Social media succes

Bij RTV Utrecht kreeg ik een vergelijkbare verantwoordelijkheid, al was de doelstelling van 1,3 miljoen volgers natuurlijk niet vastgesteld. Wel werd mij gevraagd om mijn ervaring mee te nemen in de strategie van het toen nog niet bestaande account. Dit gaf me de mogelijkheid om mijn creativiteit en kennis in te zetten voor de groei van het platform.
Een paar weken geleden werd in de ochtend besloten dat een verslaggever langs zou gaan bij een jonge kerel die in zijn eentje kerstbomen ophaalt in zijn wijk. Dit idee sprak mij meteen aan. Het leek mij een perfect item dat ook interessant kon zijn voor social media.

Van tevoren sluit je kort met de verslaggever wat je precies wil zien en geef je aan dat extra beelden gedraaid moeten worden, speciaal voor de social redactie. De focus van een verslaggever ligt meestal op online en tv. Als ikzelf of een andere social collega mee zou gaan, konden we hier nog beter over nadenken, maar dat was bij dit item niet mogelijk.
Uren later was de verslaggever terug op de redactie met de beelden en begon te monteren. Ik ging vervolgens ook aan de slag. Ik maakte een ruwe montage, voegde trendy inhakers toe en legde de focus op zijn stoere kar waarmee hij kerstbomen ophaalde, gecombineerd met een relevante meme.

De video werd dat weekend gepost op Instagram, Facebook en TikTok. Het bleek een succes: meer dan 1,1 miljoen views op TikTok en 360.000 op Instagram en Facebook. Hiermee bereikten we een groot jong publiek dat je via tv of de website minder goed bereikt. En dat is precies mijn doel.

Didier Bogert
Social media redacteur/ verslaggever RTV Utrecht

Bericht delen

Met papa naar de voetbal

Aangekomen bij het stadion zet ik mijn spullen klaar en spreek ik diverse mensen aan over de wedstrijd. Want een topper tegen AZ verdient natuurlijk aandacht. De gekste voorspellingen worden gedaan: ‘7-0’, ‘7-1’ en ‘4-3’. Na het goede resultaat tegen Feyenoord zit het glas duidelijk halfvol.

Dan stap ik weer op de fiets en denk ik terug aan hoe het vroeger was. Bezig zijn met voetbal, dag in dag uit. Voetbalgames spelen en zélf het commentaar doen, want Nederlands commentaar was er nog niet. Met vrienden discussiëren over welk team en welke speler nou het beste is. Zelf ook een balletje trappen, stiekem dromen van profvoetbal en bij de amateurs gecoacht worden door mijn vader. Daar is de passie voor ‘het spelletje’ ontstaan, geërfd van mijn vader die mij al op jonge leeftijd alles leerde en zelf ook uit een voetbalfamilie kwam.

Terug naar het heden. Op de redactie is het rustig in het weekend, ideale omstandigheden om in alle rust een video te monteren. Een halfuur voor de wedstrijd post ik de video en gaat de livestream aan. Luisterend naar de sportcollega’s die verslag doen vanuit het stadion kijk ik de wedstrijd. De fragmenten van de goals monteer ik tot een korte video die na afloop van de wedstrijd online komt.

Uiteindelijk geen goals, bloedeloos 0-0. Maar wel 90 minuten lang diezelfde gezonde spanning. Die van een aantal jaar geleden, toen ik als klein jochie naast mijn vader in de auto zat. Nu weer, met gezonde spanning ieder weekend. Op naar weer een nieuw sportavontuur. Bijna net zo leuk als zelf prof zijn.

Emiel Versteeg
Social sportverslaggever RTV Utrecht

Bericht delen

Gezellig: van voortuin tot voortuin in het Soesterkwartier

Het idee was om zonder afspraken of belletjes erheen te rijden en op de bonnefooi met mensen te praten, het liefst op beeld natuurlijk. Dit pakte bij ons bezoek aan volkswijk Soesterkwartier in Amersfoort wel het beste uit.

Omdat we toch érgens moesten beginnen, hadden we op Google Maps een buurthuis gevonden aan de Populierstraat waar die middag ook gebiljart zou worden. De auto voor de deur geparkeerd en we werden hartelijk ontvangen. We hadden ons beginpunt voor de reportage gevonden.
Voornamelijk mannen stonden met een pilsje in de hand te biljarten en hadden grootse verhalen en limericks. Vanaf daar mochten we mee met een duivenhouder die veel kon vertellen over de gezellige buurt. ‘Gezellig’ was een woord dat nog 20 keer voorbijkwam die dag. Hij stuurde ons naar de Noordewierweg. Daar is het ook gezellig.

We raakten met Ellen en Marco aan de praat. In de voortuin mochten we aanschuiven en ze vertelden hoe de buurt verandert door al die yuppen. Gezellig is het nog wel. Soms wel heel gezellig, want mensen zwaaien wel heel vaak naar Ellen, dat is ze soms zat. Ze wijzen ons op de Fuchsiastraat, daar moeten we echt zijn. De wijk staat erom bekend dat iedereen zomers in de voortuin zit en meer buiten dan binnen leeft. “Zitten jullie dan de hele dag hier voor de deur?” “Ja, achter is te warm.”

Van adresje tot adresje hebben we inmiddels veel meer mensen gesproken dan nodig voor een video van 1 minuut, maar wegkomen wordt ons lastig gemaakt. Want waren we nog niet eens bij het terras van Bar Havana geweest. De verhalen liggen op straat. Gezellig!

Joost van der Meulen
Social media redacteur/ verslaggever RTV Utrecht

Bericht delen

Sex sells

Het begint met een berichtje op onze website/app naar aanleiding van de Utrechtse raadsbijeenkomst op donderdag. Vaak kunnen we daar als team socials niet zo veel mee: er is geen beeldmateriaal, het is complexe of zeer droge materie en vaker wel dan niet speelt het zich buiten de leefwereld van onze jonge doelgroep af.
Maar ja, tijdens onze dagelijkse ochtendvergadering kijken we elkaar aan en zijn we het eens: dít artikel spreekt enorm tot de verbeelding. De kop? ‘Sekswerkers krijgen mogelijk plek in Utrechtse parkeergarage’. Het hele socials team voelt dat we dit – een dag later of niet – moeten brengen op onze Instagram, TikTok en YouTube.

Dus laten we de oorspronkelijke plannen voor die dag liggen. Ik ga samen met collega Joost en onze mojo-set richting parkeergarage om daar een korte video op te nemen. Binnen een uur zijn we weer terug op de redactie met alle benodigde beelden, inclusief een interview met de wethouder die toevallig op locatie was. En weer een uur later staat de verticale video op alle outlets.

Het wordt gelijk duidelijk waarom ‘sex sells’ nog altijd geldt. Binnen no time bereiken we honderdduizenden views. Onze comment-sectie wordt een plek voor elke woordgrap die je maar kunt bedenken. Maar er zitten ook hele inhoudelijke opmerkingen bij met kritische vragen over het gemeentelijk beleid.
Oké, zo’n viral maken we niet dagelijks. Maar de wendbaarheid, het teamwork, het contact met onze volgers en het succesvol vertalen van nieuws naar een aantrekkelijke video, is in een notendop wat ik zo leuk vind aan mijn baan als verslaggever op de socials van RTV Utrecht.

Carmen Nelissen
social media verslaggever RTV Utrecht

Bericht delen

Verhalen vertellen én horen

Ik stond vooraan bij grote gebeurtenissen: de afwikkeling van de moord op Pim Fortuyn, onder het balkon op de Dam bij het huwelijk van Max en Lex, in Delft bij de bijzettingen van Claus, Bernhard en Juliana, en ik deed verslag van rechtszaken zoals die rond het meisje van Nulde.
Al bijna 10 jaar werk ik daarnaast als blindentolk. Ik verzorg live-audiodescriptie bij optredens van Ellen ten Damme, Bert Visscher, het Scapino Ballet en zelfs bij de thuiskomst van Paralympische deelnemers met Humberto Tan. Overal waar die ondersteuning nodig is, ben ik aanwezig.

Recentelijk ontdekte ik het bedrijfsleven — of misschien ontdekte het bedrijfsleven mij. Tijdens en na corona was er een enorme vraag naar online content. Ik presenteerde podcastseries, begeleidde online bijeenkomsten en heb dat werk na de pandemie voortgezet.

Wat ik geweldig vind aan mijn werk als dagvoorzitter en presentator, is dat je steeds even wordt meegenomen in een andere wereld. Soms gaat het om een organisatieverandering waarbij medewerkers betrokken moeten worden. Andere keren gaat het om een symposium waar kennisdeling centraal staat, of juist een informele bijeenkomst met een pubquiz en veel gezelligheid.

Dit werk heeft mijn blik op communicatie en samenwerking enorm verbreed. Elke bijeenkomst heeft zijn eigen dynamiek, zijn eigen doel, en ik vind het fantastisch om daar een verbindende rol in te spelen. Of het nu gaat om de technische sector, de creatieve industrie of maatschappelijke organisaties, het blijft fascinerend om te zien hoe mensen samen bouwen aan een groter geheel.

Wat me vooral aanspreekt, is de kans om verhalen te vertellen én te horen. Soms ben ik degene die rust en structuur brengt in een ingewikkelde discussie. Andere keren breng ik energie en luchtigheid in een feestelijke setting. Wat de situatie ook vraagt, ik werk altijd met een objectieve blik. Mijn doel is niet om de boodschap te kleuren, maar om helderheid en structuur te bieden. Of het nu gaat om kennisdeling, teambuilding of verandering: ik zorg ervoor dat alle kanten van het verhaal eerlijk worden belicht.

Van verslaggever en journalist tot dagvoorzitter en presentator: het vertellen van verhalen, het verbinden van mensen en het duiden van situaties is altijd de rode draad geweest in mijn werk. En ik ben benieuwd welke nieuwe verhalen nog op mijn pad zullen komen.

Dave van der Wal
Presentator / performer / producent

Bericht delen

Laatste loper, gefeliciteerd!

Dan staat de burgemeester klaar met de medaille, samen met de winnaar van die editie – meestal iemand die net iets meer dan 2 uur nodig heeft voor die 42 km – en duizenden toeschouwers op een overvolle Coolsingel.
Maar jaren geleden was het nog niet zo’n feest. Al jaren verzorgt de NOS de officiële wedstrijdverslaggeving, maar die stopt zodra de winnaar binnen is. De landelijke uitzending houdt dan op, iedereen gaat koffiedrinken en wacht tot het evenement is afgelopen en alles opgeruimd moet worden. Totdat een slimmerik bij Rijnmond bedacht om die hele infrastructuur ook in de middag te benutten. Niet met de presentatoren van de NOS, maar met de gezichten van de regionale omroep.

En zo zat ik op een zondagmiddag voor het eerst achter op de motor. Bestuurd door een doorgewinterde motorrijder die onder andere escortes doet voor koningin Máxima (ja, daar heb je haar weer – zie column 1), terwijl de motor naast me, met een cameraman, werd bestuurd door een duo dat actief is bij de Amstel Gold Race en de Tour de France. Boven ons vloog een helikopter die niet alleen mooie beelden vanuit de lucht verzorgde, maar ook essentieel was voor de verbindingen.

Ik had me goed voorbereid, maar had totaal geen idee wat er allemaal zou gaan gebeuren. 5 minuten voor mijn eerste livebijdrage ontdekte ik dat ik stemmen in mijn hoofd had. Niet letterlijk, maar via de ingebouwde koptelefoon hoorde ik Cees van der Wel als regisseur, de bestuurder van mijn motor, de bestuurder van de motor naast me, en heel af en toe de helikopterpiloot. Toen ik net een beetje overzicht had, hoorde ik: “Dave, we gaan naar jou in 5, 4, 3…” En daar was ik: live vanaf de Erasmusbrug.

Als geboren Rotterdammer, vol stress maar ook vol trots, begon ik aan mijn verhaal. Naast me liep een zwaar vermoeide loper. “Waar kom je vandaan?” vroeg ik. “Uit Duitsland”, antwoordde hij. Ik vervolgde mijn verhaal met: “Mooi geworden hè, Rotterdam…” En de toon was gezet. Een regionale omroep, in de taal van de regio, met een landelijke infrastructuur. We staken die middag boven onszelf uit, en ieder jaar werd het groter, beter en trokken we enorme kijkcijfers.
Van al die jaren heb ik nog steeds contact met de meeste ‘laatste lopers’. Je spreekt elkaar namelijk ook veel buiten de uitzending om, en mijn taak is vooral om ze te motiveren om te blijven lopen en hen de heldenzege op de Coolsingel te gunnen. Sommige verhalen ontroeren je tot tranen toe, en dan is het fijn dat je dat als verslaggever achter je helm en bril kunt verbergen.

Mijn enige angst is dat aangekondigde bezuinigingen bij de NPO zullen leiden tot het stopzetten van dit soort uitzendingen, en ik niet meer op de motor kan. Of is mijn grootste angst eigenlijk dat ik dan tijd over heb om zelf die marathon eens te gaan lopen?

Dave van der Wal
Presentator / performer / producent

Bericht delen

Ogen uitlenen

Neem bijvoorbeeld het toegankelijk maken van theater voor blinden en slechtzienden. Een aantal jaar geleden werd ik benaderd door de club van Komt Het Zien. Zij maken met live audiodescriptie het onmogelijke waar: blinden en slechtzienden kunnen dankzij techniek – een koptelefoon en een ontvanger – net zo visueel genieten van voorstellingen. Maar het is uiteindelijk een mens die de input geeft. Dat is voor mij een mooie vorm van inclusiviteit.
Niet de één past zich volledig aan aan de ander, maar samen creëren we een nieuwe omgeving waarin iedereen uit de voeten kan. Vaak is het de +1 van een blinde die moet uitleggen wat er gebeurt. Maar ja, die zeggen ook weleens: “Oh, dit is zo grappig, dat vertel ik je straks wel.” Terwijl je eigenlijk samen, op hetzelfde moment, die ervaring wilt delen.

Dan is het prettig als er iemand in je oor zit om dat direct voor je te beschrijven. Met mijn jarenlange radio-ervaring ben ik een natuurlijke beschrijver. Op de radio kun je niet wegkomen met uitspraken als: “Kijk wat ik hier heb” of “Wat trek je een gek gezicht.” Nee, je moet precies vertellen wat er gebeurt. Welke kleding draag je? Wat zie je? Hoe beweegt iemand? Dit is precies wat ik tegenwoordig in theaters doe. Vanuit een glazen cabine achter in de zaal leen ik mijn ogen een avondje uit.

Inmiddels is dit uitgegroeid tot zo’n 130 voorstellingen per jaar. Van kindervoorstellingen en musicals tot bloemencorso’s en het Scapino Ballet – alles komt voorbij. Maar ook voor bedrijven bij trainingen als een medewerker een visuele beperking heeft of bij een congres met heel veel presentaties, grafieken en video.
De mooiste ervaring tot nu toe was voor mij persoonlijk Bert Visscher. 3 jaar lang, met 2 verschillende voorstellingen, heb ik live mogen tolken bij deze meester van het gesproken woord. Tijdens die voorstellingen vielen mij kleine details op: Bert haalt altijd op dezelfde momenten adem, neemt een slok water of overweegt zijn volgende beweging. Hierdoor kon ik exact op tijd beschrijven hoe hij, driftig springend op zijn rode laarsjes en met zijn blote, behaarde kuiten, naar voren kwam, zijn armen spreidde, ademhaalde en zei: “Hallo Groningen!”

Ik hoop dat ik mijn ogen nog vaak mag uitlenen. Als old school radioverslaggever, die dankzij moderne techniek een nieuwe dimensie aan voorstellingen kan toevoegen, wil ik zoveel mogelijk mensen laten meegenieten. Dat is voor mij de kern van inclusiviteit: samen een ervaring creëren die voor iedereen toegankelijk is.

Dave van der Wal
Presentator / performer / producent

Bericht delen

Willem Ruis

Toen ik later mijn vriend leerde kennen, die professioneel circusartiest is, kwam Willem weer naar boven, en kristalliseerde ik mijn droom uit: het hebben van een eigen plek om mensen te entertainen.
Het is vreemd dat er elk jaar 10 afgestudeerde circusartiesten op de arbeidsmarkt komen, maar dat we als land nauwelijks een fatsoenlijke werkplek hebben waar je volgens de Fair Practice Code een goed salaris kunt verdienen. Maar goed, ik vind wel vaker dingen opmerkelijk – een goede eigenschap als journalist. Alleen deze gedachte liet me niet los: waarom creëren we dan niet zelf een plek?

Rotterdam kent een zeer rijke circus- en variétégeschiedenis met namen als Charlie Chaplin, Josephine Baker en Laurel en Hardy, die de havenstad bezochten. Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, na een jaar leuren en zeuren bij diverse horecaondernemers om een ruimte te vinden – desnoods te huren – kwamen we deels van een koude kermis thuis. Maar ja, dit is de stad van niet lullen maar poetsen. Dus besloten we het dan maar helemaal zelf te doen.

En dus gingen we achter de laptop op zoek naar locaties. Het werd uiteindelijk een klassieke spiegeltent uit 1948, eigendom van een Belgische familie, die voor een flink bedrag te huur was voor 10 dagen. Met dit wilde plan stapten we naar de gemeente voor een vergunning, en daar werden we met open armen ontvangen. Op een tochtige, mistige ochtend in december stonden we samen te wachten tot de truck uit België zou komen. Alles was tenslotte al aanbetaald.
Bijna een uur te laat arriveerde de vrachtwagen met 4 Belgen, en binnen 6 uur was de hele tent – compleet met spiegels, doeken en elf nisjes langs de rand – opgebouwd. Voor een week waren we de trotse eigenaren van La Gayola, zoals de spiegeltent heette.

Dat we overdag toiletten moesten schoonmaken, waterleidingen moesten aanleggen en kaartjes aan de deur verkochten, vonden we fantastisch. 2 jaar lang hebben we de tent gehuurd, tot de regelgeving voor tenten werd aangepast. Tegen die tijd vonden we toch een vaste plek: een klein theater met 170 stoelen in het centrum van de stad. Inmiddels zijn we uitgegroeid tot een jaarlijks terugkerend winterevenement en zijn we voorzichtig gaan toeren in de randgemeentes rondom Rotterdam.
En ben ik toch ook die Willem Ruis geworden.

Dave van der Wal
Presentator / performer / producent

Foto: Piet-Hein Out

Bericht delen

Wit konijn

Alleen zaten ze daar vol. Al snel realiseerde ik me dat ik ook bij de buren aan de slag kon en dan af en toe een kopje suiker kon lenen. Zo stond ik als verslaggever met de comrex van Radio Rijnmond in de uithoeken van de regio het nieuws te verslaan. Tot 8 oktober 2001.

Kroonprins Willem-Alexander en zijn verloofde Máxima maakten in korte tijd een ronde door Nederland om zichzelf voor te stellen aan het volk. In oktober was Zuid-Holland aan de beurt. Dat betekende dat er moest worden samengewerkt: radio- en tv-verslaggevers en zelfs de regionale omroep West werkten gezamenlijk om de dekking rond te krijgen. Alleen op deze manier kon de bezetting slagen. En zo kwam het dat ik, samen met een cameraman en een geluidsman, naar Dordrecht werd gestuurd, terwijl de rest zich ophield in het epicentrum van de dag, Gouda, waar het paar zou eindigen.

Eerlijk is eerlijk: ik had mijn tv-debuut anders voorgesteld. Maar daar stond ik dan, in Dordrecht. Omringd door een zee van oranje fans, historische ambachten en een rijke geschiedenis rond het Hof van Dordrecht. Aan het einde van het bezoek zou ik mijn materiaal met een motorrijder naar de regiebus op de markt in Gouda brengen.
Vlak voordat het bezoek erop zat, besloot ik, omdat ik nog iets miste, los van mijn cameraman, even tussen het publiek te gaan staan. Misschien leverde dat nog een leuk einde op voor mijn item. Terwijl ik me opstelde tussen de mensenmassa, arriveerde het gezelschap. Ik keek naar de overkant, waar de cameraman en geluidsman stonden. Twee duimen gingen direct de lucht in.

Met mijn 4-havo-Spaans vroeg ik Máxima hoe ze het bezoek aan Dordrecht had ervaren. “Fantastisch,” antwoordde ze, “en de mensen zijn erg vriendelijk.” Ik vroeg haar of ze nog een keer zou terugkomen. Daarop volgde een volmondig “Sí.” En daar hield mijn Spaans op – anders had ik haar waarschijnlijk moeten vragen waar je schone handdoeken kon krijgen voorbij het zwembad.
Het paar vertrok naar de volgende stad, en ik sprong achterop de motor naar Gouda. Ik wist dat ik goud in handen had: nog nooit had iemand Máxima pratend voor de camera gekregen.

Bij de regiebus aangekomen, deed uitvoerend producent Cees van der Wel de deur open. “Zo, was het nog wat?” vroeg hij.
“Ja, wel leuk,” antwoordde ik. “Veel ambachten, gezellige mensen. En aan het eind heb ik volgens mij ook nog een Argentijnse dame om een reactie gevraagd. Ik denk dat jullie er wel wat mee kunnen als sfeerverslag.”

Deur dicht. Met een kop koffie ging ik op de trap van de regiebus zitten. Een half uur later vloog de deur open. Ik werd in de armen gesloten door Cees.
“Welkom bij de tv, jongen!” zei hij enthousiast.
Vanaf dat moment hebben we samen vele avonturen beleefd. We maakten van de laatste loper bij de Rotterdamse Marathon een waar volksfeest. Maar die dag in Dordrecht leerde ik mijn belangrijkste les: hoe je ook naar een klus kijkt, als je hem eenmaal hebt aangenomen, ga je altijd op zoek naar een wit konijn.

Dave van der Wal
Presentator / performer / producent

Bericht delen