Smiles en tranen & filmmuziek

Deze CFAP-onderscheiding is 1. Een eerbetoon aan een Nederlandse film- of televisieproducent, die zich in het vak onderscheidt en/of een bijzondere prestatie heeft geleverd. En/of 2. Als aanmoediging voor de professionele ontwikkeling van opvallend talent, jong of oud. En/of 3. Als erkenning en ondersteuning voor een uitzonderlijk project of initiatief van AV-producenten.

Ik weet het al, wie de winnaar is, dat is het voordeel van in de jury zitten. Toch vind ik net zo spannend. Gek hoe dat werkt. Heb er veel zin in en misschien zien we elkaar daar. En voor wie er niet bij kan zijn, aangezien ik morgen geen blog meer heb, zullen jullie zelf even in de gaten moeten houden wie gewonnen heeft.

Eerder deze week noemde ik mijn project The Imaginary Friend al even, van Steye Hallema. We hebben na de première op de Biënnale in Venetië in 2023 de wereld over gereisd en winnen soms ook mooie awards op festivals. De grootste awards die we krijgen, zijn eigenlijk de vele smiles (of tranen, of een combi) op die gezichten, als mensen in het publiek de VR-bril afzetten. Zo bijzonder en ontroerend, en hoe trots zijn wij om te zien hoe goed het medium telkens werkt en hoe sterk het project uiteindelijk is geworden. Het was nogal een journey om het voor elkaar te krijgen.

We hebben voor The Imaginary Friend ook hele mooie muziek laten maken door composer Jens Bouttery. Afgelopen jaar hebben we besloten dat we die muziek niet in de kast wilde laten liggen. We hebben er daarom nu ook een album van gemaakt, 7 nummers staan erop. Het staat sinds gisteren online! Studio Biarritz’ eerste album als publisher. Hoe tof is dat, en many more to come!
We moeten het nog officieel releasen en gaan volgende week de campagne starten, maar als dank voor het feit dat ik hier van de week deze column mocht hosten, deel ik het nu graag alvast met jullie. Enjoy! Op Spotify, maar ook op Deezer, Apple Music en iTunes.

Corine Meijers
Creatief producent/eigenaar Studio Biarritz

Bericht delen

Inspiratie, creativiteit en coachen

Straks ga ik richting Eindhoven voor het Playgrounds NEXT talent ontwikkeltraject. Ik ga een aantal opkomende talenten coachen en ben gevraagd mee te denken over hoe je budgetten van films, VR en andere audiovisuele projecten inricht. Hoe dit aan te pakken, wat heb je nodig, en wat verwachten de fondsen et cetera? En waar haal je je geld vandaan? Die eerste vragen zijn de makkelijkste, de laatste blijft ook voor mij altijd weer een puzzeltje.

Ik mentor al een paar jaar voor Playgounds. Ik ben hier sinds mijn tijd bij Submarine Channel (waar ik van 2014 tot 2019 als interactief producent werkte) een beetje ingerold. Meestal blijft het dan ook wel bij een rol als mentor natuurlijk, maar soms ontstaat er een goeie klik en is er een belangrijk project, waar je zelf ook harder voor wilt en kunt lopen.

Ik ben daarom als producent vanuit Studio Biarritz een paar jaar geleden aangehaakt bij een net afgestudeerde maker, Iris van der Meule, die met haar idee voor ‘Gay Simulator’ het publiek op poëtische wijze wil meenemen in het leven en de ervaringen van een lesbienne. Het is een interactief virtual reality kunstwerk/game, een artistieke ode aan geaardheid, liefde en seksualiteit met een serieuze ondertoon, die de hedendaagse discriminatie jegens lesbiennes in beeld brengt.
We hebben gisteren voor een vrij groot deel van de financiering dat we nodig hebben nog, een aanvraag de deur uit gedaan bij een fonds in Canada, met coproducent. Hopen nu dat we over 3 maanden goed nieuws krijgen, dan kunnen we het echt gaan maken. Als alles meezit, dan zullen we het eind 2025 met jullie delen. Het prototype is nu af al, dus het kan snel gaan!

De afgelopen paar jaar ben ik ook op andere plekken gaan coachen, bij het VAF (het Filmfonds in Vlaanderen), soms ook bij het Filmfonds hier, en dit jaar ook voor het eerst bij de Venice College Biennale, bij het immersive onderdeel van het programma. En bij het Creators Europe Lab. Superleuk ook om te doen allemaal, heel inspirerend ook voor mij.

Het is een wisselwerking tussen de hele groep vaak, zowel de deelnemers als de mentoren, en goed voor de projecten. Het is nooit saai! Ik ben twee jaar geleden ook gevraagd als Head of Studies Immersive & Interactive, bij het Silbersalz Instituut, daar werken we met wetenschappers van over heel de wereld samen om hun researchprojecten door te ontwikkelingen naar kunstprojecten, film en immersive content. Over twee weken gaat de nieuwe lichting op het festival in Duitsland hun eindpresentaties houden voor een grote zaal vol met potentiële partners. Spannend wel.
Naast al dit coachen ben ik dit jaar dus ook begonnen met een carrière als jurylid. CFAP vroeg me een paar maanden geleden in verband met de CFAP-prijs, en nu komen er ineens allemaal nieuwe verzoeken binnen. We hebben nu nog 2 dagen te gaan voor de uitreiking van de CFAP-prijs!

Er zijn 10 genomineerden die aanstaande vrijdag kans maken: Suzan de Swaan, Rachel van Bommel, Nienke Korthof en Willem Baptist, Lea Fels en Isidoor Roebers, Frank Hoeve, Rogier Kramer, Jolande Junte, Ilja Roomans, Eefje Blanckevoort en Corinne van Egeraat. Stuk voor stuk heel bijzondere producenten en ideale coaches ook voor jongere generaties

Het is niet makkelijk om te kiezen als het concept is dat topmensen worden voorgedragen door eigen collega’s. Wij zijn als jury volledig afhankelijk van alle voordrachten die er vanuit de sector zijn gedaan. Wij zetten niemand op de lijst, dat doet de sector zelf. Wij maken enkel de shortlist en kiezen er uiteindelijk eentje uit. Ik zou er een column van 88 pagina’s van kunnen maken als ik het hier allemaal zou opsommen. Ik schreef maandag al over de onmogelijkheid van deze klus, mogen zullen jullie het horen!

Corine Meijers
Creatief producent/eigenaar Studio Biarritz

Bericht delen

Risico’s durven nemen en vertrouwen hebben

Leuk om te doen ook en het lukt me aardig goed. Maar soms is het ook best spannend, op relationeel vlak binnen je netwerk, financieel, kwalitatief, je team, verantwoordelijkheden, je eigen plezier, tijd et cetera. Het leuke van eigen baas zijn, is dat je het allemaal lekker zelf mag bepalen. Het nadeel van eigen baas zijn, is dat je het ook allemaal zelf moet bepalen.

Wat ik zo door de jaren heen heb geleerd en wat mij professioneel gezien vaak helpt, is dat geen keuze maken je sowieso niet veel verder brengt. Beter dus om maar gewoon wel iets te beslissen, dit goed weten te timen, te gaan lopen en bijsturen waar nodig. Deze maand werk ik bijvoorbeeld aan een project wat ik from scratch aan het optuigen ben. Het is een eigen project waar ik sinds de oprichting van Studio Biarritz al op zit te broeden en waarvan ik een paar maanden geleden heb besloten, dat als ik graag wil dat het er ooit nog van gaat komen, het toch echt wel nu moet gaan gebeuren.

In 2019 was ik op het Le Guess Who muziekfestival en was een van die dagen iets vroeger aanwezig dan mijn vrienden. Ideaal dus om vast wat te gaan struinen en de boel te verkennen. Ik ben zomaar een willekeurige zaal binnen gegaan waar net een optreden was begonnen van de band DNA? AND?, een improvisatiecollectief uit Oslo waar ik nog nooit van had gehoord. De band bestaat grotendeels uit tieners (jongvolwassenen ondertussen) met een verstandelijke beperking, sommige ook met het syndroom van Down. Mijn intentie was om maar een paar minuutjes te blijven, maar ik ben dat concert niet meer weggegaan. Het was zo mooi en inspirerend. Een staande ovatie kregen ze na afloop, vanuit de hele zaal. Ik was niet de enige die zo gegrepen was.

Ik kreeg het idee om te kijken of ik een project met ze zou kunnen gaan maken: iets van een immersieve audiovisuele muzikale geïmproviseerde performance in VR. Ik vind het belangrijk om samen met de bandleden iets te maken, een co-creatie, op een manier dat zij in hun kracht staan. Ik wil graag dat je als publiek ook echt bij ze kunt zijn en hun optreden van dichtbij kunt meemaken. Dat je de synergie en intimiteit kunt ervaren, dat je er als het ware midden in staat en zelf ook keuzes kunt maken over hoe je het de performance wilt ervaren.

Ik ben via Le Guess Who met de band in contact gekomen en ben ze de afgelopen jaren een paar keer in Oslo gaan opzoeken. Zij waren meteen zelf ook enthousiast! Het leuke nu is dat het festival door alle goede vibes en contacten die we hebben onderhouden, dit jaar opnieuw heeft besloten om de band in november uit te nodigen. Ze komen dus weer optreden. Hoe tof is dat!
En nu ik ze toch hier in Utrecht heb straks, gaan we ze die periode meteen ook filmen voor mijn VR. Met DNA? AND? en het Le Guess Who heb ik dus ondertussen ook al een 5-jarig jubileumfeestje. Net als de CFAP-prijs (zie column van maandag).

Corine Meijers
Creatief producent/eigenaar Studio Biarritz

Bericht delen

Speculatieve ecosystemen en zwarte komedies

Het project is een interdisciplinaire psychologische thriller met de nodige zwarte humor. De film is namelijk gebaseerd op een bekroonde theatertekst (met gelijke titel) waarin de menselijke neiging tot het kwaad centraal staat: Het verhaal gaat over Bobby Baxter die woont in een doodnormaal klein stadje in the middle of nowhere, met maar zes inwoners. Als twee toeristen de rust in het stadje verstoren, ontketent in Bobby een duivelse kwaadaardigheid die niemand zal sparen.

Het is erg mooi aan het worden qua concept en artwork en wederom weer een uniek project. Perfecte match dus met Studio Biarritz (en we zijn ook nog op zoek naar partners, dus weet me te vinden). Eind 2026 verwachten we in première te kunnen gaan. Zeker komen kijken tzt!

In de tussentijd gaat deze week alvast een ander project van mij in première: Future Botanica. Het is het gloednieuwe interactieve project van kunstenaarscollectief Polymorf, waar ik nu voor de tweede keer met veel plezier mee samenwerk. Symbiosis (2021) was onze vorige samenwerking.

Met Future Botanica willen we mensen aanzetten tot nadenken over toekomstige natuur. Met de Augmented Reality app kan het publiek met anderen en in samenwerking met AI, speculatieve ecosystemen met nieuwe natuur ontwerpen, die vervolgens als virtuele natuur in de bestaande fysieke natuur wordt geplant. Met als doel te kunnen verkennen welke ideeën, verwachtingen, angsten en wensen wij hebben ten aanzien van toekomstige natuur en te kunnen ervaren dat alles wat je aan een ecosysteem toevoegt of verandert, effect heeft op het functioneren van het gehele ecosysteem.

Mochten jullie in de buurt van Eindhoven zijn dit weekend, kom het vooral zelf ervaren! Vanaf aanstaande zaterdag tot en met 10 november in MU Hybrid Art House. En voor wie gisteren ook mijn column hebben meegelezen: nog 4 dagen te gaan tot de uitreiking van de CFAP-prijs!

Corine Meijers
Creatief producent/eigenaar Studio Biarritz

Bericht delen

5-jarig jubileumfeestje

5 jaar geleden heb ik mijn eigen filmproductiehuis opgericht, Studio Biarritz. Ik koos voor Biarritz in de naam omdat mijn roots daar deels liggen (mijn grootouders komen uit die regio), ik grote internationale ambities heb en graag samenwerk met partners in Frankrijk (en daarbuiten). En omdat ik, symbolisch gezien, verwacht dat deze stip aan de horizon me vast en zeker gaat helpen mijn droom te realiseren om daar ooit nog eens een huis te kopen.

Studio Biarritz is gespecialiseerd in grens-overstijgende, cross disciplinaire en innovatieve audiovisuele projecten zoals de documentaire Ik ben een bastaard van Ahmet Polat en de VR The Imaginary Friend van Steye Hallema. Vorig jaar werd ik tot mijn verrassing samen met Prospektor en Film For Future genomineerd voor de CFAP-prijs, een jaarlijkse vakprijs aan een film- of televisieproducent die een bijzondere bijdrage levert aan de stimulering van Nederlandse AV-productie.
Het fonds wil hiermee de aandacht vestigen op de veelzijdigheid van het vak en kwaliteit bevorderen door bijzondere prestaties van producenten voor het voetlicht te brengen. Je kunt alleen meedingen voor de prijs als vakgenoten of anderen uit het veld je hebben voorgedragen. Ontzettend leuk dus en een hele eer als je hier ineens tussen zit.

De prijs zelf heb ik vorig jaar helaas niet gewonnen, maar dit jaar werd ik samen met Edwin van der Veen en Michel Nillesen gevraagd in de jury zitting te nemen. Aanstaande vrijdag maken wij bekend aan welk uitzonderlijk project de speciale juryprijs wordt uitgereikt en aan wie van de 10 producenten op de shortlist de CFAP-prijs wordt toegekend. Zo spannend…
Een mooie gelegenheid dus om jullie deze week meer te vertellen over de prijs en de onmogelijke klus om tussen al die heel bijzondere profielen één winnaar te kiezen en over wat me deze week verder allemaal nog bezighoudt!

Corine Meijers
Creatief producent/eigenaar Studio Biarritz

Bericht delen

Na chaos gloort verandering

De Binge-app van Bindinc testen: nooit meer hoeven ruziën met je partner omdat je niet binnen 10 minuten een streamingstitel kunt vinden die je béiden graag ziet, maar direct na het lezen van een uitgebreide beschrijving op je telefoon deze film of serie al kunnen zien. En: een gesprek met adjunct-directeur Jaap Kooij die vertelt hoe de EO van traditionele mediaorganisatie naar digital first-omroep transformeert. Never a dull moment tijdens de eerste dagen van Frankly Ellen.

“Het goede wat je deelt, wordt meer. Ik droom ervan om doelgroepen terug te winnen voor de publieke omroep die we nu grotendeels kwijt zijn”, zegt Jaap tijdens onze jaarlijkse bijpraat-lunch. De jongeren? “Ja, die van inmiddels 30, 40 jaar…” Jaap kijkt er sip bij en ik begrijp waarom. Willen wij onze kinderen nog aan de lineaire tv krijgen als zij straks zelf ouder(s) worden, dan moeten we nú aan de bak. Weten wat je doelgroep wil, is crucialer dan ooit en dat betekent dat we nu moeten overschakelen op andere maakprincipes. “Niet meer produceren wat je als maker het liefst agendeert, maar maximaal afstemmen op wat jouw doelgroep wil zien en horen” aldus Jaap, binnen de EO aanjager van een compleet nieuwe manier van werken. Die doelgroep-benadering -voorloper van een Digital First-beweging, luistert naar de naam EO Beweegt en werd drie jaar geleden ingezet. Eerder vertelde directeur Arjan Lock er al kort over in BM Talk.

Deze week nog werd bekend dat de EO met haar actualiteitenplatform DIT de Prix Italië won in de categorie Digital Factual. De jury selecteerde DIT -eerder onderscheiden met de Dutch Interactive Award- omdat het platform ‘verhalen weet te creëren waarbij de gebruikerservaring centraal staat. Het brengt op slimme manieren mensen samen op veilige online omgevingen en bereikt een breed publiek.’ Alle bezoekers blijken er welkom, niet alleen links, rechts of rechtdoorzee, maar iedereen. Die gesprekken tussen alle lagen en perspectieven in een samenleving worden o.a. door secularisatie, individualisering en algoritmes schaarser. En als ze gevoerd worden, steeds feller. Jaap: “Met deze Prix Italia hopen wij onze missie om mensen elkaar te laten ontmoeten, hoe verschillend ze ook zijn, dichterbij te laten komen. Maar hij ging niet over rozen.”

Eindredacteuren waren niet langer leidinggevend over hun eigen teams, maar slechts inhoudelijk verantwoordelijk voor thema/doelgroep-content waar zij met een multidisciplinair team aan werken. Hoofden contentmakers werden verantwoordelijk voor leiding en support aan alle makers en productie-collega’s. In plaats van jaarthema’s werden blijvende thema’s gekozen waar jaar in jaar uit aan wordt gewerkt, waaronder ‘afscheid en rouw’, ‘geloven en vragen’. En: er werden leefstijl-mentality-doelgroepen als ‘gezellige emptynesters’, ‘gewoon gemiddeld’ en ‘landelijke vrijheid’ bepaald. Te vormen teams zijn steeds (af)wisselende ‘themadoelgroepcombinaties’. Als maker werk je per klus voor een van deze drie doelgroepen. Focus van de EO is inmiddels het brede midden dat in Hilversum vooralsnog niet zo’n dominante stem heeft, maar waar wel veel volume en groeipotentie lijkt te zitten. Daarnaast kwam de focus op een meer gemiddelde doelgroep qua opleiding en leefstijl: de loodgieter, de politieagent. Doorgaans MBO-opgeleide mensen.

Makkelijk was het niet altijd voor hoger opgeleide managers en leidinggevenden om hun vaste grip op de content te zien verdwijnen en daarvoor in de plaats binnen teams multidiciplinair te -moeten- werken. Voor lager opgeleide doelgroepen, doelgroepen waar deze makers zelf geen onderdeel van zijn. Systemisch teamcoach Maaike Thiecke legt in deze podcast uit door welke fases van onzekerheid, chaos en verzet van medewerkers organisaties moeten gaan om in combinatie met sterk leiderschap aan de top daadwerkelijke veranderingen als hierboven beschreven doorgevoerd te krijgen.

Hoewel de EO afgelopen jaren ook afscheid heeft moeten nemen van collega’s die binnen dit nieuwe model niet pasten, of niet wilden werken, lijkt de rust nu weergekeerd. Wel na de eerste jaren regelmatige chaos ‘ook een vast en verwacht onderdeel van zo’n digitale transitie’ te hebben doorworsteld. Jaap: “Dit is de basis voor de digitale transformatie van de publieke omroep. Die hebben wij hier doorlopen en creëert ook écht op een andere manier content.”

Jaap, ik werkte zelf enkele jaren met hem in een MT, is naast bestuurder ook zeer ervaren leidinggevende. Een coachend leider die zijn mensen met de juiste vragen altijd zélf de beste conclusies laat trekken. Hij heeft de nodige energie in aansturing van deze transitie gestoken en dat kostte ook wat. Blijkbaar kan hij nu gaan oogsten. Bijzonder om te zien hoe duur bevochten humbleness van contentmakers nu lijkt uit te betalen. Wie z’n ego aan de kant durft te zetten, scoort. Bereik in de beoogde doelgroep welteverstaan, en prijzen. Nu de rest van Hilversum nog?

Ellen Danhof
Content consultant & board advisor Frankly Ellen

Bericht delen

In gesprek met de paus

Jezuïet en internetpastor Nikolaas Sintobin glundert van oor tot oor als hij over zijn ontmoeting met paus Franciscus vertelt. Die vond eind september in Brussel plaats temidden van 130 Nederlandse en Belgische jezuïetenbroeders, de orde waartoe ook de paus zelf behoort. In deze column -het Vaticaan heeft zojuist haar embargo op quotes van de paus uit deze bijeenkomst opgeheven- deel ik míjn bijzondere ontmoeting met oud-collega Nikolaas. Hij was eerder geestelijk begeleider in NPO 3-serie Op Zoek Naar God.

Als ik onderweg naar Amsterdam haastig de trein voor mijn huis in spring, valt mijn oog op een man aan de overkant van het gangpad. Het is Nikolaas, de ignatiaanse pastor met wie ik in 2012 samen aan EO-serie Op Zoek Naar God werkte. Raven van Dorst, Lieke van Lexmond, Kim Feenstra, Christina Curry en Sanne Vogel hadden het lef zich op basis van een idee van producent Jacco Doornbos een week lang in het klooster te laten opsluiten. In complete stilte, om zo hun leven in alle rauwheid aan zich voorbij te zien en vooral vóelen trekken. Met als doel om zo de stem van God te leren (her)kennen.

Ellen

In no time hebben Nikolaas en ik elkaar in de coupe gevonden. Nikolaas Sintobin: “Jij zei mij toen ‘Deze serie gaat jouw leven veranderen’ en dat is gebeurd. Omdat Op Zoek Naar God mij heeft doen ontdekken dat stoutmoedigheid, creativiteit, dingen doen die nog nooit gedaan zijn niet alleen mógelijk is, maar ook wenselijk in deze cultuur. Sinds Op Zoek Naar God schrijf ik veel meer met de woorden van deze tijd. Het ignatiaanse jargon laat ik helemaal weg, zodat ik in woorden van nu hetzelfde kan vertellen.”

Sindsdien heeft deze ignatiaanse pastor naast zijn YouTube-, Instagram-, Facebook- (5000+) en Twitter-activiteit vol commercials, reels en korte tekenfilms nogal wat spirituele boeken geschreven. Sintobin heeft er inmiddels een website voor. Eind vorig jaar won hij met Levenslessen nog de Publieksprijs voor het beste spirituele boek. Eenvoudig onderscheidend en intuïtief voor een sterk gedigitaliseerde doelgroep over geloof (s spiritualiteit) schrijven: Sintobin heeft er met succes zijn dagelijkse werk van gemaakt.

De start van EO’s Op Zoek Naar God had nogal wat voeten in de aarde, zo vertelt Sintobin in de voortdenderende trein: “De geestelijke oefeningen die we daar deden, dat is het fijnste van het fijnste. Totale privacy, volledige zwijgplicht voor de begeleider, maximaal persoonlijk. En dát ineens gaan doen voor de camera en met heel sympathieke, niet bepaald wereldvreemde jongedames? Hoe kóm je erbij? Dat kan toch niet, dat is spiritueel exhibitionisme en voyeurisme! De Franse Jezuïeten waren in alle staten. En toch deden we het. Als je op zoek wilt gaan naar de grenzen en risico’s wil nemen, dan deden we dat daar.”

“Na paus Franciscus’ ‘Er is geen vaste grens’ zei hij vorige week tegen me: ‘Die grens kan je enkel maar vinden door te onderscheiden. En men onderscheidt door te bidden.’ Niet ‘Dit moet, dat mag niet.’ Nee, ‘Er zijn geen vaste grenzen.’ Het is een heel bijzondere man waarover gezegd wordt dat hij heel onvoorspelbaar is. En dat is volgens mij ook zo. Als je uitgaat van de onderscheiding van de geesten, wat de kern is van de ignatiaanse spiritualiteit, dan betekent dit dat je gaat luisteren naar de Geest. De geest valt niet in te blikken. God’s Geest is onvoorspelbaar. En dan kan je -net als de vrouwen uit Op Zoek Naar God– inderdaad uitkomen bij zaken die je van tevoren niet had gepland.”

Mijn Amsterdamse eindstation komt in zicht. Nikolaas en ik nemen vluchtig afscheid. Tijd om telefoonnummers uit te wisselen is er niet, maar sommige mensen registreer je voor het leven. Nikolaas was daar al een van, zo blijkt als ik even later mijn telefoon open.

Ellen Danhof
Content consultant & board advisor Frankly Ellen

Bericht delen

Wat een afscheid

En dat gezongen op de melodie René Schuurmans’ Laat de zon in je hart door het complete IDTV-personeel dat op dat moment niet aan het draaien, monteren of reizen was. Indrukwekkend.

‘Oh, Ellen, je zit in ons hart,
Je was er voor iedereen
Je wordt niet vergeten
Maar avonturen wachten’

Ik hou ervan om anderen in het zonnetje te zetten, maar zelf in de IDTV-huiskamer staan en door zoveel mensen worden toegezongen, dat is toch wel wat anders. Maar léuk. Lief! En jezelf doen beseffen dat deze mensen ook echt in jouw hart zitten, ja!

Danhof

Een speech van de baas in pak, managing director Michel Nillesen, met een presentatiekaartje ‘omdat ik toch echt niks wil vergeten’. Het is van een zorgvuldigheid waar ik instant verlegen van word. Als ik in de middag voor de mensen die als gedelegeerd producent direct onder mij vielen en onze stafmensen nog een persoonlijk kaartje schrijf, besef ik bij Michel dat ik naast zijn support -Michel staat voor zijn mensen- zijn droge humor misschien nog wel het meest ga missen. Gewoon een grap waarmee ik mezelf kan relativeren. Of wij anderen waarna we weer vol vuur doorgaan met het produceren dat anno nu voor producenten energiegevend, maar soms ook uitdagend is.

Creatief directeur Jasper Hoogendoorn bedankt mij en ik hem. Hij is een van de meest creatieve mensen die ik ken en dat wordt inmiddels ver buiten onze landsgrenzen opgemerkt. Jasper haalde mij een kleine drie jaar geleden naar IDTV en ooit namen we samen afscheid bij een publieke omroep. Aangezien onze wereld bijzonder klein is, weet ik zeker dat ik ook hem blijf zien.

Op tafel staan drie grote manden. Iemand, vast mijn directe en dierbare collega Linda Kramer, heeft verzonnen dat elk personeelslid zelf naar de Kringloop moest om -I love art en vintage- voor mij een heel eigen cadeautje met tekst in deze mand te regelen. Dat is gelukt. De cadeautjes zijn stuk voor stuk persoonlijk, origineel en brachten de koper soms voor het eerst naar hun plaatselijke duurzaamheidsstek. Het topstuk is, naast een handgemaakte krant van mijn collega’s op De Rijdende Rechter, Ondertussen aan de Hofvijver en Bed and Breakfast een oude grijze telefoon. Zo eentje die vroeger bij je thuis stond. Of in mijn geval aan de muur hing en waarop ik na schooltijd minimaal een uur met vriendinnen belde die ik die dag al zo’n zes uur had gezien. De koper, onze financiële man Frank Wennekes, glundert van trots als ie vertelt dat ik deze telefoon pas thuis mag opnemen en dán zijn persoonlijke bericht aan mij ga horen.

Eenmaal thuis pak ik zijn telefoon uit de mand. Als ik opneem hoor ik: ‘Lieve Ellen, je spreekt met Frank. Zoals je weet heb ik een doktershandschrift, vandaar dit PTT-bericht. Ik wil je onwijs bedanken voor de mooie, waardevolle tijd. Zoals afgesproken, blijven wij contact houden, maar om hier zeker van te zijn deze vintage telefoon. Het ga je goed topper. Groetjes Frank.’ Op de draaischijf prijkt zijn naam een ding is zeker. Deze telefoon gaat, met alle andere unieke exemplaren van dierbare collega’s thuis de vitrinekast in. De tijd, de toewijding van collega’s in het zoeken van een uniek cadeau steken, past bij een mooie plek in deze ‘levenskast’. Een plek vol waardevolle herinneringen die samen het leven van mij, mijn man Martijn en onze drie zonen nogal de moeite waard maken. Dankbaar voor deze ontroerend mooie dag rol ik mijn bed in.

Ellen Danhof
Content consultant & board advisor Frankly Ellen

Bericht delen

Hersenscan onthult: creative is geniaal én kwetsbaar tegelijk

Echter, zo dicteert een journalistieke code, hier blijkt voor publicatie nog een embargo vanuit het Vaticaan op te rusten. Dat kunnen we hier tot nader orde dus maar beter respecteren om de beste man(nen) niet in de problemen te brengen. ‘Het is wel dé paus hè?’

Tijdens het lezen van Creative Under Fire, een recent onderzoek naar het brein van creatieven door Mark Woerde, bekroop mij hetzelfde gevoel. Dit is echt heel boeiend en voor velen van ons ongetwijfeld herkenbaar: ‘De echt creatieve geest in welk veld dan ook is niet meer dan dit: een menselijk wezen, abnormaal en onmenselijk gevoelig geboren. Voor hem… is een aanraking een klap, een geluid is een lawaai, een tegenslag is een tragedie, vreugde is extase, een vriend is een geliefde, een geliefde is een god, en falen is de dood’ – Pearl S. Buck.

‘Als je jezelf herkent in dit welsprekende citaat van Pearl S. Buck, dan is dit boek voor jou’, schrijft creatief strateeg Mark Woerde in zijn voorwoord. Creativiteit blijkt voor 22% van onze wereldbevolking een superkracht waarmee we de grootste uitdagingen van de wereld tegemoet kunnen met frisse, innovatieve oplossingen. Maar er zit een addertje onder het gras. Onze creativiteit, dit unieke talent, komt vaak hand in hand met verhoogde gevoeligheid. Hoewel dat geen probleem is bij het produceren van commercials of tv-shows, kan het lastig worden wanneer we te maken krijgen met dringende wereldwijde kwesties. Creatieven kunnen zich dan zo overweldigd voelen dat mentale gezondheidsproblemen hun creativiteit en impact gaan belemmeren, zo ontdekte Mark Woerde.

Even geleden zat ik met Mark aan tafel om zijn onderzoek verder uit te vragen. Volgens tijdschrift AdAge is Mark ‘een van de vijftig meest creatieve denkers ter wereld’. Hij kreeg meer dan honderd onderscheidingen als erkenning voor zijn baanbrekende werk en richt zich sinds 2010 met non-profitorganisatie LetsHeal op het implementeren van creatieve oplossingen voor een betere wereld. Met zijn bureau Lemz tekende hij destijds ook voor Burendag en Sweetie. Meer dan een miljard mensen zagen in het nieuws hoe een nieuwe vorm van seksuele kinderuitbuiting op de kaart werd gezet. Meer dan twee jaar werkten Woerde en zijn team in het diepste geheim aan deze operatie, en werden uiteindelijk 1000 daders uit 71 landen ontmaskerd door het digitale lokmeisje Sweetie, en overhandigd aan Interpol.

Aan de koffie vertelde Mark beeldend over de bevlogen inzet van zijn mensen in de bunker rond het Sweetie-project. De urgentie rond het móeten slagen van dit project en tegelijkertijd de continue angst voor vroegtijdige ontmaskering. De strikte geheimhouding voor alle teamleden: het schiep een band, maar isoleerde ook. En niet voor even. Het resultaat was immens, maar de mentale belasting voor alle teamleden eveneens.

Na zijn baanbrekende maar slopende werk met Sweetie verdiepte Woerde zich in de wetenschappelijke kant van creativiteit. In samenwerking met neurowetenschappers werden hersenscans uitgevoerd bij een groep creatieven en een controlegroep. Hierbij werd hun hersenactiviteit tijdens stressvolle prikkels gemeten. Deze EEG-scans lieten zien hoe creatieven emotioneel langer betrokken blijven bij moeilijke situaties, zonder zich er instinctief voor af te (kunnen) sluiten.

Wat in hemelsnaam bezielt iemand om creative te worden? Creative word je niet, dat bén je. Tegen wil en dank en in het bezit van een aantoonbaar afwijkende EEG-hersenscan, zo toont Woerde in zijn onderzoek aan. Waar ‘normale’ hersenen mogelijk sneller defensieve mechanismen activeren om zich af te sluiten voor emotionele overbelasting, blijven creatieven dus langer openstaan voor de emoties en gevoelens die worden opgeroepen. Ze blijven proberen oplossingen te vinden, wat hun vermogen versterkt om diep in complexe problemen te duiken en creatieve inzichten te genereren. Zelfs in emotioneel zware omstandigheden. Tegelijkertijd maakt deze gevoeligheid henzelf ook vatbaarder voor mentale, stressgerelateerde klachten.

De gezamenlijke reis langs geraadpleegde experts, neuropsychologen, soldaten, Zijne Heiligheid de Dalai Lama, scherpzinnige onderzoeksanalisten en haptotherapeuten leidt in combinatie met Woerde’s eigen, binnen de reclame-, corporate- en non-profitwereld opgedane handvaten tot tips en tricks die voor creatives van onschatbare waarde kunnen zijn.

Wil jij ook weten of je zo’n schijnbaar onvermoeibare creative bent en wat je kunt doen om jezelf fysiek én mentaal gezond te houden? Download dan hier het gratis e-book: www.CreativeUnderFire.org.

Ellen Danhof
Content consultant & board advisor Frankly Ellen

Bericht delen