Amber, hoe bevalt het om Kassa te presenteren?
Goed! Het is anders dan voorheen. Toen ik de Belbus deed ging ik het land in om consumenten te benaderen en zat ik ook veel in de montage. Dus ik was veel meer als maker bezig. Nu zweef ik boven het programma. Het ene moment ben ik met een redacteur bezig over windmolens op zee, het andere moment kijken we naar hulpmiddelen voor mensen met een beperking. Dus het is heel breed en afwisselend. Heel leuk.
Wilde je altijd al bij de televisie?
Ik wist al wel heel jong, op mijn 16de denk ik, dat ik bij de televisie wilde. Als je zo jong bent, ben je nog niet heel praktisch bezig hoe je dat gaat invullen. Ik hield ervan mezelf op creatief vlak te uiten. Ik zong in een funkbang, danste vanaf jonge leeftijd in theaterproducties en zat op acteerles.
Wat heb je voor jeugd gehad, eigenlijk?
Ik kom uit een behoorlijk links nest. Mijn vader is Surinaams, dus ik kom sowieso uit een multicultureel gezin. En mijn moeder is een voorvechter van gelijkheid. Heel erg aan het opkomen voor andere mensen. Ik denk dat daar ook mijn gevoel voor rechtvaardigheid vandaan komt. In de klas sprong ik al altijd in de bres voor kinderen die gepest werden. Dat vond ik heel erg. Ik ben opgegroeid in een volksbuurt in Amsterdam-Noord en zat bij kinderen in de klas wiens ouders in de bijstand of de schuldsanering zaten. Een beetje in de, ja ik vind het altijd een stom woord, maar de ‘onderklasse’ van de samenleving.
Daar heb je je aan kunnen ontworstelen.
Mijn ouders waren allebei leraar, dus ik kreeg veel extra begeleiding thuis. Er werd echt in me geïnvesteerd. Mede daardoor ben ik terechtgekomen op de meest elitaire school van Nederland, het Barlaeus Gymnasium in Amsterdam. Ik kreeg hier een heel ander beeld te zien, kwam ineens thuis bij ouders die topadvocaat waren, jaarlijks op skivakantie gingen en hun kinderen een appartement cadeau deden. Ik dacht: wat oneerlijk dat er zo’n groot verschil zit in hoe je kan opgroeien en wat je mogelijkheden dan zijn in de maatschappij. Dat ik de kansen heb gekregen om iets van het leven te maken is natuurlijk hartstikke mooi.
Na het vertrek van Brecht van Hulten werd je in het diepe gegooid. Hoe kijk je hierop terug?
Nou, ik heb wel met trillende handjes mijn eerste autocue teksten staan voorlezen. Maar ik heb veel training gehad. Heel belangrijk is, zo heb ik geleerd, dat je je presentatieteksten goed schrijft. Persoonlijk, geen schrijftaal en af en toe een grapje. Mijn eindredacteur doet de eerste opzet en daarna ga ik het redigeren. In het begin hield ik heel strak vast aan wat me gegeven was. Ik was een soort robot, vroeg me alleen maar af hoe ik de eindstreep van dat uur zou halen. Dat gaat nu anders.
Bron: BNNVARA/Paul de Bruin/BM
