Oh Daddy!

Ik praat met veel gepassioneerde mediamakers sinds ik ben gestopt als presentator van de middagshow op BNR Nieuwsradio. Ik wil verder kijken dan alleen radio en multimediale formats ontwikkelen. Want laten we eerlijk zijn, er worden nog steeds veel programma’s gemaakt speciaal voor één medium. En nee, geknipte fragmenten voor de socials tellen niet als tweede.

Daar komt News Daddy om de hoek. Zijn echte naam is Dylan Page, hij is 26 en heeft 17 miljoen volgers op TikTok. Daarmee is hij het tweede nieuwsmerk van het VK op TikTok. Alleen de Daily Mail moet hij nog voor zich dulden. En hoe? Hij maakt het nieuws niet kleiner, hij maakt het toegankelijker en persoonlijker. Daarbij schuwt hij geen grote onderwerpen als de uitbreiding van het Duitse leger of de dodelijke protesten in Tanzania. Gebeurt er iets, dan heeft hij binnen no time een goed gemonteerde video (met wat hulp van editors) vanuit zijn kleine neonverlichte studio. Meerdere keren per dag.

Doet hij dat op een traditionele manier? Nee. Hij dramatiseert het begin en maakt grapjes, maar vergeet de journalistieke basis niet. 60% van de jongeren haalt hun nieuws van social media (Bron NJI). In Nederland spreekt NOS op 3 die nog het meeste aan, maar een News Daddy hebben we niet. Dat is een grote kans voor nieuwsmerken als je het mij vraagt. Ook al moet die Nederlandse wel een andere naam kiezen. Want ‘Nieuws Pappa’ klinkt toch wat fout.

Kees Dorresteijn
Presentator, journalist en dagvoorzitter

Bericht delen

Undercover

Triomfantelijk toont hij de beelden in het SBS-programma Undercover Nederland. De rel is groot. “Ik was toevallig journalist, maar voor hetzelfde geld was ik een activist of terrorist geweest”, jubelt Stegeman met pretoogjes. Daarna is hij niet meer te stuiten. In een rats, kuch en bonen-uniformpje rijdt hij later breed lachend een terrein van Defensie op. Soldaat Švejk meldt zich! Even later rolt hij de poort uit met een ‘gestolen’ militair voertuig. Toedeloe! In ’t Harde laat hij op het militaire complex een nepbom achter. Mission Impossible is weer geslaagd. Hij toont aan dat de beveiliging bij Defensie zo lek is als een mandje.

De actie met de ‘nepbom’ gaat de Hoge Raad te ver. De boete van 4750 euro, die het gerechtshof hem heeft opgelegd, blijft staan. De nepbom zou een te zwaar middel zijn om zijn punt te drukken. Toch knallen er bij SBS6 champagnekurken, want het doel is bereikt, de aandacht rond deze rel en het programma is gigantisch.
Soms heeft zo’n undercoveractie wel een hoog ‘Kuifje-gehalte’. Op regulaire nieuwsredacties zijn ze er vaak te huiverig voor. Zo ook bij het RTL Nieuws. ‘Speel maar open kaart’, is het devies. ‘Eerlijk duurt het langst’. Hoofdredacteur Harm Taselaar krijgt spontaan rode vlekken in zijn nek als iemand oppert om zo’n ‘Operatie Stiekem’ op te zetten.

Toch komen ook de RTL-verslaggevers er soms niet onderuit. Het is 1 november 2012. In de media circuleren verhalen over misstanden in Thaise massagesalons. Dat zouden eigenlijk verkapte bordelen zijn waar onwettige seksuele handelingen worden verricht. Het zogenoemde ‘happy end’ waarbij de man aan het eind van een massage wordt ‘verwend’ is maar één voorbeeld.
U voelt hem aankomen. Met een leren tas, waarin een camera en geluidsapparatuur is verwerkt, word ik erop afgestuurd om de ‘proef op de som’ te nemen. Ik ben geen happy man. Met een wild kloppend hart stap ik op de Overtoom een massagesalon in en voer een dans macabre uit rond een Thais meisje aan de balie.

Ik heb namelijk geen idee hoe ik die tas moet houden om de cameralens op dat kind te richten en maak voor m’n gevoel de gekste sprongen. Ik ben bijna zestig jaar en behoor blijkbaar tot de gebruikelijke clientèle van deze salon. Het meisje heeft niks door. Ik vertel haar dat ik van mijn maten heb gehoord dat hier na elke massage een ‘happy end’ volgt. Het meisje knikt, maar houdt haar kaken stijf op elkaar. Dat schiet niet op. Ik zeg dat ik daar als ‘boertje van buuten’ wel reuze veel zin in heb! Het zweet druipt van mijn rug. Wat is dit erg!

Ik sta hier de boel zo verschrikkelijk te belazeren. Een Thais meisje met een gigantische overbeet stapt de ontvangstruimte in en hoort wat de wensen zijn. Ze knikt enthousiast en zegt iets onverstaanbaars. Het klinkt alsof ze een zak knikkers in haar mond heeft gekieperd. Toch meen ik te horen dat ze ‘ook op dát vlak wel goed voor me zal zorgen’. Bingo! De buit is binnen. Ik heb mijn quote.
Ik wil weg en zeg dat ik het parkeergeld nog moet betalen en ren als Kees van Kootens’ ‘Vieze Man’ het pand uit. Als ik even later omkijk, staan beide meisjes in de deuropening en kijken me verbaasd na. Op de redactie ‘blurren’ we de beelden van de twee Thaise vrouwen, die daardoor totaal onherkenbaar worden. Twee quotes zijn redelijk verstaanbaar. Case closed.
Maandenlang vragen collega’s me besmuikt hoe mijn ‘happy end’ is geweest. Ik huil bittere tranen. Undercoveracties, geef mijn portie maar aan Fikkie. Ik heb gezworen het nooit meer te doen.

Jaap van Deurzen
Spreker / dagvoorzitter / mediatrainer / voice-over

Bericht delen

Camjo

“Zou jij misschien even op de opnameknop van de camera willen drukken?” vraagt een Noorse televisieverslaggever vriendelijk. Hij staat vijf meter verderop tot aan zijn heupen in het modderige Mozambikaanse water. Hij is een camjo en wil per se op die plek zijn standupper opnemen tijdens de watersnoodramp in Mozambique. Maar als hij op die startknop wil drukken, zal hij toch uit de blubber moeten komen en dat is nog een heel gedoe in die zuigende modderplas. Ik help hem uit de brand en druk op de knop. “Tak så mycke!”

Zelf ben ik zó blij dat ik in het rampgebied op pad ben met een cameraman. Ik moet er niet aan denken om in mijn ééntje in een crisisgebied rond te banjeren met een camera, hoe klein die ook is.
Een paar jaar later kom ik daarvan terug. Bij het RTL Nieuws beginnen we enthousiast aan een experiment met camjo’s. Ik meld me vrijwillig aan. Met een middelgrote consumentencamera reis ik daarna voor RTL Nieuws de halve wereld af om reportages te maken. Natuurlijk werk ik liever met een cameraman, zeker in ramp- en oorlogsgebieden. Dat is gezelliger en veiliger.

Maar wanneer er minder risico’s zijn vind ik het heerlijk om camjo te zijn. Je bent je eigen regisseur en kunt gaan en staan waar je wilt. Met zo’n kleine camera val je veel minder op. Mijn interviews worden er ‘intiemer’ door en… je komt nog eens ergens. De hoofdredactie spaart namelijk klauwen met geld uit en zal een buitenlandse reis veel sneller goedkeuren.

Professionele cameramensen staan niet te juichen. “Het is een soort uitholling van mijn vak. Voor mijn camera tik ik bijna een halve ton af en zo’n digitaal ding kost nog geen tienduizend euro. Het verschil moet toch ergens in zitten? Ik denk dat kwaliteit op den duur toch zal winnen”, zegt wijlen cameraman Stan Storimans.
Natuurlijk zijn er ook risico’s. Tijdens de Olympische Spelen in Australië in 2000 ga ik in mijn uppie de achterstandswijk Redfern in. Ik wil de andere kant van Sydney laten zien. Ik word in de vervallen wijk gelijk overvallen door een groep drugsgebruikers. De zwaar verslaafde Aboriginals hebben niks te verliezen en plukken al mijn zakken leeg. Na gedane zaken zwaaien ze me nog net niet vriendelijk uit. Ik heb mijn eigen overval gefilmd. Ik ben 300 euro armer maar wel een verhaal rijker en ik ben nog heel.

Een jaar later heb ik minder geluk in de Noord-Ierse hoofdstad Belfast. We schrijven september 2001 in de arbeiderswijk Ardoyne. Katholieke meisjes, die op weg zijn naar de Holy Cross school moeten een piepklein stukje door de protestantse enclave Glenbryn lopen. De protestanten zien dat als een grove provocatie en beginnen stenen en flessen naar de meiden te gooien. De zaak escaleert als er op een dag een pijpbom wordt geworpen. Dat is een explosief in een metalen buis en een potentieel moordwapen. Zo’n zestig agenten raken gewond bij de daaropvolgende rellen. Vanwege de absurditeit van het conflict is het wereldnieuws. De redactie stuurt mij als camjo naar Belfast.
Als ik bij zonsondergang de rellen sta te filmen, krijg ik een grote kei op mijn kop. Met een diepe snee in mijn voorhoofd beland ik in een ziekenwagen. De protestantse relschoppers staan uitzinnig te juichen als ze de ambulance aan horen komen met gillende sirene.
Die avond doe ik vanuit een ziekenhuisbed telefonisch live verslag vanuit het Royal Victoria Hospital. De schade valt mee. De volgende dag mag ik vertrekken.

Het is het begin van het einde van het camjo-tijdperk. “We zijn er nu helemaal mee gestopt”, zegt hoofdredacteur Ilse Openneer van het RTL Nieuws. Er zitten toch te veel haken en ogen aan. Bovendien is niet iedereen gecharmeerd van de kwaliteit van het beeld en het geluid. Het experiment sterft een stille dood. Toch zal ik die periode nooit meer vergeten. Ik heb nergens spijt van. Sterker nog, ik beschouw mijn camjo-tijdperk als één van de hoogtepunten uit mijn dertigjarige carrière.

Jaap van Deurzen
Spreker / dagvoorzitter / mediatrainer / voice-over

Bericht delen

Verloren ztrijd

We zijn beiden op kruistocht naar de Heilige Taalstaat. Die tocht gaat nergens heen, maar speelt zich thuis af op onze driezitsbank. We zijn fanatieke taalliefhebbers. Dagelijks zitten we met broodjes vette vis voor de buis en notuleren.
Wordt u er ook zo gek van? Die krankzinnige angst van presentatoren om een harde ‘s’ uit te spreken. Ze zijn als de dood om te worden uitgemaakt als platte Amsterdammers, want die sissen er natuurlijk op los. (Zorry, zissen!)

De koers is gezakt met tien ‘prozent’, hoor ik een presentator brabbelen. “Zes jaar ‘zel’ voor Mohammed Huppeldepup”, zegt een ander. “Dit is hartritme-verstorende waanzin. Lul normaal!” schuimbekt Blond.
Dat is je reinste soldatentaal! Deze relatie heeft weer zin. Toch lijkt het erop dat we een verloren strijd voeren. Een gevecht dat ik al eens éérder heb verloren. Dat gebeurde in de jaren zeventig, toen de hele goegemeente ineens met zo’n hoge falsetstem ‘doei, doei’ begon te blèren bij het weggaan.

Ik vond dat toen tenenkrommende lariekoek. Zelf heb ik het nooit uit mijn bek kunnen krijgen. Maar doei, doei bleek een blijvertje en heeft zelfs een plek in de Dikke Van Dale gekregen. Het is overigens niet onze enige ergernis. Mijn bloeddruk schiet omhoog bij uitspraken als: ‘Toppie!’ ‘Helemaal goed!’ of ‘Hoe dan?’ En wat te denkón van gekkór, zekór en lekkór?!

Ik weet het. Ik maak me niet populair. Iedereen doet mee aan deze vermaledijde newspeak. Ik heb zelf ook boter op m’n hoofd. In de jaren ‘70 betrapte ik mezelf erop dat ik achter elke zin ‘weet je wel’ zei. You know? Via flagellatie heb ik mezelf tot de orde geroepen. Dagelijks even een kwartiertje de karwats over de eigen rug roetsjen doet wonderen.
En er is hoop. Soms weet een vreemde, dictatoriale macht wel raad met dit soort taalverloedering. Neem de dictator in het verre Tadzjikistan die nog niet zo lang geleden mediageschiedenis schreef. De Centraal-Aziaten zouden alle journalisten gaan straffen die te pas of te onpas ‘moeilijke’ woorden gebruikten. ‘Simpele’ kijkers en lezers zouden de hersenspinsels van al die reporters met een Tadzjieks mavo-diploma niet meer kunnen volgen.
Presentatoren kregen een boete van 180 euro als ze op de buis de kijkers zouden beledigen met woorden van meer dan drie lettergrepen. (Dit is geen geintje!) Leve de Tadzjieken. Wat een lef! Of het zover is gekomen dat mensen ook daadwerkelijk moesten dokken, weet ik niet. Maar het idee vind ik magistraal.

Dat boetesysteem zouden we één op één in de polder kunnen overnemen. Elke presentator of verslaggever die het nu nog waagt om de ‘s’ als ‘z’ en de ‘f’ als een ‘v’ uit te spreken, mag vinancieel gaan bloeden. Tsjakka! Boter bij de vis. Dat Stikstoffonds is op die manier zo gevuld. Want we zijn er nog lang niet.

“De partijen hebben bezloten om de problemen zamen op te lozzen”, zegt een verslaggever over het voorlopige akkoord tussen Jetten en Bontebal. Blond springt op en slaat een broodje makreel uit mijn fikken. “Noteer!”, brult ze.
We zouden heel graag een standbeeld oprichten voor de Tadzjiekse president Emomali Sjarifovitsj Rachmonov. Deze zuikerzoete zoeverein zit al sinds 1992 op de troon en is er met geen met honkbalknuppel meer vanaf te slaan. Het beeld moet ergens bij het Zentraal Ztation in Amsterdam komen te staan. Hoog op een zokkel met een uitkijkpunt. “Dat sou so mooi sijn, hè! Dan kenne die Amsterdammertjes so de son in ’t IJ sien sakken en het vuurwerk in de Arena sien!” So chill, awesome, man! Doei doei!

Jaap van Deurzen
Spreker / dagvoorzitter / mediatrainer / voice-over

Bericht delen

Stan

Volgend jaar is het alweer achttien jaar geleden dat Stan in de Georgische stad Gori om het leven komt. Het is de plek waar oud-dictator Stalin in 1878 wordt geboren. Op het centrale plein staat een levensgroot standbeeld van de omstreden Sovjetregent. Stan is het beeld op 12 augustus 2008 aan het filmen. Hij is er samen met correspondent Jeroen Akkermans om er een serie reportages te maken over de korte, maar felle oorlog tussen Georgië en Rusland.
Het conflict gaat over de opstand in de Georgische provincie Zuid-Ossetië waar veel etnische Russen wonen. Die willen zich graag aansluiten bij de autonome Russische deelrepubliek Noord-Ossetië. Desnoods met geweld. Als de Georgische president Micheil Saakasjvili de opstand van de rebellen neerslaat, vallen de Russen zijn land binnen. In vijf dagen tijd worden de Georgiërs in het gelid gebombardeerd. Eén dag voor de wapenstilstand wordt er een clusterbom op het plein in Gori afgeschoten. De bom explodeert in talloze kleine kogeltjes en maakt veel slachtoffers.

Stanislaus Norbertus Ida Maria Storimans, ‘Stan de Man’, is op slag dood. De door merg en been snijdende wanhoopskreet van Jeroen Akkermans echoot nog vaak door mijn hoofd: “Ach jochie, ach jochie!”
Stan is in medialand een gigant. Stan is de man die feilloos een Duitse pornoster uit de jaren zeventig kan imiteren. Stan is de man die in nep-Frans minutenlang een betoog kan houden waar geen touw aan vast valt te knopen, maar waarbij je toch denkt dat hij een Frans dialect spreekt. Stan is de man die om de haverklap het geluid van een gestrest varken nadoet. Hij weet dat ik dan kreupel lig van het lachen.

In augustus 2008 heeft hij absoluut geen zin om af te reizen naar Georgië. Hij vertrouwt het niet en heeft een vervelend voorgevoel. Toch wil hij het RTL Nieuws niet afwijzen, want dat is zijn grootste klant. Volgens zijn vrouw Marjolein doet Stan voor zijn vertrek de meest absurde dingen: “Hij heeft ’s nachts om 1.00 uur de lekke band van mijn fiets geplakt. Hij moest daarna zijn tas nog pakken, maar hij liep vooral heen en weer te drentelen. Zijn onrust sloeg op mij over. Ik heb nooit het gevoel gehad dat hem iets kon overkomen, maar dat had ik met de reis naar Georgië wél.”

De rest is geschiedenis. In het kielzog van voormalig minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen leg ik op 12 februari 2009, op verzoek van Stans’ vrouw, in Gori een bloemetje op de plek waar de bom is ingeslagen. De kogeltjes hebben een waaier van kleine gaten achtergelaten. Het lijkt alsof ik naar een geasfalteerd vergiet sta te kijken.

“Beschrijf Stan eens”, vraagt NOS-collega Kysia Hekster op het plein in Gori. Het is de enige vraag die ik ooit snikkend heb proberen te beantwoorden, maar ik kom er niet uit, want Stan is niet zomaar in een paar quotes te vangen.
Nooit is er iemand voor deze laffe oorlogsmisdaad veroordeeld. De Russen zeggen het boek ‘Stan Storimans’ te hebben gesloten. Gelijk hoor ik van bovenaf de bulderende stem van de ‘Gek uit Goirle’: “Nee oetlul, dat boek wordt helemaal nóóit gesloten! Begrepen? Ophoeren nou!” Ach jochie…

Jaap van Deurzen
Spreker / dagvoorzitter / mediatrainer / voice-over

*Mijn voordracht ‘Camera Loopt’ duurt anderhalf uur. In die tijd laat ik de reportages zien die mij de afgelopen dertig jaar het meest aan het hart zijn gegaan. Ook die uit Gori. Tegelijkertijd geef ik tekst en uitleg over het werken in crises-gebieden. Te boeken via: Blue Hawk Management

Bericht delen

Japie’s

Van wie?? vraagt u zich af als u mijn knollenhoofd ziet op de bijgeleverde foto. Moi! Weet u nog? Jaap van Deurzen, oud-verslaggever van het RTL Nieuws. Ik reisde dertig jaar lang naar bijna alle ramp- en oorlogsgebieden. U was óók dol op mijn ‘Japie’s’.
Dat waren stukjes die nergens over gingen. Zoals het verslag over het eerste geveilde vaatje haring, de eerste ‘mooi-weer-dag’ na een eindeloze tsunami van regenbuien. De jaarlijks terugkerende reportages over Tweede Paasdag waren legendarisch. (Sorry, iemand moet het zeggen. Be good and tell it!).

Ik zie nog de beelden voor me van al die chagrijnige mannen die mee moesten naar de meubelboulevard. Vilein stak ik een microfoon onder hun neus en vroeg ze of ze het een beetje naar hun zin hadden in Ikea. Het slechtste kwam in mij boven. Moeder de vrouw zat er wantrouwend naast. Ze keek hem bozig aan en ik hoorde haar bijna denken: ‘Wee je gebeente als je iets negatiefs zegt, vuile gannef.’

Op de RTL-nieuwsredactie vonden ze die stukjes wel geestig. Ik werd wel het slachtoffer van mijn eigen succes. Want als je één keer van een drol een gebakje hebt gemaakt dan mag je ze de rest van je leven blijven maken. Dat noemen ze een handtekening volgens oud adjunct-hoofdredacteur Pieter Klein, die ooit schreef:
‘Zaterdag keek ik naar de televisie. Ik was een beetje ziek. Ik dacht dat ik naar het RTL Nieuws keek. Maar opeens vroeg ik me af of ik hallucineerde en in een film van Fellini terecht was gekomen. Ik zag ergens een man die me deed denken aan Wallander, met zijn rug naar ons toe. Een oudere man, die zittend, stilletjes – en alsof het volmaakt normaal was – de zee dirigeerde, de symfonie van de zee. En de signatuur onder deze partituur was onze verslaggever Jaap van Deurzen. Als je het goed op je laat inwerken, is het volstrekt krankzinnig dat een reporter in een nieuwsuitzending de zee dirigeert. En dat je het ook nog normaal vindt. Natuurlijk is dat niet normaal, maar Jaap is de enige die zoiets doet, zoiets kán doen. Zoiets heet een handtekening. Het is uniek. En als iets uniek is, is het authentiek.’

Dit grenst natuurlijk aan ordinaire zelfbevlekking. Op dit soort stukjes zitten jullie de rest van de week natuurlijk niet te wachten. Maar een mooier compliment heb ik als verslaggever nooit meer gekregen. Misschien sla ik de plank wel mis, maar waar zijn de inventieve makers gebleven van die ó zo ‘licht verteerbare’ stukjes in het nieuws? Waar zijn de verslaggevers met een ‘handtekening’ die het lef hebben om humor in een nieuwsrubriek te gebruiken?
Zitten we daar niet echt meer op te wachten? Een kijker schakelt tenslotte in voor het nieuws en niet voor één of andere variétéclown. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op een gegeven moment ook dacht dat mensen me niet meer voor vol zouden aanzien. Gelukkig bleven ze dat wel doen, want ik maakte ook die ‘andere reportages’ in verre landen. Pff.
Toch denk ik nog wel eens terug aan mijn collega Peer Ulijn van het NOS Journaal. De beeldend kunstenaar maakte van zijn reportages visuele en tekstuele juweeltjes. Ik mis die soms wel. Ik zeg daarom: Laat de nieuwe Peer opstaan!

Jaap van Deurzen
Spreker / dagvoorzitter / mediatrainer / voice-over

Bericht delen

M.A.N.D.

Ik zie gelukkig ook wat anders. Kijk naar de genomineerden voor de Televizier-Ring: veel reality en talkshows, oftewel programma’s waarin mensen gewoon praten, lachen, ruzie maken, stilvallen. Geen hysterische montage, geen continue prikkels, maar verhalen. Echte mensen. Blijkbaar hebben we daar juist weer behoefte aan. Gewoon op de bank, achteroverleunen en kijken naar wat er tussen mensen gebeurt — zonder dat er elke drie seconden iets hoeft te exploderen.

Datzelfde streef ik altijd na in elke presentatie. Echtheid creëren naast het plezier in mijn werk overbrengen naar kijker en publiek. Als ik een event presenteer, dan presenteer ik dat samen met het publiek. Ik ben er voor hen, maar ze zijn er ook voor mij. Dan gebeurt er iets. En dan: plezier hebben.

Omdat ik geloof dat informatie beter beklijft door emotie. Je kunt technisch alles perfect uitleggen, maar zonder emotie blijft het niet hangen. Sterker nog: gaat er iets fout? Bonus! Dat zie ik als een cadeautje. Dan gebeurt er iets waar je mee kunt spelen. Vaak ook precies wat mensen in een zaal onthouden. Dat ene momentje.

Binnen Bright hebben we natuurlijk formats en tijdslimieten. Mijn eerste edit zit steevast rond de twintig minuten, waarna we teruggaan naar veertien en dertien minuten. Maar ik hanteer altijd één regel: 60% plezier en 40% inhoud. Het mooiste compliment dat ik ooit kreeg: “Ik heb niks met drones, maar ik zat toch tien minuten met een glimlach naar jouw video te kijken.”

Precies dát is wat ik wil. Juist daarom denk ik dat echte verhalen nu belangrijker zijn dan ooit. Jezelf laten zien. Niet alles kortknippen en gladstrijken. Want uiteindelijk draait media niet om algoritmes of formats, maar om emotie. Om wat er tussen mensen gebeurt.

Het is een gekke tijd waarin we leven. Maar het is óók een tijd waarin wij als makers, als presentatoren, als mensen in media het verschil kunnen maken. Door niet alleen zo snel mogelijk informatie over te brengen — maar door er gevoel in te stoppen. Want uiteindelijk blijft dat het belangrijkst.

Eric Bouwman
Presentator/dagvoorzitter, creative en tech-expert bij Bright.nl

Bericht delen

Musthaves voor de mediaprofessional

DJI Neo 2 – de meest waanzinnige drone van het jaar
De DJI Neo 2 is voor mij zonder twijfel de meest indrukwekkende drone van dit jaar. Dit ding smijt je ergens in je rugzak en is gewoon een Zwitsers zakmes voor nog geen 250 euro. Je hebt letterlijk nul kennis nodig: hij vliegt op de automatische piloot rondjes om je heen, maar je kunt hem ook als een Jedi met je hand besturen en daarna landt hij weer netjes in je hand. Wil je meer controle, dat kan met een controller. Alles in 4K. Twijfel je over wel of niet een drone? Dit is je moment.

ChatGPT Plus –My new best friend
Ik hoor mijn vriendin wel eens zeggen dat ik soms een relatie lijk te hebben met ChatGPT. Misschien dus niet verrassend: een betaald ChatGPT-abonnement. Inmiddels voelt dat heel normaal. Ik praat vaak met de assistent en kan zo vrij makkelijk mijn gedachten helder krijgen voor een script. Het scheelt me letterlijk tijd, maar houdt me ook creatief scherp.

Anker Prime 25K 165W – Mijn nerdy Powerbank
Nooit meer de angst dat je smartphone leeg is. Dit is de meest nerdy én handigste powerbank die ik ooit heb gebruikt. Ik heb ’m altijd bij me. Met twee ingebouwde USB-C-kabels, gecombineerd snelladen tot 165 watt en een display waarop je alles ziet: laadsnelheid, temperatuur en zelfs het aantal laadcycli.

Sony WH1000XM6 – de koptelefoon die mijn hoofd bijna niet verlaat
Tijdens lange calls wil je natuurlijk EN goed geluid EN goed verstaanbaar zijn. Dat zit wel goed met deze koptelefoon. Ik krijg daarnaast nooit last van de oorschelpen. Ook niet tijdens een uurtje in de gym. Batterijduur is lang zat en door de gesture controls op de oorschelpen hoef je ook niet de hele tijd je smartphone erbij te pakken.

Normaal vertel ik over tech op een event of richting een camera, leuk om het eens op deze manier te doen. Heb je er wat aan gehad of heb je een vraag? Stuur me een berichtje op LinkedIn. Fijne feestdagen allemaal.

Eric Bouwman
Presentator/dagvoorzitter, creative en tech-expert bij Bright.nl

Bericht delen

Word ik luier door AI

Ik neem je even mee in hoe ik ChatGPT gebruik op een manier die efficiënt is en je juist productiever maakt.

Zelf gebruik ik ChatGPT niet zozeer om teksten te produceren, maar als sparringpartner. Ik heb een betaald abonnement bij OpenAI en ben inmiddels wel een beetje verslaafd aan de interactieve spraakassistent. Voorheen kon de spraakassistent luisteren naar je vraag en antwoorden, maar je moest dan eerst het volledige antwoord afwachten voordat je verder kon spreken. Dat is tegenwoordig wel anders. Net zoals bij een gesprek met een mens kun je de assistent onderbreken. En dat maakt een wereld van verschil! Ga maar eens met iemand in gesprek en let eens op hoe vaak je elkaar onderbreekt. Geloof me, dat is vaker dan je denkt.

Het is ook veel beter om AI aan menselijke gewoontes aan te passen, dan omgekeerd. Als ik bijvoorbeeld via mijn Google Home nu een lampje wil aandoen, moet ik dat bijna in codetaal tegen Google spreken. “Okee Google, zet de hanglamp in de woonkamer aan”. Ook daar gaat AI, in de vorm van Google Gemini, binnenkort een grote rol in spelen. Dan kun je Google Home vragen om de lamp aan het plafond aan te zetten en dan weet-ie door AI dat het gaat om een hanglamp. Maar terugkomend op mijn interactieve spraakassistent van ChatGPT. Ik laat mijn assistent geregeld vragen aan mij stellen. En ik moet zeggen, dat is een echte AI-opener. (grapje)

Maar zonder dollen, de AI denkt letterlijk met mij mee om een ingewikkeld onderwerp te vertalen naar een visueel verhaal voor een video. Ik zat laatst een uur in de auto. Dan heb je beide handen aan het stuur en je ogen op de weg. Maar de gehele rit heb ik met ChatGPT gekletst over een idee voor een nieuwe video. “Hey Chat, stel mij 10 vragen om een beter beeld te krijgen over wat er in deze video naar voren moet komen.” “Oeh vraag 2 is een goeie, laten we daar even op doorgaan, want dat kan zomaar mijn intro zijn.” Natuurlijk moet je de output altijd goed controleren, maar dan is het een hele krachtige tool die je echt veel werk kan besparen.

Je kunt deze interactieve spraakassistent trouwens gratis, maar dan wel met limiet, gebruiken. Probeer het eens en je zult wellicht ook minder lui, maar zelfs efficiënter en productiever worden. Het is dat witte bolletje met die vier streepjes rechts onderin de ChatGPT-app.

Eric Bouwman
Presentator/dagvoorzitter, creative en tech-expert bij Bright.nl

Bericht delen