Jos Budie eert Guus Verstraete
woensdag 17 januari 2018

Jos Budie eert Guus Verstraete

De schok binnen de televisiewereld is enorm. Zoveel warmte op Facebook; ongeloof ook. Sinds afgelopen vrijdag zoeken bij talloze producties op de studiovloeren medewerkers troost bij elkaar.

De sterren, de technici, de cameramensen, geluid, toneel. Honderden hebben verdriet. Toen ik mijn vrouw voorzichtig belde met het vreselijke nieuws, sprak de lange stilte aan de andere kant van de lijn boekdelen. Want Guus is echt overleden…

Beste Guus,

Als jij de Soundmixshows op deze manier blijft regisseren, kan ik er wel mee ophouden.

Hartelijke groet,
Jos

Ergens in 1993 vond ik het nodig om deze brief schrijven. Wederom was duidelijk wat een groot regisseur Guus Verstraete was. De rest kon slechts op afstand volgen.

Lang geleden stond ik met bewondering te loeren naar de reportagewagen achter het Olympisch stadion. Een half uur voor een interland stonden in de deuropening boven aan de trap twee giganten elkaar te begroeten en hartelijk op de schouders te staan. Guus en Martijn Lindenberg. “Natuurlijk kennen die elkaar en natuurlijk zijn dat maatjes,” dacht ik. “Wat een televisiegeschiedenis toen al bij elkaar.” Jammer dat er nog geen fotograferende mobieltjes bestonden. Ik zou het plaatje hebben gekoesterd.

Maar dat was meer dan 25 jaar geleden. En na die tijd is Guus alleen maar doorgegaan. En voortdurend beter geworden. Alle grote shows van Nederland kwamen onder zijn leiding. Grote televisieacties, als de waardige Rwanda-uitzending in 1994 en megashows als de Europese Soundmixfinale, het Nationale Songfestival in Ahoy, 1-2-3-Shows, Wedden Dat en natuurlijk Ron’s Honeymoonquiz, de Sterrenshow en Surprise Shows.

Daarnaast al die Andre van Duin Shows, niet alleen op televisie maar ook in het theater. Vervolgens sloot Paul de Leeuw Guus in zijn hart en gezamenlijk maakten ze een fantastisch serie programma’s om uiteindelijk ook nog de inmiddels beroemde 24 uurs tv-marathon te volbrengen. Ongelofelijk dat Guus, toen al boven de zestig, zoveel energie had om zijn ploeg 24 uur lang te leiden. Maar hij werd dan ook op handen gedragen.

Guus Verstraete had verstand van de basis van televisie maken. Hij wist hoe het moest. Hij beheerste het spelletje en sprak de taal. Met zijn geweldige gevoel voor theater zorgde hij er vervolgens voor dat de staging, de setting van de scènes in de show, perfect was.

Daarbij was Guus een meester in de omgang met zijn ploeg. Werkelijk iedereen ging voor deze geweldenaar door het vuur. Zijn enthousiasme, zijn humor en zijn betrokkenheid maakten dat het allerbeste in zijn medewerkers naar boven kwam. En Guus kon met zijn bijzondere gevoel voor timing al die aangedragen talenten bundelen en gebruiken.

Heel veel talenten gaf hij op die manier de aansporing om zich te ontwikkelen en de door hem geboden kansen met beide handen aan te pakken. Ook daarom zal het nog jaren duren voor de directe invloed van Guus op het Nederlandse televisie maken is verdwenen.

Een enkele keer luisterde ik wel eens stiekem mee op de intercom. Bij Una Voce Particolare werd ik getroffen door de manier waarop Guus zijn ploeg aanspoorde. “Kom ie aan, Ief…” Dat klonk zo lief en hartelijk, dat ik meteen begreep dat Ivo Palmen, eerste cameraman, vervolgens met hart en ziel zijn allermooiste shot zou gaan geven en dat na de opname de voltallige ploeg zich even in de regie verzamelde om samen met Guus een aantal opnamen terug te kijken.

Hij kon zich opblazen, zijn stem verheffen, ging soms staan en wild met zijn armen zwaaien, maar daarna was hij weer de man met humor. Ik verbaasde me daar bij Una Voce nog een keer. Opeens klonk het over de luidsprekers: “Ja dames en heren , hier komen de winnende bingonummers. G-18. I-26…”

Ik was altijd bang dat de concentratie zou verslappen tijdens een stopje in de opnamen en dat ik dat op mijn bord zou krijgen. Dus weinig humor bij mij en krampachtig geconcentreerd proberen te blijven. Guus had dat niet nodig. Hij maakte veelvuldig gebruik van die knop links op het intercompaneel vlak voor hem. Als hij die knop indrukte, was hij luid en duidelijk overal te horen. Niet alleen in de oortjes, maar ook vanuit iedere luidspreker in de studio klonk dan zijn stem. Ik heb die knop nog nooit durven gebruiken.

Maar Ik had al eerder met bewondering naar Guus zitten kijken. Ik zat met mijn vriendin (moet voor 1988 zijn geweest) aan een tafel in nachtrestaurant de Knijp aan de Van Baerlestraat in Amsterdam. Naast ons aan een grote ronde tafel zat Guus. Samen met het voltallige showballet uit Aalsmeer! Tien vrouwen en één man. En dikke pret.

Ik begrijp nu waarom die knop op het intercompaneel de GOD-knop wordt genoemd.
Na die eerste brief aan Guus heb ik nooit meer een woord aan of over hem geschreven. Tot afgelopen vrijdag 3 maart op Facebook:
O, wat een zwarte dag collega’s
Groter hadden we niet.

Jos Budie

Bericht delen