Verse verhalen glinsteren aan de horizon. Deze zomer draait Eleven warm. Voor Videoland heeft Eleven Koud in productie en het licht staat op groen voor Clan, een spannende grensoverschrijdende politiethriller in 2047. Nu alleen nog even een paar internationale co-producenten vinden…

Ze straalt. In Café Amsterdam, waar net een scenariobespreking voor Koud plaatsvond, heeft Chantal zichtbaar zin om mooie plannen in series en speelfims te vertalen. Chantal van der Horst verlaat Column Film van de TM Group – onderdeel van Newen, één van de grootste onafhankelijke productiehuizen van Frankrijk en tv-zender TF 1, waarvan ook Nederlandse partners als Tuvalu, CCCP, Pupkin en Sparx Media deel uitmaken – voor een avontuur op eigen benen.

Waarom nu?
“Ik kwam op een punt in mijn leven waarvan ik dacht: als ik het nú niet doe, dan doe ik het nooit meer. Ook omdat het vanwege de thuissituatie iets makkelijker kan, mijn kinderen zijn intussen 11 en 13, maar vooral vanuit de drang om het zelf te bepalen.”

Is Eleven een one-woman-band?
“Jazeker.”

Als producent beoordeel je plannen en bewaak je de continuïteit. Nu ben je zelf ideeënleverancier én budgetbewaker én speel je de hoofdrol in alle ontwikkelingsfases…
“Ik was al mijn eigen ideeënfabriek, ging ook vaak aan de slag met een plan van een ander of met de vertaalslag een boek. Maar ik begrijp je vraag: ik voel me vrijer. In werkelijkheid moest ik als managing director ook presteren. Het managen van een eigen bedrijf is wel complexer dan binnen een groep, omdat daar al paden zijn gebaand en zaken worden gefaciliteerd.”

Dit is een grote stap. Heb je een businessplan?
Korte stilte. “Ik heb eerst besloten dat ik deze stap moet zetten. Aan de andere kant, het is geen hogere wiskunde en er zijn veel mensen die me van goede adviezen willen voorzien. Ik merk dat ik een gunfactor heb. We zijn niet the cure to cancer aan het uitvinden. Het is een kwestie van veel werk verstouwen, het beest in de bek kijken.”

Eleven. Vanwaar de naam?
“Elf is mijn geluksgetal. Ik ben een pragmaticus. Als het simpel kan, houden we het simpeI. Ik keek naar Living, een fantastische film en zag op de aftiteling Number 9 Productions. Ik zie het nummer 11 echt elke dag ergens opduiken en ben ook op de elfde geboren.”

Is de wereld waarin jij actief wil zijn – tv, film en streamers – aantrekkelijker dan ooit vanwege het toegenomen aantal afzetkanalen?
“Zeker. Al is het altijd grillig. Wij waren een prachtige serie voor HBO Max aan het ontwikkelen en ineens waren ze weg. Tegelijkertijd denk ik dat de NPO nog wel even voortbestaat, waarvoor ik net De Stamhouder heb mogen maken. Na die serie dacht ik wel: wat is nu de volgende stap? Ik wil gewoon nog vijftien jaar knallen.”

“Crime is mijn guilty pleasure”

“Ik ben nu veel aan het ontwikkelen, neem de tijd om te denken, te lezen en te luisteren naar mensen, vooral omdat ik nu niet aan het draaien ben. Mijn smaak verandert niet. Rode draad in mijn werkzame leven blijft dat ik het interssant vind om dingen te maken waar veel mensen naar kunnen kijken. Iets produceren voor een select gezelschap is niet zo aan mij besteed. En daarnast is crime mijn guilty pleasure.”

“In deze fase gaat het alle kanten op in ontwikkeling: van een commerciële kerstfilm tot een niche-verhaal van een nieuwe jonge maker die je qua genre als arthouse kunt bestempelen, maar wat zeker geen arthouse serie gaat worden.”

Omdat jij aan de knoppen zit?
“Ja, dat hoop ik in ieder geval.”

Westenwind en Pietje Bell
“Ik begon ooit als productielder bij Westenwind bij Joop van den Ende TV Produkties, deed productie voor Pietje Bell en maakte de overstap naar NL Film. Na tien jaar vertrok ik naar Gijs van de Westelaken die kort daarna zijn bedrijf kon verkopen. Ik werd producent, al vrij snel kwamen de Fransen – Newen – bij de TM Group en raakte alles in een stroomversnelling. Maar Westenwind was de bron van dit alles. Ik vond dit LEUK. Het nomadenbestaan trok me aan.”

Eigen productiehuis
In je eigen persbericht zeg je onder meer: “Na bijna tien mooie jaren bij Column Film, waar ik met trots op terugkijk en geweldige producties heb mogen neerzetten met bevlogen professionals, zag ik nu de kans om een eigen productiehuis te starten.”

Op welke productie ben je met name trots. En waarom?
“Op De Stamhouder het allermeest. Zo intens, bijna acht jaar lang. Ik ben zo enorm trots op crew en cast, met name op regisseur Diederik van Rooijen. Het is een waargebeurd verhaal. Tijdens gesprekken met schrijver Alexander Münninghof hing ik aan zijn lippen en vroeg: ben je echt ontvoerd door je opa? Er was nog zo veel meer verhaal dan in het boek stond, zo ontdekten we. Dit leverde de lijn tussen Alexander en Ellen op. Door die geschiedenis vanuit hun ogen te bekijken, heeft het verhaal een nieuwe dimensie gekregen.”

Godsvermogen
“Het financieringstraject was complex. We hadden een miljoen nodig per aflevering. Dat bedrag is nu redelijk genormaliseerd, maar dat was vijf of zes jaar geleden echt een Godsvermogen.”

Ben jij een subsidietijger?
“Dat viel in dit geval wel mee. Omdat we geld vanuit het NPO Fonds kregen. Ik ben geen subsidietijger, maar ken de weg en weet wel welke potten beschikbaar zijn. Er zijn ook automatische loketten. Bovendien hebben we geld opgehaald uit Polen, waar ze net zoals in Nederland een economische maatregel hebben die vergelijkbaar is met onze Productie Incentive.”

“Dat voortraject was taai, maar dat vergeet je weer als het geld is opgehaald. Toen kwam covid en begon de ellende. En toen overleed Alexander, een mokerslag voor het project. Zijn levensverhaal. Zo heftig om dat te moeten verkroppen, maar uiteindelijk zijn we toch gaan draaien. Door covid zeer gefragmenteerd, het project heeft vaak stilgelegen. Alles was drama. Uiteindelijk was De Stamhouder alle tijd en energie dubbel en dwars waard, maar zo complex hoeft het ook niet meer…”

Is het nu een dankbare tijd om nieuwe projecten te ontwikkelen?
“Jazeker. Niet alleen omdat er ook technisch veel meer mogelijk is.”

Hoe kijk jij naar AI?
“Daar kan ik slecht mijn hoofd ´omheen´ krijgen. Eigenlijk hoop ik niet dat dit de toekomst is, want ik vind het doodeng. Als ik zie wat mijn kinderen al met Chat GPT kunnen… daar wil ik nog niet aan. Je voelt dat het moet, maar er zit een huivering in mij. Op het moment dat de geestelijk vader van zo´n AI-club zegt: dit hadden we beter niet kunnen uitvinden… Ik denk dat dit wel iets verder gaat dan de uitvinding van de mobiele telefoon. Als je mensen echt vervangbaar maakt, wat gaan wij dan doen? Mensen hebben ervaring. Of bagage. Dat heeft ook te maken met de mate waarin je zaken door de jaren heen beter kunt beoordelen. Ik loop dus nog met een boogje om AI heen.”

Koud bij Videoland
“De serie Koud is in productie gegaan voor Videoland, min of meer als spin off van de Argos-podcast De Moord op Patrick. Intrigerend verhaal. We zijn dat verder gaan ontwikkelen. Koud is een spannende achtdelige ensemble-serie over een groep studenten in Maastricht, die onder leiding van de geslepen vrouwelijke professor Mia een cold case team bijstaan in het oplossen van zaken die vaak vastliepen door tunnelvisie binnen het recherche-onderzoek. Onderlinge intriges. Relaties. Jonge studenten. Het is soms pijnlijk, confronterend en verdrietig, want we belichten ook de kant van nabestaanden.”

Schrijven en casten
“We zitten nu middenin de schrijffase. Ik kom net uit een scenariovergadering, we gaan nu beginnen met casten. Scenariste Karin van der Meer is de hoofdschrijver. Thomas Korthals Altes is de regisseur van de eerste afleveringen. Met zijn drietjes bepalen we de hoofdlijnen, dan gaan we van januari tot april draaien. Dit is de leukste fase, nu mogen we nog alles bepalen en bedenken om de mooiste serie te maken.”

“Dit is de leukste fase, nu mogen we
nog alles bepalen en bedenken”

Fantaseren
“Videoland zegt op basis van een paar parameters ´ja´, daarna zijn er nog duizend dingen in te vullen en kun je ´ins Blaue hinein´ fantaseren. Soms weet je een aantal zaken al snel. Dit wordt niet heel donker of hand-held gedraaid, dit wordt geen Moccro Maffia. Dit is niet voor twintigers, meer voor de doelgroep 35-40, zonder dat het oubollig moet worden. Sommige series zijn bij Videoland bedoeld als one-off. Als het een geweldige hit wordt, willen ze misschien door. Sommige series hebben meer potentie om langer door te gaan. Grey´s Anatomy kijk je ook niet voor het ziektebeeld van patiënten, maar of Meredith en McDreamy weer bij elkaar komen. Of hoe het met Christina gaat. Dat ensemble-deel is bij Koud de reden waarom je wil doorkijken, naast een ingrijpende cold case als rode draad die je wil blijven volgen.”

Clan
“De serie Clan is in preproductie: high-end drama, geschreven door Tijs van Marle, de bedenker van Mees Kees. Hij was al fantastisch, maar hij stijgt nu volledig boven zichzelf uit. In deze politiethriller laat een reeks rituele moorden de instabiele politieke situatie verder wankelen in het Nederland en Europa van 2050, waarin de maatschappij ongelijk verdeeld is op basis van DNA-onderzoek. Van Videoland hebben we groen licht gekregen voor de productie van hun deel, maar ik moet wel op zoek naar meer financiers, co-producenten in het buitenland. Er wordt nu gelezen. Ik hoop op drie grotere partners, anders vijf wat kleinere. Mylène Verdurmen van Videoland denkt mee in deze fase.”

Pre-productie is een rekbaar begrip. Hoe lang geef jij jezelf om Clan gefinancierd te krijgen?
“Dit moet in principe eind van dit jaar gefinancierd zijn. Wij zijn nu aan het shoppen naar co-productiepartners op basis van een heel pakket.”

Is het dan logisch dat je als eerste met RTL Duitsland praat…
“Ik heb dat niet als verplichting ervaren.”

Kun je ook met ZDF praten?
“Ja hoor, die keuze wordt mij niet opgelegd. Misschien wel bij Mylène, maar dat houdt ze dan bij mij weg. Videoland is blij met elke grote financier die het project sterker maakt.”

Is het voor Videoland cruciaal dat het in Nederland wordt gedraaid of is dat geen voorwaarde?
“Het hoeft hier niet gedraaid te worden, maar Videoland heeft een Nederlandse signatuur dus ik kan niet alleen Engelse acteurs casten.”

Videoland maakt deals door creatieven aan zich te binden en maakt ook First Look afspraken. Met jou ook?
“Nee, zo´n afspraak heb ik niet. En daar ben ik in deze fase ook niet aan toe. Vrijheid is een groot goed. Ik ben nu bezig met Simon de Waal aan het ontwikkelen, die wel een afspraak heeft met Videoland, maar niet exclusief voor hen hoeft te werken.”

Bij wie toets jij plannen?
“Het is vooral ervaring en eigen smaak. Als ík het niet wil zien, dan wil waarschijnlijk niemand het zien. Je kent en herkent trends, maar je moet ook je eigen verhaal blijven vertellen. Ik blijf niet ins Blaue hinein ontwikkelen. Als iets niet wordt verkocht, dan moet je ook durven doorstrepen.”

Hou jij ook rekening met het feit dat het niet gaat lukken?
Lachend: “Wat is dat nou voor vraag? Tuurlijk wel. Maar dan heb ik het geprobeerd en ga ik freelancen. Ik ga geen bedrijf meer leiden voor een ander.”

Maar jij hebt altijd elf seconden bedenktijd.
“Als het niet lukt, doeken we de tent weer op, maar daar ziet het met al deze mooie plannen niet naar uit. Ik hoef ook geen groot productiehuis op te zetten met twintig mensen in dienst. Die ambitie heb ik niet. Een, twee of soms drie producties per jaar is mooi.”

Is Eleven ook een knipoog naar het samenstellen van een droomelftal aan vakgenoten?
“Zeker. Met goede makers. Dat zit bij mij vooral in regisseurs en scenaristen, dat is mijn kernteam.”

Kan een zender ook aankloppen om een spelletje te laten produceren door Eleven?
“Zeker niet! En ook geen romantische comedy. Of horror.”

Wil jij dan ook dat Koud bijvoorbeeld op 11 november in première gaat bij Videoland?
“Nee hoor, meer dan een geluksgetal kan ik er niet van maken. Maar dat droomelfal – een team mensen bij wie ik me veilig voel, die zuiver op de graad en trouw zijn – neem ik zeker mee.”

Ben jij een controlfreak of kun je ook delegeren?
“Ik heb controle leren loslaten bij De Stamhouder. Bij uitvoerend producent Niko Post, die al honderd jaar ervaring heeft, kon ik het met een gerust hart uit handen geven. Wij denken hetzelfde. Als die klik er is, laat ik het los. Zo af en toe werd het wat pittiger, en dan belde hij, meestal op onchristelijke tijden en zei dan: “Met Niko. Zit je?”

In sappig Brabants: “Hoe graag wilde jij eigenlijk die stoomtrein Chantalleke? Ik heb ze met de rug tegen de muur gezet en wat denk je? Die trein is nu nog duurder geworden!” Tja, dan moet je het gewoon oplossen.”

Kan het met alle projecten, die dwars door elkaar heenlopen, chaos zijn in jouw hoofd?
“Nee, dan functioneer ik niet. Als ik chaos heb, ga ik zitten, lijstjes maken en werk het weg. Ik wil structuur hebben.”

Heb jij overal lijstjes liggen?
“Ja, boodschappenlijstjes. To-do-lijstjes. In mijn computer. Mijn leven bestaat uit lijstjes.”

Waar wil je met Eleven staan over drie jaar? Droom eens hardop…
“Ik ben in de opstartfase, maar op termijn lijkt mij twee producties per jaar mooi. Het is ook een kwestie van plannen. Tot nu toe gaat het goed en zie ik co-produceren als toegevoegde waarde, waarin je gaandeweg het productieproces ook blijft leren. Je moet samen door die deur om het project haalbaar te maken zodat het tot een succes kan uitgroeien.”

Waar ligt jouw kracht? Of beter: wat hoor jij terug van anderen?
Stilte. “Ik hoor terug dat ik lever zonder gezeik. Ik hou me aan afspraken en houd al het gezeur weg bij omroepen, streamers of financiers. Dat vindt men prettig. Ik fiks het en houd mijn mond. Dát is mijn vak.”

Chantal van der Horst, tot voor kort werkzaam als managing director en producent bij het Amsterdamse Column Film, heeft 25 jaar ervaring in productie voor dramaseries, speelfilms en documentaires. Voor Column Film werkte Chantal voor NL Film. Haar laatste producties waren De stamhouder (AVROTROS), Incognito (Videoland), bioscoopfilm Jackie en Oopjen (Just Entertainment), Grenslanders (AVROTROS) en film Patser (Dutch Filmworks),

Bron: BM
Foto´s: Bram Wilems, Dinand van der Wall