Als dat geen nieuwe doorbraken oplevert, weet ik het ook niet meer. Delegaties die na iedere plenaire bijeenkomst helemaal uit de kleren gaan en naakt op elkaar gaan liggen om weer een beetje op temperatuur te komen, daar moeten spectaculaire samenwerkingsvormen uit voortkomen.
De NPO gaat in de programmering extra aandacht geven aan onze planeet en waar het allemaal naartoe moet. Bij de commerciëlen blijft het angstig stil. Die sluiten zich naadloos aan bij de meerderheid van hun klanten: wegkijken en keihard op oude voet doorgaan en tegen beter weten in hopen dat het vanzelf wel over gaat. Maar de files zijn alweer bijna op het niveau van voor de Covidshit en de rolkofferterreur begint alweer angstvallig op stoom te komen. Zinloze verplaatsingen op weg naar individueel nepgeluk ten koste van alles.
Sommige dingen gaan alleen weg als je ze verbiedt, of als het noodlot een handje helpt. Martien Meiland gaat nooit meer weg, behalve als hij in z’n onverdraaglijke camera-enthousiasme per ongeluk z’n ballonpompje aan z’n eigen mond zet, fanatiek pompt en zichzelf uit elkaar laat knallen. Een laatste gil en dat was dat.
Een grote gemeenschappelijke
vijand die we echt voelen en
zien, werkt meestal het beste
Gaat de extra NPO-aandacht helpen? Het is maar de vraag. Te veel in een te korte tijd levert nog meer hakken in het zand op, als we pech hebben in het zand van Mexico of de Seychellen. Maar wat dan wel? Een grote gemeenschappelijke vijand die we echt voelen en zien, werkt meestal het beste. Wateroverlast, extreme droogte en hitte en in ons geval: langdurige diepe kou, waar we ons samen tegen moeten verweren.
In m’n research voor zeventig jaar Nederlandse televisie kwam ik een fragment tegen (Paradijsvogels geloof ik) over een Engelse lord die in een groot kasteel woonde. Vochtige muren, enkel glas, kieren en scheuren. “It’s impossible to heat the whole thing”, verzuchtte hij. En daarom had hij van een oude elektrische deken een huispak gemaakt. Verlengsnoer eraan en hij had het overal warm.
Mooi voorbeeld van probleemoplossende recycling. Ook leerde ik dat er in 1951 maar vijfhonderd tv-toestellen waren in Nederland en daarom keken mensen met elkaar in zaaltjes en dromden ze samen voor etalages van elektronica-winkels. Dicht tegen elkaar aan, de kou deerde niemand. Laten we dat weer gaan doen. Samen kijken in oude coltruien en tweedehands winterjassen, dertigduizend mensen op elkaar gepropt in de Ziggo Dome voor een avondje heerlijk broeierig buizen.
Geen doorgeslagen individualisme, geen hopeloos egoïsme, maar met elkaar naar iets moois kijken en voelen dat we alleen een toekomst hebben als we die samen gaan maken. Winter is coming. Ik krijg het er nu al warm van.
Harm Edens
