In de rest van de wereld ging het ook steeds slechter: schaamteloos liegen, graaien, schelden, bedreigen, ontkennen, haatdragen, negeren en nog meer liegen zijn de nieuwe pijlers onder een succesvol leven. In de politiek en in het bedrijfsleven en de scheidslijn tussen die 2 is nog nooit zo afwezig geweest.
Oude waarden lijken in recordtempo te worden afgedankt en nu is Ron Brandsteder ook nog overleden. De man van de gulle lach, de man die donkerbruin gezellig de huiskamer binnenkwam. In 1978 gaf ik me samen met goede vriendin Carla van 1 meter 50 op als kandidaat voor de Showbizzquiz, als gevolg van een weddenschap op school. We kwamen al grappend door de voorrondes, jurylid Ivo Niehe keek met gemengde gevoelens toe en we mochten als oefening de generale repetitie spelen van een aflevering die de dag erna werd opgenomen met kandidaten die al waren geselecteerd.
“Bent u Nico Haak?”
We togen opgewekt naar de Martinihal in Groningen en liepen per ongeluk door een zijdeur naar binnen. Daar hing alle kleding al klaar van de artiesten die de dag erna zouden optreden in de show, keurig met hun naam op een papiertje eraan vast gespeld. Het ging goed, we wonnen miljoenen punten en we kwamen in de finale.
Het laatste spel was de Mystery Guest, die in een grote cadeaudoos zat verstopt. Carla en ik mochten de eerste vraag stellen, meestal iets als: Bent u een man? Of: Bent u bekend van tv? We keken elkaar aan, we hadden tijdens de repetitie alle namen op de kleding langs horen komen, dus hier kon er maar één in zitten… Zouden we het doen? We keken elkaar nog een keer aan, knipoog en binnenpret en we vroegen in koor: “Bent u Nico Haak?”
Iedereen boos, dat kon nooit, Ivo kwaad, Ron chagrijnig en wij kregen de slappe lach. Ik weet niet meer of we hebben gewonnen, maar we zijn later nooit meer gebeld om voor het echie mee te doen. Ik mis Ron Brandsteder. Ik mis programma’s waar iedereen tegelijk naar kijkt. Ik mis fijne comedy’s. Ik heb net Schitt’s Creek ontdekt op Netflix, ouderwetse Amerikaanse sitcom in een supergoed geacteerd jasje. Zoiets kunnen we hier ook wel gebruiken.
B&B Vol Ellende. Samen lachen om de idiote wereld die we hebben gemaakt. Samen lachen om onszelf. De laatste weken vraag ik me af: “Hoe zouden mensen zich vlak voor het uitbreken van de Eerste of de Tweede Wereldoorlog hebben gevoeld? Zou dat lijken op hoe ik me nu voel?” Gelukkig is Dit Was Het Nieuws weer begonnen. Hopelijk vind ik daar wat tegengif. En ondertussen zeg ik elke avond tegen mezelf: Stil baby stil.
Harm Edens
