Mijn andere baan

Rond half zeven bepaalt Soy (bijna twee) dat de dag is begonnen. “Mammie!” roept hij dan vijf keer – voor de zekerheid. En dan begint het ochtendritueel. Soms is er nog tijd voor een boekje. Dan kan mijn vriendin Maaike nog héél even rustig wakker worden. Daarna wil Soy steevast zijn grote zus Rosie (4) wakker maken.
Maaike en ik hebben onze vaste taken. Ik kleed Soy aan, poets zijn tanden. Maaike doet dat bij Rosie. Maaike blijft vervolgens boven, maakt zich klaar voor werk. Ik neem de kinderen mee naar beneden, waar de boterham-onderhandelingen beginnen.

De avond ervoor hebben we de bordjes en bekers klaargezet. Het brood ligt te ontdooien in een ‘zipzakje’ op het aanrecht. De schaar ligt ernaast, want Soy weigert korstjes. Bovendien zit ie – na een lange appelstroopfase, nu in zijn pindakaasfase. Rosie wil altijd zelf haar beleg uit de koelkast of lade halen, en verrast me steeds weer met haar gevarieerde keuzes.
Terwijl beide hun boterhammen eten – Rosie zingt en eet meestal tegelijk, Soy plet zijn boterham graag met zijn bord – kam ik hun krulletjes. Die van Rosie met veel geduld, die van Soy zonder moeite. Ondertussen vult Maaike Rosie’s broodtrommel en fruitbakje voor school. Ik worstel Soy in zijn schoenen en doe een poging de juiste jas te kiezen. Hij is nogal kieskeurig. En houdt van klimmen, op mensen, op tafels, maakt niet uit.

Wat helpt, is dat ons huis na maanden verbouwen eindelijk weer leefbaar is. Ons vorige huis net tip top in orde, besloten we vorig jaar dat er nog wel een verhuizing bij kon. Little did we know van het leed dat verbouwen heet. Maar we overleefden het – en onze relatie ook.
Maaike en ik zijn inmiddels acht jaar samen. We leerden elkaar kennen in de sportschool en vormen nu een gezin met onze twee boefjes. We droegen allebei één kind, en besloten dat ik hun ‘mammie’ zou zijn en Maaike hun ‘mama’. Ze kregen beiden mijn krullen, haar achternaam. Een beetje van haar, een beetje van mij.

Tegen de tijd dat ik Rosie naar school heb gebracht en Soy eindelijk zijn middagslaapje doet, heb ik er al een halve werkdag opzitten. Alleen heet het dan geen ‘werk’. Er is geen functietitel voor boterham-onderhandelingen en peuterworstelen. Maar wie dit ook doet, weet: dit is misschien wel de meest veeleisende baan van allemaal, maar dan met salaris in de vorm van liefde.

Whitney Janssen
Journalist en presentator van de live explainer bij EenVandaag

Foto: Nico Kroon