Losse handen
Met losse handen race ik op mijn stalen ros door de straten van Utrecht. In mijn oortjes Cowboy Carter. ‘Dance! Bounce on that shit, dance! Bounce on that shit, NO HANDS!’
Ik volg voor mijn studie Audio Visuele Media aan de HKU een minor De staat van de wereld. Bij de eerste les werd ons gezegd: ‘Je kan niet oplossen, maar wel bijdragen’. Nou, bijdragen, bijdragen, bijdragen!? Wat kan ik nou doen, de wereld verandert niet door mijn perspectief, gelukkig niet. Ik weet het ook niet, ik ben een plantje, een konijnenkeutel, een consumerend snotje dat door het universum zweeft.
Voor de minor besloot ik als bijdrage een documentaire te maken over een vrouw die níet wil bijdragen. Zij wil het oplossen, punt. Ze zal van de daken schreeuwen dat de staat van de wereld van geen kant klopt, tot ze erbij neervalt! Ik probeer de verhaallijn scherp te krijgen. Carry van Bruggen zegt: “In het gemoed van kunstenaars worstelt Jupiter, de schepper van orde en regelmaat, met Prometheus, de bestrijder van de status quo.”
Beyonce zet Ameriican Requiem in – “Can we stand for something? Now is the time to face the wind, Now ain’t the time to pretend, Now is the time to let love in.”
Lekker nummertje, Queen Bee. Ik zet mijn fiets op slot en denk: ja, in welk verhaal zit ik?
Hannah Swart
Documentairemaker en winnaar Gouden Regiohelden Award