Verhoeff is van Friese komaf en dat was terug te zien in zijn werk. Hij maakte onder meer de driedelige serie De Vuurtoren (1994) over het leven van een jongen in een Fries vissersdorp. Ook verfilmde hij met de film Nynke het leven van Sjoukje Bokma de Boer, die onder het pseudoniem Nynke van Hichtum kinderboeken schreef en getrouwd was met politicus en dichter Pieter Jelles Troelstra.
Het drama Het teken van het beest maakte hij in 1980. De film is gebaseerd op het waargebeurde verhaal over de Fries IJje Wijkstra, die in de jaren 20 vier agenten doodschoot. De film won een jaar later een Gouden Kalf.
In 2008 waagde Verhoeff zich aan de verfilming van het boek De brief voor de koning van Tonke Dragt uit 1962. Zijn serie Tokyo Trial, die hij maakte voor Netflix, kreeg in 2017 een Emmy-nominatie. De serie gaat over juristen die een oordeel moesten vellen over Japanse oorlogsmisdaden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Verhoeff was samen met Gerben Hellinga zijn tijd vooruit met de pseudo-documentaire Rudy Schokker huilt niet meer uit 1972. Die gaat over de baby Rudy, die niet gewoon huilt maar giert als een straaljager. De oorzaak ligt in zijn verwekking en uiteindelijk verhuist het gezin naar een woning langs de landingsbaan op Schiphol.
Veel mensen namen de nepdocumentaire serieus, tot verbazing van Verhoeff en Hellinga. Zo werd onder meer speelgoed naar Rudy gestuurd. In 2008 maakten ze een vervolg op de film: Rudy Schokker Revisited.
Bron: NOS/BM
