Met papa naar de voetbal

Aangekomen bij het stadion zet ik mijn spullen klaar en spreek ik diverse mensen aan over de wedstrijd. Want een topper tegen AZ verdient natuurlijk aandacht. De gekste voorspellingen worden gedaan: ‘7-0’, ‘7-1’ en ‘4-3’. Na het goede resultaat tegen Feyenoord zit het glas duidelijk halfvol.

Dan stap ik weer op de fiets en denk ik terug aan hoe het vroeger was. Bezig zijn met voetbal, dag in dag uit. Voetbalgames spelen en zélf het commentaar doen, want Nederlands commentaar was er nog niet. Met vrienden discussiëren over welk team en welke speler nou het beste is. Zelf ook een balletje trappen, stiekem dromen van profvoetbal en bij de amateurs gecoacht worden door mijn vader. Daar is de passie voor ‘het spelletje’ ontstaan, geërfd van mijn vader die mij al op jonge leeftijd alles leerde en zelf ook uit een voetbalfamilie kwam.

Terug naar het heden. Op de redactie is het rustig in het weekend, ideale omstandigheden om in alle rust een video te monteren. Een halfuur voor de wedstrijd post ik de video en gaat de livestream aan. Luisterend naar de sportcollega’s die verslag doen vanuit het stadion kijk ik de wedstrijd. De fragmenten van de goals monteer ik tot een korte video die na afloop van de wedstrijd online komt.

Uiteindelijk geen goals, bloedeloos 0-0. Maar wel 90 minuten lang diezelfde gezonde spanning. Die van een aantal jaar geleden, toen ik als klein jochie naast mijn vader in de auto zat. Nu weer, met gezonde spanning ieder weekend. Op naar weer een nieuw sportavontuur. Bijna net zo leuk als zelf prof zijn.

Emiel Versteeg
Social sportverslaggever RTV Utrecht