Samen sterk: Fiction Valley en Tebbernekkel

Vanaf het balkon in het stoere hoekpand van Tebbernekkel op de Weteringschans kijken Annemieke van Vliet en Achmed Akkabi uit over Mokum. Poptempel Paradiso, drie bioscopen – Pathé City, Cinecenter, Rocket Cinema – en het Leidseplein liggen op een steenworp afstand. Binnen bruisen creatieve concepten, buiten kunnen kijkers genieten van series en speelfilms (fictie en non-fictie) die gestalte krijgen in de krachtenbundeling tussen Fiction Valley en Tebbernekkel. Hoe werkt die constructie voor beide bedrijven en wat zit er nog allemaal in het vat?

Getalenteerde creatievelingen
Als producent van scripted label Fiction Valley (een volle drama-dochter van Fremantle) werkt Annemieke van Vliet intensief samen met acteur, scriptschrijver en producent Achmed Akkabi van Tebbernekkel. Niet zo verwonderlijk want Fremantle verwierf recent een minderheidsbelang in het snel furore makende bedrijf waarmee het spannende series – en comedy’s – voor VOD-platformen en zenders produceert. Tebbernekkel is opgericht door Quintin Baker en Achmed Akkabi: “Waar die naam vandaan komt? Het is eigenlijk een scheldwoord en komt terug in Canadese en Amerikaanse series. In het Frans betekent het zoiets als Fuck (lacht): ‘Tabernac!’ Rapper Jay-Z gebruikt het ook in één van zijn teksten. Ik vond het wel lekker klinken en ontdekte dat het ook een andere betekenis heeft, namelijk: ‘Een tent waar mensen samenkomen’, dus een mooie metafoor voor een productiehuis voor getalenteerde creatievelingen.”

Glad IJs
Van commercials voor ABN AMRO en Adidas tot fictie en non-fictie projecten. “Ik ken Quintin uit Den Haag, waar ik woonde voordat ik voor Mocro Maffia naar Amsterdam verhuisde. Quintin werkte bij reclamebureau TBWA; zij maakten de AH-commercials waarin ik ooit een rol speelde en die samenwerking was prettig en professioneel. Allebei afkomstig uit Den Haag deelden Quintin en ik de ambitie om ook zelf verhalen te vertellen. Glad IJs (Thin Ice) was onze eerste korte film met een jonge regisseur die net een opleiding in New York (NYU) had afgerond: Joosje Duk. Meteen een mooie testcase om te toetsen of de filosofie van het bedrijf werkt. Ik wil graag jonge talenten een kans geven en mijn naam en netwerk inzetten om anderen te laten vliegen. Dat is goed bevallen. Ik was al bezig met Mocro Maffia. Niet veel later sloot Blue ter Burg aan, ook ex TBWA, een creatief met veel ervaring in clips en commercials. Fictie, non-fictie en commercials zijn de drie pilaren. Ook in een commerciële boodschap kun je een verhaal vertellen.”

Mocro Maffia
Mocro Maffia is de gezichtsbepalende parel in de kroon. Het eerste seizoen nog met RTL en Videoland, het tweede seizoen kwam Fiction Valley als producent aan boord.
Annemieke: “Al na een maand kregen we een akkefietje.”
Achmed: “Over geld. Nee, niet voor mij, maar voor de productie. Mocro Maffia is een buitengewoon succes, maar dat gaat ‘men’ pas echt beseffen over tien jaar. Vertel je in het buitenland dat we deze serie voor dit budget maken, dan valt hun mond open. Ik vond dus dat we enkele draaidagen méér nodig hadden om seizoen één te overtreffen.”
Annemieke: “Inmiddels is het budget wel verhoogd. ‘Achie’ en ik moesten nog aan elkaar wennen, intussen kunnen we lezen en schrijven met elkaar. Fiction Valley produceert, maar Achmed drukt wel zijn stempel: hij bedenkt, schrijft, speelt De Paus en zit in de eindmontage. Mocro Maffia is geen coproductie, maar dit gaat goed, dus we gaan wel in nieuwe series samenwerken.”

Vechtershart
Annemieke: “We wilden het boek Mocro Maffia verfilmen met het team van Vechtershart, maar toen liet RTL/Videoland weten dit nét aangekocht te hebben van Thijs Römer en Achmed! Ik zei: Wat?! Het zijn acteurs, dat kan nooit goed gaan! Ik baalde als een stekker, maar de serie was echt goed: next level. Dus toen later die vraag van Videoland kwam om seizoen twee te maken, hoefde ik niet lang na te denken. Ja graag!”

Is het moeilijk om die dubbele pet op te hebben? Je schrijft dus ook je eigen rol. Ik heb begrepen dat jij liever minder ‘De Paus’ wil tonen, maar Videoland en producent die hoofdrolspeler juist meer wil zien. Wringt dat niet of is dat valse bescheidenheid?
Achmed: “Niemand wil een serie zien waarin de maker zichzelf steeds etaleert. Dat weten kijkers intussen ook. Op Insta zie ik reacties als: ‘Ja dag, De Paus gaat toch niet dood, want die gast schrijft de serie’.”
Annemieke: “Achie zou zichzelf er zo uitschrijven, maar dat gaat gewoon niet: De Paus kan niet weg, hij trekt aan alle touwtjes.”
Achmed: “Dat klopt inhoudelijk, maar ik vind het vooral leuk om anderen te laten shinen. Scenarioschrijvers, regisseurs en acteurs.”

“De Paus kan niet weg,
hij trekt aan alle touwtjes”

Wie bepaalt welke talenten kansen krijgen?
Annemieke: “Wij hebben allebei ons eigen netwerk, maar Achmed stelt veel voor en hij heeft een goed gevoel. Je ziet zo vaak dezelfde koppen in series en films, bij Mocro Maffia krijgen andere mensen kansen.”
Achmed: “Ook goed om te zien dat deze acteurs nu ook kansen krijgen, andere makers durven nu ook meer omdat ze zien dat het werkt. Je kunt mensen ook bankable maken, dus durf dat risico te nemen.”
Annemieke: “Maar jij was er in seizoen 1! En Robert de Hoog, Nasrdin Dchar en Daan Schuurmans.”
Achmed: “Klopt, het gaat om balans. Met een paar grote namen kun je daaromheen minder bekende acteurs casten. En worst scenario, kun je het in de montage nog meer naar de ervaren acteurs snijden…”

Achmed Akkabi

Komtgoed
Annemieke: “Op onze startdag van seizoen 3 werd alles stilgelegd vanwege Covid en viel ook nog eens een Videoland kerstserie weg. We zouden naar Suriname vertrekken voor Mocro Maffia. Iedereen stond klaar. Dus ik vroeg Achie al snel: bedenk jij eens iets leuks voor een kleine ploeg. Daar is Komtgoed, de zevendelige mini-serie van Mocro Maffia uit voortgevloeid.”

Die mini-serie, maar ook Insta en trailers op YouTube: er komt wel steeds meer bij kijken dan alleen een goede serie produceren.
Achmed: “Videoland ziet gewoon: de serie alleen is niet voldoende. De hongerige fans vragen om zoveel meer. Zij smeken om meer content van Mocro Maffia. Dus doe iets kleins ernaast en creëer andere aanjagers. De vraag na dat eerste seizoen was of we vijftien afleveringen wilden maken, in plaats van acht.”
Annemieke: “Je moet oppassen dat je het succes niet uitmelkt. De kracht van Mocro Maffia is dat er heel veel scènes in een aflevering zitten. Dat geeft veel vaart. Daarnaast heeft Mocro Maffia een enorm ensemble én heel veel verhaallijnen. Ik ken weinig Nederlandse serie die zich hiermee kunnen meten. Het vertellen van een goed verhaal blijft nog altijd de kern, maar het produceren is wel anders geworden, ook door de komst van Netflix en andere streamingdiensten.”

“De komst van social media heeft
produceren écht anders gemaakt”

Achmed: “Wat produceren écht anders heeft gemaakt, is de komst van social media. Je bent niet alleen met de serie bezig, maar ook met hoe je het in de markt zet. Hoe bereik je de doelgroep online? Niet wachten op de marketing van een omroep, want daar ben je één van de vele projecten, dus denk ook zelf na hoe je de doelgroep wilt benaderen. Bij Mocro Maffia wilde ik absoluut een populaire rapper betrekken, want ik weet: de jeugd kijkt niet naar Achmed Akkabi, maar wel naar Sevn Alias; zij luisteren naar zijn muziek. Krijg het gesprek gaande in die doelgroep, zo moet je anno 2021 je project opbouwen.”
Annemieke: “Hoe zorg je ervoor dat jouw serie opvalt? Dat is Achmed met Mocro Maffia goed gelukt. Dat is vaak een gevecht tussen makers en marketing.”

Gouden plaat
Achmed: “Ik wilde jongeren bereiken, eerst via muziek en social media. Zo begon ik het Instagram-account – @Mocromaffiadeserie – en van het verzamelalbum werd de muziek van populaire artiesten gebruikt in de serie. Met ook weer eigen marketing: clips, aanjagers, PR-tools. Dankzij dit plan komt ook de serie onder de aandacht. En wat is de uitkomst? Een gouden plaat voor één van de nummers van dit album!”
Lachend: “Ik heb geen regel geschreven, maar wel dat plan opgezet.”
Annemieke: “Als ik je zo hoor praten, zie ik je eigenlijk helemaal niet meer als acteur, maar meer als creative producer.”
Achmed: “Mijn vader was bakker. En bleef bakker. Er zijn steeds meer hybride vormen: acteren, schrijven, produceren, regisseren. En als ik echt wil train ik dinsdag- en donderdagavond een jeugdteam en sta ik zaterdag als coach langs de lijn. Natuurlijk, het is wat veel. Ik zou acteren als eerste laten vallen.”

Wegcijferen
Hij speelde hoofdrollen in films – onder meer Alibi, Broeders, Rabat en Soof 2 – en in tv-series als Moordvrouw en Bluf en is sinds 2018 De Paus in Mocro Maffia.
Achmed: “In principe acteer ik niet meer in Nederland, ook omdat ik het gevoel heb dat ik alles wel zo’n beetje heb aangeraakt. Daar ben ik super dankbaar voor! Hoog tijd dus voor andere talenten. Ik kijk altijd op naar mensen die zichzelf wegcijferen om anderen te laten stralen. Waarom niet? Ik ben niet zo egocentrisch dat ik denk: alles is voor Bassie. Hier rollen ook weer kansen voor mij uit.”
Annemieke: “We moeten die kansen doorgeven. Iedereen praat over diversiteit, maar jij denkt daar helemaal niet over na. Jij cast gewoon nieuwe mensen.”
Achmed: “Het is hier nooit een gesprek, dit verloopt uiterst organisch.”
Annemieke: “Fiction Valley en Tebbernekkel vullen elkaar aan, we hebben allebei een eigen netwerk. Onze volgende samenwerking is voor een serie met KRO-NCRV; een soort Mocro Maffia voor meisjes. We hebben acht scripts mogen ontwikkelen op kosten van NPO.”
Achmed: “Eigenlijk wil ik dat het niet eens op televisie komt, maar op NPO Start, zodat we jongeren naar die streaming service trekken.”

Betekent het minderheidsbelang van Fremantle in Tebbernekkel ook een vorm van gedwongen winkelnering? Moeten jullie nieuwe ideeën eerst aan elkaar voorleggen, voordat jullie naar andere producenten stappen?
Annemieke: “Als het bij elkaar past wel, maar Fiction Valley werkt ook met veel andere goede makers.”
Achmed: “Er lopen van ons ook projecten met andere productiehuizen, maar ik betrek Annemieke wel snel. Als klankbord of adviseur.”
Annemieke: “Wij houden elkaar goed op de hoogte en laten elkaar soms meelezen, want Achie is een uitzonderlijk talent.”

Initiëren jullie projecten zelf of krijgen jullie ook gerichte verzoeken van zenders om een serie voor een bepaald tijdslot te ontwikkelen?
Annemieke: “Toevallig ben ik gisteren gebeld door een partij die graag vaker met Achie wil werken.”
Achmed: “En we hebben een schrijf-budget gekregen voor een comedyserie. Om te maken wat wij willen, maar Videoland begeleidt het project wel.”

Annemieke van Vliet

Fiction Valley
Annemieke: “Fiction Valley heeft een eigen jaarbegroting. Ik heb lang bij Endemol gewerkt, maar ik heb bewust ja gezegd tegen dit avontuur. Fremantle is een mooie wereldwijde speler, privately owned, met goede drama bedrijven in diverse landen. En ik vind Georgette (Schlick, red) leuk, ik krijg veel kansen en vrijheid.”

In 2016 werd FourOne.Media van Willem Zijlstra omgedoopt in Fiction Valley en profileert het zich als veelzijdig drama producent. Van meedogenloze misdaadseries tot avontuurlijke familiefilms, van thrillers tot feelgood drama en van kerstseries tot de eerste, Nederlandse Netflix Original Feature: Forever Rich. Ook de opnames van Netflix-serie Dirty Lines zijn van start gegaan in Amsterdam, geïnspireerd op het boek 06-Cowboys van Fred Saueressig over de opkomst van de telefoonsekslijnen eind jaren tachtig. Ook draaien ze momenteel de comedy Deep Shit voor BNNVARA. Klinkt allemaal als een klok nu. Maar het avontuur begon stroef.

Annemieke: “We zoeken onze projecten echt zelf uit, we produceren niet puur om meer omzet te halen. In mijn eerste week stopte Heer & Meester, een half jaar later Celblok H en na tien maanden Dokter Tinus. Alles was weg. Ik ben helemaal opnieuw begonnen met een Telefilm en een paar projecten, dus ik zei: je moet me wel drie of vier jaar geven. Die kans heb ik gekregen. Mocro Maffia heeft zeker geholpen, want dat is al meer dan tien landen verkocht. Het feit dat we nu voor Netflix werken, geeft een positieve impuls binnen Fremantle. We ontwikkelen nu veel, er komt ook een film aan.”
Achmed: “Een komische speelfilm. Iedereen ziet mij nu als crime-goeroe, maar van huis uit ben ik van comedy…”
Annemieke: “We hebben de rechten voor de boekverfilming van Auxiety. Het boek is geschreven door Dieuwertje Heuvelings en vertelt het fictieve verhaal geïnspireerd op haar carrière bij Spotify.”

Is het met alle streaming platformen, de publieke en commerciële zenders en de bioscoopwereld een ‘gouden eeuw’ voor fictie- en non-fictie makers?
Annemieke: “Het is zeker een leuke periode, maar nog geen gouden eeuw, want we blijven in dit Nederlandse taalgebied zitten. Spaans of Engelstalig is al heel anders.”
Achmed: “Ik krijg het gevoel dat we met Mocro Maffia internationaal opschuiven, de serie doet het goed in Duitsland, België en Frankrijk. Nu krijg ik berichten uit Amerika van mensen die het op Prime Video kijken, ik krijg zelfs berichten via social media uit Indonesië.”
Annemieke straalt: “Zie je nou wel Achie, als we niet oppassen, wordt het nog écht wat met onze samenwerking.”

Bron: BM/Erik Klap
Foto’s: Roland J. Reinders

Bericht delen

Wendy van Dijk: kwetsbare knokker

Tekst: Marloes Levie // Fotografie: Moon Jansen

De ‘echte’ Wendy van Dijk deed op twaalfjarige leeftijd op haar basisschool in Weesp auditie voor Zoethout – al had ze geen idee wat er op het spel stond. “Thuis had ik het helemaal niet verteld, dus mijn vader sloeg steil achterover toen hij hoorde dat zijn dochter de hoofdrol in een zevendelige AVRO-serie te pakken had. ‘Dat kan niet,’ zei hij tegen de regisseur aan de telefoon, ‘wij hebben tijdens de opnamen in de zomervakantie Sporthuis Centrum geboekt.’” Bíjna ging haar televisiedebuut dus aan Van Dijks neus voorbij, maar haar ouders gingen overstag. “Hartstikke leuk vond ik het. Ik deed ook de voice-over, mét mijn ontzettend Amsterdamse accent; ik was een kleine Ciske de Rat!”

Spring-in-‘t-veld
De regisseur van Zoethout was fan en vroeg Van Dijk drie jaar later opnieuw te acteren in een kinderserie, Wat jij niet ziet. “Met een vriendje moest ik Ad Visser proberen te waarschuwen: twee mannen wilden hem ontvoeren. Ondertussen werd uit de doeken gedaan wat er achter de schermen gebeurt als een televisieprogramma wordt gemaakt.”
Ze kreeg te horen dat ze een natuurtalent was en iets voor de camera moest gaan doen. “Aan mijn nooít nie, dacht ik. Een serie opnemen is vooral veel wachten, wachten, wachten en dat vond ik supersaai. Ik was zo’n spring-in-‘t-veld, ik wilde alleen maar dansen. Mijn eerste liefde!”
Ze jaagde haar droom na en rondde een opleiding aan de dansschool van Barry Stevens af. “Ik danste in het showballet bij televisieprogramma’s, reisde drie jaar rond met de André van Duin Revue en ging met Haddaway, dat toentertijd overal een nummer 1-hit had, op wereldtournee.”

Wendy1

‘Wendy van Wie ben ik?’
Tegen het eind van haar danscarrière werd ze uit het corps de ballet gepikt: voor Wie ben ik? – een van de televisiehits uit de jaren negentig – zochten ze een assistent. “Voorwerpen aandragen, dansen, sketches spelen, playbacken, gek doen, heerlijk!” Dat ze jaren later zélf achter de presentatiedesk van het spelprogramma zou zitten, was voor haar ondenkbaar.
“Als ik naar Caroline Tensen keek, dacht ik: wat ben ik blij dat ik dát niet ben. Stilzitten en presenteren? Niks voor mij.” Het assisteren bracht een beetje bekendheid met zich mee: ze werd ‘Wendy van Wie ben ik?’. “Dat kwam goed van pas, want ik raakte vederlicht in paniek over mijn toekomst. Het showballet verdween langzaam maar zeker naar de achtergrond en musicals wonnen terrein. Ik heb één auditie gedaan, maar als ik íets echt niet kan, is het zingen.”
Van Dijk besloot zich toe te leggen op acteren. “Een rol in een soapserie, dat leek me te gek. Bij theaterschool De Trap volgde ik een proefles, maar een gebakken eí nadoen?” Van Dijk zag cursisten bloedserieus sudderen in een pannetje en besloot zich maar gewoon in te schrijven bij castingbureaus. “Al snel werd ik uitgekozen om te acteren in Boobytrap, een verborgen cameraprogramma van Veronica. Daar heb ik de basis gelegd voor alle typetjes die ik later heb gespeeld.”

“Mijn screentest lag godzijdank te laat op Johns bureau”

Post van John de Mol
Haar acteerwerk in Boobytrap bleef niet onopgemerkt. “Het staat in mijn geheugen gegrift: ik woonde in een flat in Weesp en op een dag lag er een handgeschreven brief van John de Mol op de mat. Van John de Mol! Hij schreef dat hij me had gezien in Boobytrap en graag een keer met me wilde praten. Met mij! Ze nemen nu míj eens genadeloos in de zeik, dacht ik. Waar hangen de verborgen camera’s?”
Niets was minder waar: Van Dijk werd uitgenodigd voor een screentest. “Met onder anderen ook een heel tegendraadse Floortje Dessing – ze weigerde een showtrap af te lopen omdat het echt niet haar ding was. We moesten elkaar interviewen en een aankondiging doen als omroepster: ‘Goedenavond, dames en heren.’ Het was niet heel succesvol, hoor. Godzijdank lag mijn screentest te laat op Johns bureau; er kwam iets tussendoor. Heel fijn, want ik weet niet of mijn carrière anders van de grond was gekomen.”

SBS-succes
In de tussentijd werd Van Dijks naam genoemd voor Over de roooie, het SBS 6-programma waarin voorbijgangers vergaande opdrachten moesten uitvoeren voor een beloning van duizend gulden. “Ik mocht auditie doen en werd uitgekozen als een van de presentatoren. Twee jaar lang ging ik vijf dagen per week van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat de straat op. Een mooie spoedcursus televisie maken waar ik heel dankbaar voor ben.”
Eenmaal bij SBS was Van Dijk niet meer van de televisie weg te denken. In 2000, 2003, 2004 en 2005 won ze de Zilveren Televizier-Ster voor beste tv-presentatrice. In 2003 kreeg Hart in Aktie bovendien de Gouden Televizier-Ring voor het beste programma. Wat er in 2006 gebeurd zou zijn, zullen we nooit weten: ze was uitgesloten van deelname omdat een presentator of presentatrice volgens de reglementen maximaal drie achtereenvolgende jaren kan winnen.

Ushi
Programmamakers Coby Gerritsen en Debbie de Jong hadden een idee: Ushi, een echte Japanse vrouw die BN’ers impertinente vragen zou stellen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “De audities leverden niets op, de kandidaten begrepen de humor niet helemaal. Opeens keek Coby me aan en zei: ‘Dat kun jij!’ Lachen, ik wilde het op z’n mínst proberen.”
De voorbereiding was kort: één avond onder de Japanners in het Okura-hotel. “Acteur Roel Kyvelos was het allereerste slachtoffer. Mijn gezicht werd sneeuwwit geschminkt, ik zette een zwarte pruik op en trok een mantelpakje aan, that’s it. Hij ging er vol in. Gelukkig, want anders waren we gestopt.” Haar typetje werd gefinetuned met bril met zwart montuur, opvallend gebit en rode lippenstift en veel bekende mensen uit binnen- en later ook buitenland trapten er met open ogen in.

“Als ik me vermom, voel ik me onmiddellijk minder kwetsbaar”

Schaamteloos
Verkleed als Ushi was Wendy helemaal in haar element. “Alles kwam samen: het acteren, een typetje spelen, mensen in de maling nemen en ook: weg zijn bij mezelf. Mensen vinden altijd van alles van mij, gevraagd en ongevraagd. Als ik me vermom, voel ik me onmiddellijk minder kwetsbaar.”
Ushi vroeg Verne Troyer, ‘Mini-Me’ in de Austin Powers-films, moeiteloos het hemd van het lijf. “Als Wendy met hem op de foto gaan, vond ik op de een of andere manier al ongemakkelijk, maar als Ushi vroeg ik hem schaamteloos hoe hij een Big Mac at en of hij klimmend en klauterend zijn bed in ging. Hij vond dat fantastisch, iedereen deed altijd krampachtig en pakte hem met fluwelen handschoentjes aan. Ik wou dat ik in het dagelijks leven íets meer had van Ushi. Al wordt het naarmate ik ouder word wel makkelijker en kan ik meningen beter van me af laten glijden.”

Wendy2 klein

Naar RTL
Na bijna tien jaar bij SBS was het tijd voor een vervolgstap. “Daar had ik écht behoefte aan, ik vond het te eentonig worden. In die tijd maakte SBS nog geen grote live programma’s of überhaupt shows. Die discipline wilde ik ook onder de knie krijgen. RTL bood me die kans met X Factor en later een eigen dramaserie, Moordvrouw. Dat was een droom die uitkwam.”
Met op haar naam onder andere Idols, The Voice of Holland (plus de kids- en seniorvariant), Wie ben ik?, Janzen & Van Dijk, Obese, This time next year en de spin-offs van Ushi & Van Dijk is ze al sinds 2006 een van de prominentste RTL-gezichten. “Naast alle programma’s nam Moordvrouw zeven seizoenen lang een groot gedeelte van mijn agenda in beslag. Dit jaar zijn we niet van start gegaan en had ik die tijd voor mezelf. Heel plezierig, want het was vaak best veel tegelijkertijd.”

Fenna Kremer
Een doorstart van Moordvrouw staat nog niet gepland, maar Van Dijk sluit een vervolg niet uit. “We besloten om het even te laten rusten. Het laatste seizoen sloegen we een andere weg in: Fenna, Evert, Bram en Liselotte kregen een eigen kantoor en in plaats van op zichzelf staande afleveringen, kozen we voor één verhaallijn. Eigenlijk hadden we net even te kort de tijd om het écht goed op poten te zetten. Ik ben – gezien de omstandigheden – trots op het resultaat, maar het had beter gekund. Het was net iets te veel gevraagd, ook voor de kijker. Moordvrouw is inmiddels wel een merk en het is niet officieel afgerond, dus ik zeg niet dat het nooit meer terugkomt.”
In haar rol van Fenna Kremer en op de set met cast en crew voelde Van Dijk zich zeer senang. “Als oud-danseres ben ik zo gedrild en getraind om als team te fungeren, dat vind ik verreweg het prettigst. En als mijn karakter kon ik alle voorbeeldigheid laten varen, alle facetten laten zien. Een heel fijne uitlaatklep. De overgangsfase van een Moordvrouw-periode in de relatieve rust naar live op dat gigantische podium van The Voice vond ik altijd behoorlijk heftig. Kloink!”

Spot on!
Geen zorgen: na die harde overgang heeft de presentatrice van The Voice het ontzettend naar haar zin. “Vooral als het erom draait, als we op zender gaan. Tijdens de repetities geniet ik wel van de talenten, maar sta ik nog niet op scherp.” Medepresentator Martijn Krabbé wél: “Hij is radiomaker en heel alert op muziek, geluid, overgangen, of het klopt. Martijn hoort alles. Ik sta erbij en kijk ernaar. Op het moment dat de zaal gevuld is en de lichten aan gaan, kan híj weleens denken: slik, oké… En dan kan ik hém meetrekken in mijn ‘YAY-we-gaan-beginnen’-gevoel. Spot on! Ook bij The Voice en vooral buiten de kaders van de camera geldt: we maken met z’n allen iets moois.”

The Voice x 3
Naast ‘klassieker’ The Voice of Holland werden de afgelopen jaren ook The Voice Kids en The Voice Senior ontwikkeld. “Mag ik van de gelegenheid gebruikmaken om Televizier aan te spreken op het feit dat wij als The Voice geen tweede keer genomineerd mogen worden voor de Gouden Televizier-Ring? Want The Voice Kids en The Voice Senior zijn echt andere programma’s en dat vind ik ongelooflijk knap van het team dat erachter zit. Bij de senioren zie je een man staan die bij wijze van spreken roept: ‘Hè, wat? Wat moet ik? Huh? Hoort u mij?’ En het draait veel meer om de verhalen. Ik sta met een oma op het schoolplein om haar kleinkinderen op te halen en uiteindelijk staat ze als een gigantische Tina Turner op het podium. Ook de coaches weten niet wat ze meemaken: de ouderen lullen de oren van hun kop. Normaal gesproken zijn kandidaten bloednerveus en krijgen ze de helft van het commentaar niet mee. Behalve bij The Voice Senior: hun leven hangt er niet vanaf, ze vinden het gewoon fantastisch dat ze hun talent nog een keer mogen etaleren.”
Wendy3 Ook The Voice Kids roept een andere emotie op. “Ik zat in het begin backstage met die kids op kisten, om met ze te praten, gerust te stellen, knuffelen. Er wordt net zo lang aan het format geschaafd tot ’t het allerbest uit de verf komt. We kijken ook inhoudelijk naar andere rondes, zoals dat the battles weg zijn bij The Voice Senior omdat het niet gepast is. In Amerika won The Voice drie keer op rij een Emmy Award. Jammer dat het hier uitgesloten is om nog in de prijzen te vallen.”

Zoektocht naar geluk
Knettergek van alle negatieve berichtgeving – “If it bleeds, it reads” – besloot Van Dijk zélf andere verhalen te gaan brengen: eind 2014 verscheen het eerste nummer van haar magazine WENDY. “De insteek is positief. Natuurlijk is er ruimte voor de valkuilen van het leven, maar hoe is iemand overeind gekomen en welke adviezen kan hij of zij delen met de lezers? Vanuit kracht, hoop, bewondering en positiviteit, zonder zweverig of klef te worden. ‘De zoektocht naar geluk’ is de pay-off. Want wie houdt zich daar níet mee bezig? We hebben ons in het beginstadium volledig geconcentreerd op het blad en dat loopt ontzettend goed, vooral in de losse verkoop. We startten met vier edities per jaar en gaan straks naar acht. Nu hebben we ook de rust en ruimte om het breder te trekken: online gaan we ons vooral concentreren op gezondheid, ‘happy and healthy’.”
Haar betrokkenheid bij de totstandkoming van een magazine is groot. “Ik bepaal samen met de redactie de onderwerpen, lees alle teksten voordat ze worden geplaatst, doe de cover, het grote interview samen met hoofdredacteur Robert Heukels en schrijf het voorwoord.” Een half jaar geleden begon Justine Huffmeijer als algemeen directeur. “Zij is echt een merkenbouwer, met jarenlang ervaring bij SBS en RTL. We kunnen samen lezen en schrijven, WENDY krijgt nu écht vorm.”

Hard geknokt
Van Zoethout in 1983 tot nu: het kwam Wendy van Dijk niet aanwaaien. “Ik heb altijd nagedacht over een volgende stap. Wat wil ik? En daarvoor hard geknokt. Met Hart in Aktie wonnen we de Gouden Televizier-Ring in het jaar dat Idols van start ging. Heel Nederland zag hoe Jamai van Jim won en het leek een gelopen race: zij zouden ervandoor gaan met die ring, maar het werd Hart In Aktie. Beau van Erven Dorens zal dit jaar een soortgelijke gedachte hebben gehad: ik ben kansloos tegenover De Luizenmoeder. Maar Beau Five Days Inside won, en wij pakten ‘m in 2003 ook. De ochtend na het gala stond om zes uur mijn volgende item gepland. Echt, als je keihard werkt, werpt dat toch vaak z’n vruchten af.”
Met een filmrol op haar verlanglijstje stapte Van Dijk met haar Ushi-band onder haar arm naar castingdirecteur Job Gosschalk. “Hij keek me aan: ‘Wat kom jíj nou doen?’ Ik vertelde dat ik wilde laten zien dat ik kan acteren en vroeg om een kans. De volgende dag werd ik gebeld: ik mocht auditie doen en kreeg een rol in Alles is Liefde. Als ik daar niet met mijn Ushi-band had gestaan, dacht niemand ooit aan Wendy van Dijk, hoor. Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend, je moet je eigen weg bepalen.”

Bericht delen