Japie’s

Van wie?? vraagt u zich af als u mijn knollenhoofd ziet op de bijgeleverde foto. Moi! Weet u nog? Jaap van Deurzen, oud-verslaggever van het RTL Nieuws. Ik reisde dertig jaar lang naar bijna alle ramp- en oorlogsgebieden. U was óók dol op mijn ‘Japie’s’.
Dat waren stukjes die nergens over gingen. Zoals het verslag over het eerste geveilde vaatje haring, de eerste ‘mooi-weer-dag’ na een eindeloze tsunami van regenbuien. De jaarlijks terugkerende reportages over Tweede Paasdag waren legendarisch. (Sorry, iemand moet het zeggen. Be good and tell it!).

Ik zie nog de beelden voor me van al die chagrijnige mannen die mee moesten naar de meubelboulevard. Vilein stak ik een microfoon onder hun neus en vroeg ze of ze het een beetje naar hun zin hadden in Ikea. Het slechtste kwam in mij boven. Moeder de vrouw zat er wantrouwend naast. Ze keek hem bozig aan en ik hoorde haar bijna denken: ‘Wee je gebeente als je iets negatiefs zegt, vuile gannef.’

Op de RTL-nieuwsredactie vonden ze die stukjes wel geestig. Ik werd wel het slachtoffer van mijn eigen succes. Want als je één keer van een drol een gebakje hebt gemaakt dan mag je ze de rest van je leven blijven maken. Dat noemen ze een handtekening volgens oud adjunct-hoofdredacteur Pieter Klein, die ooit schreef:
‘Zaterdag keek ik naar de televisie. Ik was een beetje ziek. Ik dacht dat ik naar het RTL Nieuws keek. Maar opeens vroeg ik me af of ik hallucineerde en in een film van Fellini terecht was gekomen. Ik zag ergens een man die me deed denken aan Wallander, met zijn rug naar ons toe. Een oudere man, die zittend, stilletjes – en alsof het volmaakt normaal was – de zee dirigeerde, de symfonie van de zee. En de signatuur onder deze partituur was onze verslaggever Jaap van Deurzen. Als je het goed op je laat inwerken, is het volstrekt krankzinnig dat een reporter in een nieuwsuitzending de zee dirigeert. En dat je het ook nog normaal vindt. Natuurlijk is dat niet normaal, maar Jaap is de enige die zoiets doet, zoiets kán doen. Zoiets heet een handtekening. Het is uniek. En als iets uniek is, is het authentiek.’

Dit grenst natuurlijk aan ordinaire zelfbevlekking. Op dit soort stukjes zitten jullie de rest van de week natuurlijk niet te wachten. Maar een mooier compliment heb ik als verslaggever nooit meer gekregen. Misschien sla ik de plank wel mis, maar waar zijn de inventieve makers gebleven van die ó zo ‘licht verteerbare’ stukjes in het nieuws? Waar zijn de verslaggevers met een ‘handtekening’ die het lef hebben om humor in een nieuwsrubriek te gebruiken?
Zitten we daar niet echt meer op te wachten? Een kijker schakelt tenslotte in voor het nieuws en niet voor één of andere variétéclown. Ik moet eerlijk toegeven dat ik op een gegeven moment ook dacht dat mensen me niet meer voor vol zouden aanzien. Gelukkig bleven ze dat wel doen, want ik maakte ook die ‘andere reportages’ in verre landen. Pff.
Toch denk ik nog wel eens terug aan mijn collega Peer Ulijn van het NOS Journaal. De beeldend kunstenaar maakte van zijn reportages visuele en tekstuele juweeltjes. Ik mis die soms wel. Ik zeg daarom: Laat de nieuwe Peer opstaan!

Jaap van Deurzen
Spreker / dagvoorzitter / mediatrainer / voice-over