HARM TV: Loretta’s luiaard
De eerste Loretta in mijn leven was de wannabe countryzangeres Loretta Haggers in de satirische soapserie Mary Hartman Mary Hartman midden jaren 70. Ik kon er ademloos naar kijken en diep van genieten. De naam Loretta kreeg voor altijd een gladjakkerige rhinestone-glans. Zo leek het.
En toen was daar ineens in 1989 Loretta Schrijver: open, oprecht, warm en goedlachs. We zijn elkaar vaak tegen het lijf gelopen en het was meestal bijzonder, al kwam het soms niet verder dan: “Vind je dit een leuke blouse? Of lijk ik 10 jaar ouder?”
Op 13 oktober 2012 was ze te gast in Dit Was Het Nieuws en een paar jaar eerder, in 2008, hadden we samen voor Teleac de serie Op z’n Spaans gemaakt met als hoogtepunt een duo-presentatie in Sevilla. Het was 44 graden en ik was permanent doorweekt, maar droogde in de brandende zon ook snel weer op met steeds nieuwe en grotere zoutkringen in m’n oksels en over m’n hele donkerblauwe shirt als gevolg. Tot de producer bedacht dat ze me voor elke take zeiknat ging afsponsen, zodat de zoutkringen verdwenen. Doorweekt egaal blauw is ook een kleur. Loretta kreeg de slappe lach en ik heb nog nooit zoveel takes nodig gehad voor 5 zinnetjes tekst.
Alleen van slangen
moest ze niets hebben
Nog een jaar eerder gingen we samen voor het RTL-programma Surving Nature: Cowboys and Angels naar het Amazonewoud in Brazilië. Allebei ambassadeur van het Wereld Natuur Fonds, allebei dierenliefhebber. Loretta sprak onderweg haar dieptewens uit: ze wilde niets liever dan een luiaard zien in het wild. En alle andere dieren waren ook fijn. Alleen van slangen moest ze niets hebben.
Diep in de nagenoeg ongeschonden jungle van Acre kwamen we aan bij een eco-lodge. We sliepen met z’n allen op een grote slaapzaal en het enige huisje met wat privacy gunden we aan Loretta. Dankbaar duwde ze de deur verder open, stapte elegant naar binnen en kwam meteen weer met een harde gil naar buiten. Op de mat lag een gigantische, keurige opgerolde slang. Het was een voorbode van wat zou komen.
Halverwege onze reis hebben we nog een speciale luiaard-safari gedaan. Het was meer dan 50 graden Celsius en de gids verklaarde ons voor gek. Niet te vinden natuurlijk. Op de laatste dag ging Loretta met een snelboot terug naar de hoofdplaats om haar laatste opdracht te doen. Wij gingen met een veel langzamere plof-plof-plofboot over een eindeloos meanderende rivier in een allesverdrukkende hitte.
Tot één van de schippers naar het water wees en riep: “Preguiça! Preguiça!” (wat zo’n beetje klonk als Bregissa! Bregissa!) Ik tuurde over het oppervlak en zag een harig dier traag door het water bewegen. Geen idee waar ik naar keek, maar toen het vlak langs de boor gleed, zag ik het: het was een zwemmende luiaard. Uiterst zeldzaam. Zie je nooit.
Bij aankomst in ons hotel zei ik tegen Loretta dat ze even moest gaan zitten omdat er wat heftigs was gebeurd. Haar eerste reactie was: “Is m’n hond dood?” Dat was gelukkig niet zo. Toen vertelde ik van de luiaard. Ze keek me verbijsterd aan, slaakte een kreet en moest huilen.
Harm Edens
