Herdenkingsbijeenkomst voor Bert Kremer

Bij die gelegenheid sprak Arthur Valkieser het volgende in memoriam uit dat op zijn verzoek hier wordt geplaatst:
‘Fijn dat we hier samen kunnen zijn om Bert te herdenken. Wat was Bert een bijzondere man en jongen. Ja, jongen, want hij is altijd jeugdig en ondeugend gebleven. Daarom werd hij ook Bertje genoemd. Bert was charmant, avontuurlijk en vindingrijk, eigenwijs en ook onafhankelijk, en zelfs wat brutaal soms – maar vooral rechtvaardig. Hij kon beslist niet tegen onrecht.

Ik heb Bertje leren kennen in 1978. We gingen met een team van vier man drie documentaires maken in Thailand voor de serie The Crazy World of Sports. Regie: Henny Budie, camera: Ron Kroon. Bert deed het geluid en ik was tweede cameraman. Ik was 24 jaar oud en het was geweldig om met die grote mannen te mogen werken. Nu zijn ze zijn er alle drie niet meer…..

Bert werkte in die tijd als geluidsman, onder anderen met Ron Kroon en Lajos Kalanos, en ik ging ook steeds meer met Bert samenwerken. Jullie kennen Bert allemaal, en jullie kunnen je voorstellen dat werken met Bertje een feest was. Altijd opgewekt, nooit moe – we waren een gouden team samen en we hadden succes. Regisseurs en reporters wilden graag met ons werken.

We leverden uitstekend beeld en geluid, en we werkten snel en met plezier. We konden elke dag wel twee keer geboekt worden. Omdat we steeds meer opdrachten kregen voor bedrijfsfilms, wat we minder leuk vonden en die langer van tevoren geboekt werden, verhoogden we ons dagtarief – maar daardoor kregen we nog meer aanvragen. We maakten daar grapjes over door te zeggen: “We zijn snel, slordig en toch duur.”

Altijd opgewekt, nooit moe – we waren een gouden team samen en we hadden succes

We hebben als camerateam samengewerkt tot ik eind jaren tachtig stopte met werken als cameraman. Bert was inmiddels al enige tijd in vaste dienst bij ons bedrijf en maakte de stap naar cameraman. Met zijn ruime ervaring ging Bert dat heel goed af en heeft hij een hele succesvolle carrière doorgemaakt als cameraman, met een Oeuvre Award als hoogtepunt.

Toch heeft Bert ook een hele moeilijke periode gehad in de jaren ’80 toen hij te veel dronk en dingen deed die niet goed waren. Ik heb toen een indringend gesprek met Bert gevoerd en verteld dat hij zijn leven moest veranderen, stoppen met drinken, omdat ik anders de samenwerking zou moeten beëindigen.

Bert heeft toen vele jaren lang geen druppel alcohol meer aangeraakt. Dat heeft zijn reputatie gered. Ik heb ook van dichtbij meegemaakt hoe de romance tussen Marijke en Bert weer opbloeide en groeide. Ze hadden elkaar weer gevonden en vormden samen een heel mooi en apart stel. We zagen elkaar in de jaren ‘90 bijna elke dag. Bert kwam dan bij me binnenlopen op kantoor, ongeacht wie er verder ook bij mij op bezoek was. Vaak rookten we dan een sigaretje en dronken een kop koffie. Geen directiekamer bleef gesloten voor Bert. Hij liep gewoon overal naar binnen en maakte een praatje. Bij de publieke omroepen en ook bij RTL en SBS.

In 2003 heb ik, na dertig jaar gewerkt te hebben in de media, ik mijn aandelen in UBF verkocht en ben ik andere dingen gaan doen. Maar onze vriendschap bleef en we zochten elkaar regelmatig op of we belden. Tot vorig jaar, toen Bert me niet belde op mijn verjaardag op 28 juni. We belden elkaar vanaf eind jaren ‘70 altijd op onze verjaardag. En toen ik Bert op 5 juli vorig jaar belde, nam hij niet op. Toen wist ik: het gaat niet goed.

Begin dit jaar ben ik bij Bert en Marijke op bezoek geweest in hun nieuwe schitterende woning in Soesterberg. Ze waren nog maar een schim van wie ze ooit waren. Bert was nog wel steeds Bert, maar niet meer die scherpe, gevatte jongen. Toch droeg hij de last van zijn ziekte met een nog steeds aanwezige positiviteit.
Als een vriend sterft, dan sterft ook een deel van jezelf. Wat blijft zijn de herinneringen en steeds als ik aan Bert denk, krijg ik automatisch weer een glimlach op mijn gezicht. Bert, dankjewel voor alles wat je voor mij en voor ons bij UBF hebt gedaan. Rust zacht’.

Bron: BM