De Grannies waren bij ons in huis!

Deze groep vriendinnen komen als een wervelstorm binnen en ik moet eerlijk zeggen, ik was starstruck toen ik ze voor het eerst tegenkwam. De Grannies kennen elkaar al zo lang dat het idee van vriendschap soms vanzelfsprekend lijkt. Toch besef ik dat die gedachte juist de valkuil is. Vriendschappen die zich vanzelf ontwikkelen, mogen niet vanzelfsprekend worden, want de waarde van een vriendschap wordt pas echt duidelijk wanneer iemand, zelfs voor even, uit het plaatje verdwijnt.
En dat is ook de Grannies overkomen. Jocelyn, de motor van de groep is vorig jaar plots overleden en de vriendinnen moesten zich herkalibreren. Hoe ga je om met een verlies van iemand die zo vanzelfsprekend in je leven hoort?

De ontmoeting met de Grannies deed me ook nadenken over mijn eigen vriendschappen. Mijn vrienden die ik het langst ken, ontmoette ik in het theater. We waren pubers die onze zomervakanties vulden met tekst leren en repetities in plaats van met zon, zee en vakantie. De enige zon die wij zagen, werd gecreëerd door het toneellicht op het podium en die periode creëerde een band die sterker was dan we ons toen konden voorstellen.
Gesprekken over repetities ontwikkelden zich later tot gesprekken over de toekomst en langzaamaan vervlochten onze levens zich met elkaar. Hoewel onze professionele paden inmiddels gescheiden zijn, blijft die vriendschap. En tot mijn eigen verbazing (en een beetje schrik) realiseer ik me nu dat we elkaar al meer dan dertig jaar kennen.

Valentijn Driessen zei onlangs in De Perstribune op NPO Radio 1: “Ik heb eigenlijk geen vrienden. Verjaardagen hoeven voor mij ook niet. Er komt bij mij ook niemand over de vloer. Ik heb wel in vriendengroepjes gezeten en zo, maar dat ging nooit heel ver.”  Ik kan me voorstellen dat je geen zin hebt in de sociale verwachtingen die vrienden hebben, de feestjes van jengelende kinderen en het gedoe van mensen om je heen. In het verlangen naar rust en ruimte kan het ontworstelen aan die sociale druk een bevrijding zijn.

Ik realiseerde me dat het feit dat Driessen geen vrienden heeft, niet hoeft te betekenen dat hij eenzaam is. Misschien is hij eerder iemand die zijn sociale kring klein houdt of zelfs kiest voor momenten van solitair geluk. In een tijd waarin sociale netwerken en virtuele vriendschappen de norm lijken, is het goed om te realiseren dat vriendschap voor iedereen een andere waarde heeft. Driessen toont ons dat je prima gelukkig kan zijn zonder de constante aanwezigheid van vrienden om je heen.

Maar toch, vriendschap is voor mij meer dan de foto’s op socials, de agenda’s op elkaar afstemmen om elkaar te zien en gehaast in een volle Intertoys cadeautjes kopen omdat je de verjaardag van de kinderen van vrienden vergeten bent. Het is fundament dat me stut wanneer ik struikel, de relativerende lach als zwelg in mijn eigen problemen, die eigenlijk niet zo groot blijken te zijn en een spiegel die me helpt om mezelf beter te begrijpen.
En als ik het voor elkaar krijg om mijn vriendschappen net zo lang te behouden als de Grannies, prijs ik mezelf meer dan gelukkig, want ik geloof niet dat ik gemaakt ben voor solitair geluk.

Jörgen Tjon A Fong
Cross Mediaal Eindredacteur Omroep MAX

Foto: Harmen de Jong