werd en overleed, ben ik hem opgevolgd en is zijn productieleider Yolande van der Bijl ook mijn vaste teamgenoot geworden. Dat is nog steeds leuk en spannend, geen dag hetzelfde. Zo hadden we gisteren pitches vanuit de Filmacademie, dan zie je de dankbaarheid van jonge mensen van wie jij er ook ooit één was. Het voelt goed om hen met jouw knowhow verder te helpen, zonder te vertellen hoe een film moet worden, om het onderste uit de kan te halen.”
“Dat is me door de jaren heen steeds beter gelukt. En binnen die context is het dan mooi om dingen te doen die een diepe voor trekken in de samenleving. Ik wil niet alleen KRO-NCRV graag helpen om maatschappelijk relevant te zijn, maar het zit ook gewoon in mijn DNA. Ik wil dingen niet alleen doen voor de fun, het moet ergens toe doen. Toen ik het twintig jaar geleden het stokje overnam van Ger had Dokument wel de kijkers, maar nooit de prijzen. Het vooroordeel – en dat snapte ik ook wel – was dat we achter een onderwerp aanrenden en geen tijd namen om te reflecteren op waar je de camera zet, om het gechargeerd te zeggen. Het waren meer veredelde reportages.”
Ongeduldig
“Scripten met de werkelijkheid terwijl die zich voordoet, is iets anders dan een festivalwaardige film maken waarbij je tijd en ruimte neemt om processen te volgen en de diepte in te gaan. Ik stond destijds zelf op de loonlijst voor drie documentaires per jaar, dan heb je dus niet heel lang de tijd om uitgebreid te researchen en dergelijke. (Lachend) Anders werd Ger ongeduldig. Ik heb in totaal zeventien documentaires of afleveringen gemaakt voor Dokument, in zeven jaar tijd. Ik was eigenlijk wel blij dat ik eindredacteur kon worden, nadat ik alle valkuilen zelf had meegemaakt en er ook in was gedonderd. Ik weet wat makers doormaken, waar ze zitten in het proces. Yolande en ik kunnen hen goed bijstaan.”
“Documentaires zijn een
fantastisch middel om je als
omroep relevant te maken”
“Toen ik Ger opvolgde, heb ik gezegd: ik wil de best of both worlds, zowel de kijkers als de prijzen! Dat is wel echt gelukt, want sinds ik eindredacteur ben, hebben we alleen al negen Gouden Kalveren gewonnen, inclusief Shadow Game. Documentaires zijn een fantastisch middel om je als omroep relevant te maken, maatschappelijk te profileren. Tijdens het feestje vooraf bij de Gouden Kalveren memoreerde regisseur Eefje Blankevoort dat ze mij acht jaar geleden een voorstel had gedaan voor een jeugddocumentaire van vijftig minuten. Ik wist het niet meer, maar toen heb ik gezegd: maak er maar een lange film van. Bij de vluchtelingenproblematiek is het elke keer weer moeilijk om een nieuwe invalshoek te bedenken die ook weer impact heeft.”
Ontspoord
“Weet je nog dat een van de vluchtelingen zichzelf in brand stak op de Dam? Dat is één dag nieuws en daarna denkt iedereen: het zal wel, we hebben andere dingen aan ons hoofd. Wil je met een film over vluchtelingen komen, dan moet je echt iets maken waardoor iedereen weer wakker wordt. Nu klinkt het een beetje alsof het daarop is bedacht, maar toen ik hoorde dat het ging om kinderen op de vlucht, minderjarigen alleen, wist ik: dit kan een heel belangrijke film worden. En dat is dus op een prettige manier ontspoord, het werd steeds groter. Dat komt natuurlijk vooral door de ambitie van de makers waarin wij meegaan. Dat doen we binnenkort ook op het IDFA, tijdens een kinderrechtenmiddag met jeugddocumentaires. En de beide regisseurs gaan ook nog terug naar het land van herkomst van de kinderen, om via korte films hun achterban te portretteren.”
Maken social media jouw werk makkelijker of juist moeilijker?
“We hadden met Dokument ooit de grootste voorraad van Hilversum, op een bepaald moment liepen er 120 projecten tegelijk. Dat is nu gelukkig wat minder, maar het werk is niet verminderd, door alle dingen eromheen. Er zijn nu zestig, zeventig producties met allerlei vertakkingen, wat mijn werk absoluut leuker heeft gemaakt en ook complexer. Er worden nu projecten ontwikkeld waarbij onderzoek voor een maatschappelijk onderwerp zoveel informatie oplevert, dat de researchers ook een podcast willen maken. Daar is een aanvraag voor gedaan bij het Fonds Journalistieke Projecten. We trekken ook steeds meer samen op met Pointer. Zo’n partnerverband om meer impact te maken, dat is ook voor de documentaires de toekomst. We lopen hierin eigenlijk voorop omdat we naar de lange termijn kijken; we weten nu al wat we in 2024 gaan uitzenden. Dan kun je dus goed nadenken over met wie je zou moeten samenwerken voor maximaal effect.”
Kamervragen
“Ooit heeft iemand me gezegd, en dat heb ik in mijn oren geknoopt: zolang je als journalist onrecht blijft verslaan, blijf je ook een beetje onderdeel van het probleem. Je gaat geen sociaal-maatschappelijke documentaires maken als je niet op een of andere manier ook wil bijdragen aan een betere wereld. Dus je hebt allemaal dat idealisme, maar ik kreeg op een gegeven moment genoeg – dat is het voordeel van twintig jaar ervaring – van de opgewondenheid over het feit dat GroenLinks Kamervragen had gesteld.”
“Alleen iets observeren,
dat vind ik te vrijblijvend”
“Ik weet nou wel hoe dat gaat met Kamervragen, hoe die meestal vastlopen in een soort modder van ‘we nemen het mee en het heeft onze aandacht’. Maar wat ga je dan wel doen? Nou, dankzij al die impacttrajecten kunnen we tegenwoordig echt actie voeren op een goede manier. Niet met een gironummer in beeld, maar wel zorgen dat de wereld een beetje beter wordt. Ja, het mag wat mij betreft allemaal wel wat activistischer. Zoals de makers van Shadow Game, dit zijn al echte straatvechters geworden. Alleen iets observeren, dat vind ik te vrijblijvend. Dat past ook niet meer in deze tijd. Die vraagt om actie en commitment.”
Verder brengen Heb jijzelf het maximale uit je carrière gehaald?
“Eeh nee, nooit genoeg. Daarom wil ik deze laatste jaren in mijn bestaan als eindredacteur ook nog even doorpakken. Ik ben op een prettige manier aan het radicaliseren, haha. Ik heb de mensen, de ervaring, de contacten, waarom zou ik die niet inzetten om écht iets proberen te veranderen? Ik wil de beste festivalwaardige film die prijzen wint, maar die ook leidt tot een maatschappelijke diepe voor in de samenleving en zorgt dat het onderwerp drie stappen verder wordt gebracht. De ideale documentaire brengt zowel het documentaire maken als het onderwerp verder.”
“Er komen een paar dingen aan die deze ambitie hebben. Daan Veldhuizen is bezig met Pax Neerlandica, over hoe de Nederlandse staat de bevolking van Nieuw-Guinea begin jaren zestig onafhankelijkheid beloofde. Een groot project over hoe de voortdurende onderdrukking van het Papoease volk zich verhoudt tot een vrijwel onbekend hoofdstuk uit de Nederlandse geschiedenis. Er wordt archiefmateriaal voor ingekleurd zoals dat gebeurde in de film Apollo 11, een clubje mensen in Den Haag gevolgd en er komt een podcast bij. Daan Veldhuizen is zo iemand die verschil kan maken, net als Menna Laura Meijer. Zij is bezig met een grote vijfdelige documentaireserie over Pim Fortuyn naar aanleiding van zijn twintigste sterfdag volgend jaar. De op- en ondergang van Fortuyn wordt geschetst vanuit de moslimgemeenschap. Het mooie van zo’n perspectiefverschuiving is dat je in feite de Nederlandse geschiedenis herschrijft.”
Prijzenregen voor Shadow Game
De prijzenkast van Shadow Game raakt steeds voller. Het laatste eerbetoon vond plaats in Potsdam, waar de prestigieuze Prix Europa voor beste documentaire van het jaar in de wacht werd gesleept. Enkele weken eerder won Shadow Game een Gouden Kalf op het Nederlands Film Festival voor Beste lange documentaire.
Regisseurs Eefje Blankevoort en Els van Driel namen samen met vijf jongens uit de documentaire de prijs in ontvangst. “We hebben geschreeuwd, gebruld, gedronken! Na jaren onzichtbaar te moeten zijn, traden Mustafa, Mohammed, Saleh, Jano en SK uit de schaduw en pakten vol bravoure hun moment in de spotlights, op het podium en op de dansvloer!”, sprak Eefje Blankevoort. Els van Driel: “We hebben zoveel meer gevierd dan het winnen van een Gouden Kalf. Dat deze jongens er nog zijn, het hebben overleefd. Dat we dit samen hebben gedaan. We zijn euforisch, dankbaar en strijdbaar, want we gaan door!”
Jelle Peter de Ruiter: “Een Gouden Kalf voor Shadow Game is dubbel winst. Niet alleen vanwege de prijs, maar vooral ook wat we voor het onderwerp doen, voor die jongens. Op 15 november zenden we hem uit, in de korte versie van 55 minuten op NPO 2, prime time. NPO 2 Extra vertoont in die week de lange filmversie. Dat is ook weer belangrijk voor de petitie #beschermkinderenopdevlucht, in het Engels #protectchildrenonthemove, die volgend jaar zal worden aangeboden aan de Europese leiders.”
Snel volwassen
In Shadow Game zien we hoe tieners die hun door oorlog verscheurde land zijn ontvlucht, iedere dag proberen de Europese grenzen over te steken, op zoek naar veiligheid en een beter leven. Ze trekken door een schaduwwereld van mijnenvelden, beren, snelstromende rivieren, smokkelaars en grenswachten. ‘The game’ is de ironische term voor het oversteken van grenzen, die gemeengoed is geworden onder deze jonge vluchtelingen. De tieners ondernemen een verraderlijke tocht die vaak maanden of zelfs jaren duurt, waarbij ze hun leven op het spel zetten. Onderweg worden ze snel volwassen.
Shadow Game ging in april in première op het filmfestival Movies that Matter in Den Haag en won daar de prijs voor beste documentaire. Ook de Youth Jury Award en de Grand Prize of Geneva op het prestigieuze mensenrechtenfilmfestival FIFDH in Genève werden veroverd. De film draaide in tientallen Nederlandse filmhuizen en werd vertoond aan organisaties, zoals IND, NIDOS (pleegzorg) en de (lokale) politiek. Om zo de vraag te stellen: is dít hoe we met kinderen willen omgaan?
Shadow Game is onderdeel van een transmediaal project, dat bestaat uit de feature length documentaire (negentig minuten), een serie korte follow-up docu’s (dertig minuten), een adventure game (in ontwikkeling), een fototentoonstelling van Cigdem Yuksel en een zogeheten impactcampagne. Shadow Game is een coproductie van Prospektor, KRO-NCRV en Witfilm, gefinancierd met steun van het NPO-fonds, Stimuleringsfonds Creatieve Industrie, Nederlands Filmfonds, Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten, Free Press Unlimited, UNHCR en Janivo. 15 november is Shadow Game te zien bij KRO-NCRV op NPO 2, om 20.25 uur.
KRO-NCRV documentaire Shadow Game wint prijzen op filmfestival Genève
In de film worden alleenreizende vluchtelingenkinderen drie jaar lang door regisseurs Eefje Blankevoort en Els van Driel gevolgd tijdens hun reis door Europa. Op zoek naar veiligheid en een beter leven proberen ze levensgevaarlijke grenzen over te steken.
De jury roemt de manier waarop dit maatschappelijke thema in beeld is gebracht. ‘Shadow Game is een verbazingwekkende en beklemmende film die middels sterke karakters over hele belangrijke kwesties vertelt. Het is een innovatieve film die werkt. Met het gebruik van video’s en sociale media-materiaal gemaakt door de tieners zelf, is het filmisch een grensverleggende film’, staat in het juryrapport.
Els van Driel is vereerd met de prijs, vooral met die van de jeugdjury. “Dat de jeugdjuryleden zich identificeren met hun leeftijdsgenoten op de vlucht is precies wat we wilden bereiken. Europese jongeren zien zelf blijkbaar heel goed hoe arbitrair het is wie er pech heeft of geluk, wie wel kansen krijgt en wie niet”, zegt ze.
Shadow Game gaat in première op het filmfestival Movies that Matter, dat van 16 tot 25 april wordt gehouden in Den Haag, en draait vanaf 27 mei in de Nederlandse filmhuizen. In november is de documentaire te zien bij KRO-NCRV op NPO 2. Witfilm is de producent.
De Teledoc toont een onbekende kant van het bedrijf: de worsteling achter de schermen om de reiziger blij en tevreden te houden. Voor die missie worden verhalen geconstrueerd, want verhalen geven houvast in een wereld die complex en ingewikkeld is geworden. Het zijn verhalen die de reiziger gelukkig moeten maken, ook al rijdt de trein niet op tijd.
Missie NS is een mozaïekvertelling vanuit twee sterk contrasterende werelden. Enerzijds het formele hoofdkantoor waar met hart en ziel wordt gewerkt aan een klantvriendelijker imago en waar voor iedere vergadering een film of een vlog wordt gemaakt om het personeel mee op te peppen.
Anderzijds de werkvloer, waar vaak een heel andere realiteit heerst dan het verhaal dat degenen die daar werken uit moeten dragen. Een dagelijkse, veel rauwere realiteit, waar haast, anonimiteit, onverschilligheid en ontevredenheid heerst. Waar veel reizigers, met oordopjes in, in hun eigen verhaal lijken te zitten, onwetend van wat zich om hen heen afspeelt.
De Teledoc Missie NS is een coproductie van Witfilm en KRO-NCRV, in samenwerking met CoBO en het Nederlands Filmfonds. Uitzending: vrijdag 25 mei om 20.00 uur op NPO 2.
Nederlands succes bij uitreiking International Emmy’s
De documentaire van producent Witfilm werd in juni 2018 uitgezonden door het NTR-programma Het Uur van de Wolf en gaat over de 27-jarige Ahmad Joudeh. Hij is bezeten van dansen, maar de oorlog in zijn geboortestad Damascus maakt het hem onmogelijk om zijn passie uit te voeren.
Kaboly is “zeer vereerd” met de prijs, laat hij op Twitter weten:
De danser grijpt de kans om het geweld te ontvluchten dan ook met beide handen aan en komt uiteindelijk in Nederland terecht, waar hij optreedt bij voorstellingen van Het Nationale Ballet.
Dance or Die was niet de enige documentaire die bekroond werd met een prijs. Ook Bellingcat – Truth in a Post-Truth World van regisseur Hans Pool kreeg een Emmy. De VPRO-productie van producent Submarine kreeg die in de categorie Documentary.
De film legt uit hoe onderzoekers van het journalistieke platform te werk gaan en onderzoekt of het medium een alternatief biedt voor de traditionele journalistiek. Daarbinnen is niet altijd tijd en budget voor langer lopende onderzoeksjournalistiek.
De Emmy Awards gelden als de belangrijkste internationale tv-onderscheidingen ter wereld.
Tamar van den Dop (1970) debuteert in 1986 als actrice in de filmklassieker Op Hoop van Zegen en wordt tijdens haar studie genomineerd voor een Gouden Kalf voor haar rol in de film De Provincie. Ze is te zien in talloze films en televisieseries, zoals Karakter (winnaar van een Oscar voor beste buitenlandse film in 1998), Zwarte Sneeuw (waarvoor ze in 1997 een Gouden Beeld krijgt), Instinct en momenteel in Oogappels en De Droom van de Jeugd.
