Petra Grijzen wordt invalpresentator bij Nieuwsuur
Grijzen werkt nu als presentator en verslaggever bij het radioprogramma Nieuws en Co op NPO Radio 1. Ze zal haar radiowerk blijven doen, dat combineert ze met het werk bij Nieuwsuur.
“Dit is een mooie nieuwe stap waarbij ik het radiowerk met televisie kan gaan combineren”, zegt Grijzen. “Bij een redactie die qua onderzoeksjournalistiek tot de top behoort. Heel bijzonder dat ik me daar bij mag aansluiten.”
Joost Oranje, de hoofdredacteur van Nieuwsuur, is blij met de komst van Grijzen. “We weten bij de NTR natuurlijk door haar radiowerk al wat Petra kan”, zegt Oranje. “Ze is een ervaren journaliste en interviewer, met zowel radio- als tv-ervaring, en gepokt en gemazeld in de actualiteit. Petra past perfect bij Nieuwsuur.”
In het verleden werkte Petra Grijzen bij BNR, waar ze onder meer het programma Spitsuur presenteerde.
Maggé (31) is momenteel namens de NTR invalpresentator bij Nieuwsuur en te horen in het NPO Radio 1-programma Nieuws en Co. Hiervoor werkte ze jarenlang als presentator bij de Amsterdamse lokale omroep AT5.
In november stapt Maggé over naar de NOS en vanaf dan wordt ze een vaste presentator van het NOS Journaal. Ze heeft er zin in: “Ik kan niet wachten om dagelijks met het belangrijkste nieuws van de dag aan de slag te gaan. En dat ik dat mag doen voor de mooiste en grootste nieuwsredactie van Nederland is natuurlijk een enorme eer.”
Ook NOS-hoofdredacteur Marcel Gelauff is blij met de overstap van Maggé: “Ze is een belangrijke aanwinst door haar brede ervaring en veelzijdigheid. Saïda is een gedreven journalist en heeft bij AT5 en Nieuwsuur brede tv-ervaring opgedaan.”
De actualiteit heeft haar altijd geboeid en thuis in Nijmegen werd dat toegejuicht: haar ouders lazen twee kranten en zaten elke avond klaar voor het achtuurjournaal, soms zelfs voorafgegaan door RTL Nieuws, en de actualiteitenrubrieken. “Ten tijde van 9/11 merkte ik dat het nieuws me bovengemiddeld bezighield. Vrienden en klasgenoten schreeuwden van alles en nog wat, maar ik had de behoefte om eerst erover lezen voordat ik de discussie aanging.” Maggé overwoog nog even een studie politicologie, maar eigenlijk lag haar uiteindelijk keuze al die tijd voor de hand: de school voor journalistiek in Utrecht. “Een vriend van de familie werkte als redacteur bij NOVA en ik vond hem waanzinnig interessant: hij was onderdeel van waar het gebeurde. Hij was echt zo’n clichéjournalist – zo leef ik zelf overigens niet: overal lagen kranten, hij dronk voor mijn gevoel liters koffie en pafte non-stop. Door die blauwe sigarettenrook heen zag ik Teletekstpagina 101 openstaan en ondertussen trok hij een voorlichter door de telefoon.”
“Het is heel fijn als je op je achttiende allemaal mensen
tegenkomt die óók van nieuws en politiek houden”
De eerste twee jaar was de hbo-opleiding te licht naar de smaak van de ambitieuze Maggé. “We tikten alles wel aan, maar het was het allemaal net niet. Een beetje sociologie, een beetje antropologie, een beetje geschiedenis. Pas in de laatste twee jaar kon ik me inhoudelijk en praktisch meer verdiepen in de richting waarin ik interesse had, radio en tv. Het sprak me aan om met een team iets te maken en ik vond monteren heerlijk, het spelen met tekst en beeld.” Tijdens haar studententijd ontmoette ze mensen met dezelfde interesses. “Ik heb een geweldige vriendengroep uit Nijmegen waarmee ik nog steeds heel close ben, maar het is heel fijn als je op je achttiende allemaal mensen tegenkomt die óók van nieuws en politiek houden. En bier drinken! Sterker nog, het was voornamelijk bier drinken, ouwehoeren en dansen tot diep in de nacht. Maar ik heb daar wel echt vrienden voor het leven gemaakt. Tijdens het introductiekamp stampten we een talkshow uit de grond en een vriend van mij zette een soort collegetour op poten waarin een bekende journalist het hemd van het lijf werd gevraagd. Dat soort mensen zocht ik ook op. We freelanceten tijdens de studie, hielpen en stimuleerden elkaar.” Op school zat ze voor de allereerste keer ook vóór de camera. “Ik vond het leuk om te presenteren, maar was kritisch op mezelf en wist zeker dat het niet ging gebeuren. Binnenlandverslaggever, dat leek me een te gekke en haalbare baan.”
De Amsterdamse lokale televisiezender stond te boek als een heftige stage, maar haar docent dacht: echt iets voor Maggé. “Hij kreeg gelijk, het voelde meteen goed. Er zijn wanneer het gebeurt – mijn droombeeld van een carrière in de journalistiek – was daar zeker het geval.” De financiële situatie waarin AT5 toen al verkeerde, bood haar juist mooie kansen. “Ik mocht in mijn eerste week al op verslag en toen ze merkten dat het goed ging, werd ik bijna dagelijks op pad gestuurd. Ik werd onderdeel van de nieuwsredactie en na twee maanden vroeg de hoofdredacteur of ik wilde blijven freelancen. Dat kon ik goed combineren met mijn laatste studiejaar. Twee dagen AT5, en de rest van de week naar school. Redactie, verslaggeving en ook de websiteteksten deed ik, al paste dat laatste niet zo goed bij mij. Het líefst wilde ik naar buiten.”
Ze pakte alle kansen en was in haar element, tot haar ouders aan de bel trokken. “‘Maggé,’ zeiden ze, ‘alles leuk en aardig met die freelancebaan van je, maar je moet ook echt gaan afstuderen.’ Zij betaalden in de tussentijd nog steeds mijn collegegeld en ik ging zo op in mijn werkzaamheden bij AT5 dat ik mijn afstudeertraject vooruit schoof. Twee maanden zette ik alles stop om mijn diploma te halen.” Met succes, maar de beoogde terugkeer naar AT5 werd helaas gedwarsboomd. “Er kwam een mail vanuit de hoofdredactie: helaas, we kunnen per direct geen freelancers meer inhuren. Ik baalde als een stekker.” Toch zat ze niet lang bij de pakken neer. “Ik heb iedereen laten weten dat ik een baan zocht en nog geen twee weken later ging ik aan de slag als verwerker op de nieuwsredactie van RTV Utrecht. Een thuiswedstrijd, want daar woonde ik toen nog. Ik heb er maar kort gewerkt, want het was niet helemaal wat ik zocht.”
Redacteur bij BNN
“Na een half jaar riep ik opnieuw dat ik een baan zocht en zo kwam ik in 2011 bij BNN terecht, als redacteur van Spuiten en Slikken op Reis. Wij als redactie vonden die titel best klote, omdat we vaak op weerstand stuitten als mensen in het buitenland op ‘Spuiten en Slikken’ hadden gegoogeld. Voor deze variant maakten we héél andere reportages. Over het schoonheidsideaal in Zuid-Amerika bijvoorbeeld, waar hoogopgeleide vrouwen zich helemaal laten ombouwen omdat het hoogste doel in het leven een missverkiezing winnen is. Of over China, waar door de eenkindpolitiek een overschot is aan jongens en een tekort aan meisjes en de huwelijksmarkt één grote commerciële business is.”
“Op de dag van het ski-ongeluk van prins Friso
merkte ik dat ik het nieuws ontzettend miste”
Maggé was begin twintig en vormde samen met een leeftijdgenoot de voltallige redactie van de prijzige productie. “We waren overgeleverd aan het buitenland, waar ze niet altijd zo ruimdenkend omgaan met de media. We hadden veel hindernissen te nemen, maar we hebben zulke mooie verhalen gemaakt. Het deed me denken aan AT5, ook een jonge club: ga het maar doen. Als ik dat vertrouwen krijg, wil ik daar ook aan voldoen. Bovendien hielden we zoveel van het programma, dat we zelf ook niets liever wilden dan mooie afleveringen maken.” Dat het regelmatig een zenuwslopende productie was, kon ze goed behappen. “Als er stress is, ook met het laatste nieuws vlak voor een uitzending, neemt een soort kalmte mij over. Ik kan best gestrest zijn, maar niet op dat soort momenten. Als een uitzending in de soep dreigt te lopen, richt ik me niet op wat misgaat, maar op wat kunnen we doen, wat zijn de alternatieven?” Bij BNN werkte ze nog op de redactie van De week van Filemon, maar haar voorliefde voor nieuws trad langzaam maar zeker weer op de voorgrond. “Dat ik het nieuws ontzettend miste, merkte ik op de dag van het ski-ongeluk van prins Friso: in mijn eentje zat ik aan de buis gekluísterd.”
Terug naar AT5
Alsof ze het had aangevoeld, belde in die tijd de adjunct-hoofdredacteur van AT5. “Ze zochten een nieuwe presentator en dachten aan mij. Of ik een screentest wilde doen? Die vraag zag ik niet aankomen, maar het leek me superleuk om dat eens mee te maken en iedereen weer te zien. Dat ik het niet zou worden, leek me duidelijk. Er waren ook medewerkers van AT5 in de race, mooie vrouwen, goede journalisten. Merel Westrik begeleidde mij die dag en leende me nog even snel haar jasje; ik was allesbehalve tot in de puntjes voorbereid. Tot mijn grote verbazing kozen ze inderdaad voor een collega én voor mij.” Om te onderzoeken of ze überhaupt op haar plek zou zijn in de rol van presentator, stopte ze nog niet bij BNN. “Doordeweeks werkte ik bij BNN en in de weekenden bij AT5. Tot het na een jaar met elkaar ging botsen. Dan was ik tijdens een weekenddienst toch nog druk aan het bellen en regelen voor BNN en raakte de eindredacteur van de nieuwsuitzending – terecht – geïrriteerd. Uiteindelijk besloot ik voor AT5 te gaan, want dat leek het best bij me te passen en dat wilde ik verder uitzoeken.”
Contact maken
Op het moment van haar AT5-screentest voelde Maggé zich thuis in de televisiestudio, maar als ze er nu aan terugdenkt, proest ze het uit. “Ik heb het later nog een keer teruggekeken en ik vind het knap hoe hoofdredacteuren erdoorheen kunnen kijken. Het lezen ging op zich lekker en blijkbaar zag ze iets in me, want verder was ik een bang konijn in de koplampen, vind ik.” Wat dat ‘iets’ is, valt niet een-twee-drie uit te leggen.
“Je ziet wel meteen of iemand door de camera héén komt”
“Laatst had ik het erover met mijn hoofdredacteur nu, Joost Oranje. Hij kan altijd heel goed analyseren, maar zelfs hij had hier geen woorden voor. Het gaat om contact maken met de kijkers. Je ziet wel meteen of iemand door de camera héén komt, op een of andere manier.” Bij AT5 maakte Maggé verreweg de meeste tv-kilometers. “Het gezicht zijn van het nieuwsbulletin en mensen aan het eind van de dag vertellen wat er gebeurd is in de stad, vond ik een enorme eer. Daarnaast was ik volop in de gelegenheid om andere programma’s te presenteren. Van een opsporingsprogramma tot Het gesprek met de burgemeester, Straten van Amsterdam, In de stad, maar ook live-evenementen, zoals Koningsdag, Keti Koti en op het eind, heel droevig, het applausmoment voor de ambtswoning van Eberhard van der Laan.”
Ultieme droombaan
Vorig jaar september, op vakantie in Indonesië, voelde Maggé de onomkeerbare behoefte aan een volgende stap in haar carrière. “Presenteren én interviewen vind ik het allerleukst aan mijn vak, maar met dat totaalpakket een overstap naar landelijke televisie maken, schatte ik kansloos in. Ik zat midden in dat proces toen ik gebeld werd door Nieuws en co; er was een vacature voor presentator van De Bus. Ik ben een Radio 1-luisteraar, kende die rubriek goed en was meteen verkocht: elke dag een kwartier lang live interviewen op een plek waar het nieuws zich afspeelt, wow.” Na een proefuitzending viel de keuze op Maggé en nam ze afscheid van haar geliefde AT5. Tijdens haar inwerkmaand bij de NTR maakte ze kennis met Nieuws en co-collega Joost Karhof. Zijn plotselinge overlijden, op tweede kerstdag 2017, was de verdrietige aanleiding voor de zoektocht naar een nieuwe Nieuwsuur-presentator.
“Daarvan was ik me tijdens mijn sollicitatieprocedure zó bewust. En nog steeds. Ik zag hem een paar dagen voor zijn dood, ogenschijnlijk kerngezond wenste hij ons een fijne kerstvakantie. Het is heel tragisch en onwerkelijk.” Hoofdredacteur Joost Oranje had Maggé op de radio gehoord en kende haar nog van AT5; of ze misschien een screentest zou willen doen? “Helemaal van slag was ik. Hij had me gevraagd tegen niemand iets te zeggen, maar ik wilde het uitschrééuwen! Letterlijk een week ervoor zat ik met een vriendin in de kroeg en naar een paar glazen wijn vroeg ze naar mijn ultieme droombaan. Ik antwoordde onmiddellijk ‘Nieuwsuur presenteren’. Ik dacht: wie weet ooit, op een dag, over járen.” In een tweedelige procedure werd haar het vuur aan de schenen gelegd. “Deel één bestond uit teksten lezen in de studio en een interview met Europacorrespondent Saskia Dekkers over de afbraak van de rechtstaat in Roemenië. Voor deel twee schoof Ronald Plasterk aan – dat hoorde ik een paar uur van tevoren – om te praten over het referendum over de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Met Mathijs Bouman sprak ik over Unilever en collega Eelco Bosch van Rosenthal kroop in de rol van een Amerikaanse verslaggever voor een gesprek in het Engels.” Ze was dertig jaar en kreeg haar ultieme droombaan.
Blik verbreden
Het meest huiverig was Maggé voor de reactie van de redactie. “Het is een van de meest prestigieuze journalistieke programma’s en ik ben relatief jong, maar ik werd heel warm ontvangen. Dat zorgde ervoor dat ik vrij zelfverzekerd mijn eerste uitzending in ging. Dit is wat ik wil en alles viel op z’n plek. Natuurlijk, het is Nieuwsuur en het is een waanzinnige eer om daarvan een gezicht te mogen zijn, maar in de kern komt het op hetzelfde neer als wat ik bij AT5 deed of bij de radio doe. Overleggen met de redactie, samen een draaiboek in elkaar zetten, teksten tikken en het allermooist: gesprekken voorbereiden en voeren.” Ook de Nieuws en co-bus vertrekt nog een paar keer per week met Maggé aan boord. “Mijn wens was om mijn blik te verbreden, over de ring A10 heen. Ik wil het hebben over nieuwsonderwerpen die op dit moment spelen, waar dan ook. Voor de radio trek ik het land ín en interview ik mensen die je normaal gesproken níet hoort. Die verhalen uit de samenleving neem ik mee de televisiestudio in, waar ik juist de kans krijg om met deskundigen en beleidsmakers aan tafel te zitten.”
“Ik zie vooral veel verbeterpunten en op tv wordt ook nog eens alles uitvergroot”
Haar scherpe blik richt ze niet alleen op onderwerpen uit het nieuws, maar ook op zichzelf. “Ik kan goed luisteren en daarop inhaken: ik ratel niet mijn voorbereide vragenlijstje af, maar ben in staat om snel te schakelen als het gesprek daarom vraagt. Maar ik zie vooral veel verbeterpunten en op tv wordt ook nog eens alles uitvergroot. Een blik, een beweging, een woord, ik moet zo opletten wat ik doe. Er is veel ruimte voor feedback. Ik kijk uitzendingen terug met onder anderen Mariëlle Tweebeeke: in mijn ogen een van de beste interviewers die we in Nederland hebben, dus niet de minste coach. Het programma vraagt om een feitelijke, neutrale, maar ook kritische presentator waarvan de persoonlijkheid vooral niet te veel ruimte inneemt. We geven allemaal wel een andere schwung eraan, maar we mogen niet héél veel van elkaar verschillen. Je bent ondergeschikt aan het programma. Het is niet Tweebeeke of Maggé, het is Nieuwsuur.”
“Daarvan was ik me tijdens mijn sollicitatieprocedure zó bewust. En nog steeds. Ik zag hem een paar dagen voor zijn dood, ogenschijnlijk kerngezond wenste hij ons een fijne kerstvakantie. Het is heel tragisch en onwerkelijk.” Hoofdredacteur Joost Oranje had Maggé op de radio gehoord en kende haar nog van AT5; of ze misschien een screentest zou willen doen? “Helemaal van slag was ik. Hij had me gevraagd tegen niemand iets te zeggen, maar ik wilde het uitschrééuwen! Letterlijk een week ervoor zat ik met een vriendin in de kroeg en naar een paar glazen wijn vroeg ze naar mijn ultieme droombaan. Ik antwoordde onmiddellijk ‘Nieuwsuur presenteren’. Ik dacht: wie weet ooit, op een dag, over járen.” In een tweedelige procedure werd haar het vuur aan de schenen gelegd. “Deel één bestond uit teksten lezen in de studio en een interview met Europacorrespondent Saskia Dekkers over de afbraak van de rechtstaat in Roemenië. Voor deel twee schoof Ronald Plasterk aan – dat hoorde ik een paar uur van tevoren – om te praten over het referendum over de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Met Mathijs Bouman sprak ik over Unilever en collega Eelco Bosch van Rosenthal kroop in de rol van een Amerikaanse verslaggever voor een gesprek in het Engels.” Ze was dertig jaar en kreeg haar ultieme droombaan.